RE:Introducing: Etant Donnés - 'Re-Up'

RE:introducing

Legendarisch, dat is het gepaste woord voor de industriële experimenten van het mysterieuze avantgardeduo Etant Donnés. De broertjes Hurtado weken uit van Marokko naar Spanje om daar al meer dan vijfendertig jaar te wriemelen met allerlei elektronische snufjes en texturen. Dat die abstracte creaties aanslaan, bewijst deze heruitgave van Re-Up, een plaat waaraan andere grootheden als Alan Vega (Suicide), Lydia Lunch of Genesis P-Orridge (Psychic TV, Throbbing Gistle) hun medewerking verleenden.

Maar "groot" heeft vele betekenissen. De credits op ‘Re-Up’ zijn groot, maar de tolerantie van de luisteraar om die te ontdekken in de chaos van noise en experiment, moet zeker ook groot zijn. Want al vanaf opener Shadow Lights blijkt dat een onophoudelijke, dichte mist van geruis en geratel in combinatie met het getier van Alan Vega, een erg grote herriefactor heeft.

In de volgende tracks, die al even abrupt worden afgebroken omdat deze vorm van improvisatie begin noch einde kent, gooit Etant Donnés daar nog een droog kloppende metronoom bij, die een soort van basic-technoritme aangeeft. Kwestie van toch een beetje binding te krijgen. Resultaat is een elektronisch gerotzooi dat uitmondt in pure doe-het-zelf nonsense, duidelijk honderd procent overgelaten aan spontaniteit, toeval en stevig druggebruik.

Na lang geprul met geluidsbronnen en het vervormen van klanken, krijg je altijd wel genoeg digitale herrie bij elkaar om bepaalde patronen te ontdekken en mag je de eigen dwaasheden tot kunst verheffen. En dan krijg je iets als Brutal Piss Rods: elf minuten grijze ruis en carwashnoise; een waas met enkele vage contouren maar vooral veel koppijn-creërend lawaai waaraan een doorsnee koppel oren nooit zal kunnen wennen.

Gelukkig heeft deze plaat ook een paar lichtpuntjes, zoals het bijna even lange Sexodrone, waarin een combinatie van fagot-drones, ademhalingsgeluiden, ratelende drones en de holle, ontastbare vocale mysteries van Lydia Lunch een indrukwekkend geheel vormen. Voor de eerste keer is er een soort van totaliteit, een plan dat met kracht en veel expressie verwezenlijkt wordt. Maak er maar meteen een soort van horrorseks van dan.

Maar deze opflakkeringen zijn toch te mager om deze psychopatenplaat veel toegankelijkheid te geven. Te vaak hebben we de volumeknop naar beneden moeten draaien, smekend om een Dafalgan Forte, waardoor zelfs de beperkte nuances verdwenen. Dit is zwaar verbrand spek.