Pukkelpop 2011: De waanzin in een notendop

Achtergrond

Weet je hoe het voelt om door een airlock in de ruimte gezogen te worden, zoals in Battlestar Galactica? Ik ook niet, maar ik kan het me een beetje inbeelden na wat ik meemaakte in de Chateau op de donderdag van Pukkelpop.

We hadden voor Smith Westerns gekozen. Een tent sowieso, want het zou gaan regenen. Iemand op Twitter had het gezegd: rond zes uur moet volgens buienradar.nl de storm Hasselt bereiken, een storm die sterk genoeg was om zijn grootmoeder bang te maken. Ik ken zijn grootmoeder niet, maar in Pukkelpop zijn we wel wat stormweer gewoon. Het jaar van Guns'n'Roses was er bijvoorbeeld één waar we nog herinneringen aan hebben overgehouden. Toen werd een halve camping weggespoeld. We waren nu dus goed voorbereid: regenjas niet veraf, droge kleren en verse schoenen bij ons. Niets kon ons gebeuren. In normale omstandigheden toch niet.

Dus toen we na enkele nummers van de groep door de tentgaten zagen dat het buiten echt wel grof onweerde, vonden we dat vooral spannend en spectaculair. Er gebeurde iets! Ik haalde mijn GSM boven om een status op Twitter te smijten. Plots keek ik naar linksboven, zag een gat in het tentzeil geslagen worden en kreeg een striemende, pijnlijke hagelbui in mijn gezicht.

Van de twee à drie minuten die daarop volgen herinner ik me slechts enkele flitsen. Iedereen vluchtte naar de uitgang en ik vreesde dat we elkaar daar zouden gaan vertrappelen, dus dat ik misschien beter langs de ingang naar buiten ging. De security zou dit uitzonderlijk wel toelaten. Ik haalde het niet, er vloog van alles in het rond en ik moest dekking zoeken. Ergens onderweg viel ik en verloor ik mijn zonnebril. In een dom moment wilde ik die eerst nog zoeken.

Samen met twee andere mannen verschool ik me onder de PA, maar ook daar voelde ik me niet veilig en ik besloot naar buiten te vluchten, onder wat stukken losgeslagen tentzeil en stellingen door. Het lukte, maar de hagel was niet te verdragen. Ik liep tot achter een bord met een twintigtal anderen, maar vond ook daar slechts half dekking. De Chateau-tent was ingezakt, maar ik zag dat de Marquee nog overeind stond. Ik waagde het erop en liep daarnaartoe. Onderweg moest ik mijn hoofd bedekken met mijn handen als bescherming tegen de inslaande hagelstenen.

In de Marquee stond ik uiteindelijk droger. Ik bibberde van zenuwen en shock, maar de mensen rondom mij waren kalm, ontspannen. Het leek er zelfs op dat Panic At The Disco! elk moment aan hun set gingen beginnen. Mensen zongen van "Waar is dat feestje? Hier is dat feestje!".

Ik was mijn vriendin kwijt, en keek of ik kon sms'en, maar mijn gsm was doornat en werkte niet. Dan regende het iets minder en besloot ik naar de auto, die op de persparking stond, te gaan. Toen ik daar aankwam was het opgehouden met regenen en kon ik droge kleren aantrekken. Mijn vriendin zou wel volgen.

Onderweg zag ik dat niet alleen de Chateau was ingestort, maar ook de stellingen aan de ingang, dat er een boom op het plein voor diezelfde ingang was afgebroken, dat er overal afgewaaide takken lagen en dat de schuttingen die de verschillende zones moesten afbakenen omver waren gewaaid.

Aan de auto hoorde ik dat in de Boiler Room iets omgeroepen werd dat op boegeroep werd onthaald. Ik maakte eruit op dat de organisatoren alles hadden stilgelegd maar dat de festivalgangers zin hadden om verder te feesten.

Ik slaagde erin mijn gsm terug aan de praat te krijgen en sms'te naar mijn ouders en mijn lief thuis dat ik ok was. Van mijn vriendin hoorde ik dat ze ook tot aan de auto kwam. We trokken droge kleren aan en reden naar ons hotel in Genk. Onderweg zagen we meer omgevallen bomen en andere ravage. En we hoorden op Studio Brussel dat er misschien doden waren gevallen.

In ons hotel was het minstens even hectisch. De gasten van Pukkelpop kwamen allemaal vervroegd toe en ook daar had de storm één en ander onder water gezet. De receptionist stond in schuim en zweet. Ook voor hem was het geen gewone dag.

Vanaf dan waren we aangewezen op tv en Twitter voor de nieuwsgaring. Het was hallucinant om zien hoe de media nieuws proberen te maken waar er nog geen is. Er was nog geen officieel dodencijfer, nog geen beslissing genomen over wat er met het festival, met de festivalgangers of met de groepen moest gebeuren, de hele weide lag nog in duigen, maar de journalisten wilden meteen beslissingen horen, duidelijkheid scheppen, verantwoordelijken aanduiden en maatregelen opnoemen over wat te doen om dit te vermijden. Hun verhaal hing aaneen van halve waarheden. Irrelevante, spectaculaire beelden werden van YouTube gehaald en zonder veel kennis van zaken uitgezonden. Beelden van de Boiler Room werden getoond met voice-overs die het over de Chateau hadden en er werd vermeld dat de Wablief!-tent was ingezakt (hetgeen helemaal niet waar was: er werd zelfs nog muziek gespeeld toen ik naar de auto liep).

Op Twitter was het niet veel beter. Een social media expert ging in overdrive en retweette alle berichten van mensen die hulp willen aanbieden. Een gsm-operator meldde dat wie zijn familieleden wou verwittigen enkel een nummer moest tweeten en dat zij dat dan wel zouden regelen. Een hotel stelde zijn vergaderzalen open, een ander bedrijf zijn wi-fi. Allemaal met naam en toenaam natuurlijk. Dit was een gedroomde opportuniteit. De bedoelingen waren vast goed, maar ik vraag me af of zo'n ongecoördineerde acties niet meer de paniekzaaierij hebben geholpen dan de mensen ter plekke. Een telefoontje naar de hulpverleners met de melding dat ze bereid waren te helpen, indien nodig, had vast ook volstaan.

Er zijn mensen gestorven, waarschijnlijk zelfs twee in mijn buurt. Ik heb ze persoonlijk niet gezien, niet gekend. Het is een drama, ik leef mee met hun nabestaanden. Zelf hebben wij moeten rennen voor ons leven maar we hebben er niks aan overgehouden. We hebben geluk gehad.

Hopelijk overleeft Pukkelpop als festival dit drama. Wie denkt dat de organisatie iets te verwijten valt was niet ter plaatse. Voor zover ik kon oordelen was de reactie van de hulpdiensten heel snel en efficiënt. De beslissing om het festival stop te zetten was moedig, vast moediger dan de beslissing om het door te laten gaan. Natuurrampen zijn niet te voorzien. Er zijn geen verantwoordelijken. Niemand is nalatig geweest. Shit happens, spijtig genoeg.