#Pubrock - Graham Parker & The Rumour - White Honey (1976)

Pubrock, uitloper en reactie op de glamrock en voorloper van de punk- en wavegolf, ontstaan in de kroegen van Londen, Essex en bij uitbreiding in heel veel kroegen en pubs in het VK. Rechttoe rechtaan rocken en de prog van zich afschudden deden ze, zonder veel backdrops of andere overtollige glamour. Laagdrempelig met pint in de hand en met de versterkers op elf.

Misschien tikje oneerbiedig om 'Howlin’ Wind' het pubrockpredikaat op te plakken, want het is een joekel van een debuut, dat een aantal genres overspant. Maar als je inzoomt op de machinaties achter de schermen is het gepokt en gemazeld door pubrockelementen.

Begeleidingsgroep The Rumour bijvoorbeeld, met gitarist Brinsley Schwarz, toetsenman Bob Andrews of gitarist Martin Belmont, stuk voor stuk oudstrijders van de pubrock, die alle genres - rock, rhythm ‘n’ blues, reggae of folk - aankunnen en dat hier ook met verve doen in dienst van de literaire rockmeesterwerkjes van Graham Parker.

Parker, een Londenaar die na twaalf stielen (pompbediende, vrachtwagenchauffeur, fabrieksarbeider) en dertien ongelukken (touren van Spanje tot Marokko tussen 1970 en 1975) op het juiste moment Dave Robinson van Stiff Records tegenkomt. Die laat hem demo’s opnemen en doet hem een groep pubrockers aan de hand.

Zijn debuut wordt door nog een andere pubrocker geproducet. Nick Lowe meet hem de juiste sound toe en, ondanks schitterende kritieken, zou het hem niet de faam en glorie opleveren, die even later soortgenoten Elvis Costello of Joe Jackson wel zou toekomen. Hij was zijn tijd vooruit en hij is ook goede tot excellente platen blijven maken, maar bleef altijd een tikje onder de radar van het grote(re) publiek.