Queen For Tonight: Findlay

Introducing

In onze constante zoektocht naar opmerkelijk, vrouwelijk talent landen we dit keer in Dalston, Londen, een wijk die door voormalig bewoner Tony Blair ooit werd beschreven als: "The wrong side of Kingsland Road”. Daar vinden we Natalie Rose Findlay die als Findlay  nu al een een jaar of vijf aan de weg timmert.

Eigenlijk zingt Findlay al zo lang ze zich kan herinneren. Ze groeide op in Stockport (Manchester) met jazz, blues en rock: Howlin’ Wolf, Billie Holliday, T.Rex en The Kinks zijn maar een paar van de namen die instonden voor haar muzikale opvoeding. Op haar veertiende leerde ze gitaar spelen, noodgedwongen op een akoestisch exemplaar want ma en pa wilden haar geen elektrische kopen.

Haar ouders, een lerares aan een kunstschool en een sociaal assistent, hadden het niet al te breed, maar haar grootouders legden bij zodat ze toch naar een privéschool kon. Daar was ze de perfecte Calimero die nergens thuis hoorde. Ze werd door haar veel rijkere klasgenoten de “Pov” genoemd (van poverty) en tegen de tijd dat ze vijftien was, raakte ze er zelf van overtuigd dat muziek haar enige talent was, een talent dat ze wellicht erfde van haar moeder die een bevlogen pianiste was.

Twee jaar later zat ze in een band, werd ze ontdekt en versierde ze een platencontract. Een debuut-ep ‘Off & On’ met vier nummers verscheen in 2013 en datzelfde jaar was er nog een ep die ‘Greasy Love’ heette. In 2015 verscheen de single Wolfback, maar ondanks het geloof in de kwaliteit van het eigen materiaal, bleef Findlay toch ter plaatse trappelen en werd ze bedankt door haar label.

Soms vroeg ze zich af waarom ze verder bleef doen; als caissière in de supermarkt zou ze beter verdienen en meer vrije tijd hebben. Eén van haar gitaristen speelde op trouwfeesten om toch iets van een inkomen te hebben. Ze verhuisde naar Londen en later, in 2015, verscheen weer een ep, dit keer bij BMG. ‘Electric Bones’ heette die en eigenlijk bevatte hij vooral het beste uit de twee vorige, aangevuld met twee nieuwe nummers.

“I’m just a girl with a microphone” zingt ze, doordrongen van realisme in Electric Bones. Ze beseft ondertussen dat er heel veel nieuwe bands zijn en dat het moeilijk is om iets nieuws toe te voegen en ook nog eens opgemerkt te worden. Zelfs al wordt je eerste single opgepikt in een BMW-reclame, mag je optreden op het zeventigste verjaardagsfeest van Mick Jagger (in 2013 georganiseerd door wijlen L’Wren Scott) en voorprogramma’s spelen voor Jake Bugg, The Courteneers en Brandon Flowers, dan nog is dat geen garantie op succes.

Maar Findlay heeft een dik vel en ze is verslaafd aan de kick van optreden en dus zette ze door. Dat resulteert binnenkort in een eerste album. Dat zal ‘Forgotten Pleasures’ heten en verschijnen op 17 maart via BMG.  

Producer van dienst was Jules Apolilinaire die ook gitaar en toetsen bediende; Ben Simon speelde gitaar en Christina Lamas drums. Ook Carl Barât van de Libertines maakt zijn opwachting, evenals één van zijn producers, Jake Gosling. Dat terwijl Flood (Nick  Cave, Depeche Mode, Smashing Pumpkins, U2 en The Killers) zijn vleugje magie toevoegde. Het maakt dat Findlay meer dan ooit klinkt als een mix van PJ Harvey en Alison Mosshart.

Weer keren er een aantal nummers terug die we al kenden, maar die nummers blijven goed, dus is er geen bezwaar. Bovendien valt er ook nog genoeg nieuws te ontdekken. Leading singles Wild & Unwise en Waste My Time bijvoorbeeld.

Zelf zegt Findlay dat ‘Forgotten Pleasures’ het beste bevat van alle songs die ze geschreven heeft, de laatste jaren en dat de plaat een soort van soundtrack bij haar leven is; het leven van iemand die jong, verward, verliefd en verlaten was en die op zoek is naar de zin van het leven in een wereld die niet altijd zin heeft.

We geloven je Findlay. Kom je kroontje maar opeisen. Jij bent onze Queen For Tonight.