RE:introducing: Rain Parade - 'Crashing Dream'

Oude liefde roest niet. Wanneer er nieuws is over een of andere Amerikaanse, alternatieve gitaarband uit de jaren tachtig, dan spitsen wij steevast de oren. Zelfs als het gaat over een deluxe editie met remasters van een album, dat veertig jaar geleden niet meteen op alle banken op applaus werd onthaald.

Muziek beleven verliep veertig jaar geleden helemaal anders voor een net-niet-zestienjarige dan vandaag. Zonder internet, met een overvloed aan streamingdiensten en webzines, was je als leergierige muziekfanaat aangewezen op andere bronnen om muziek te ontdekken. De kennis van zaken van de plaatselijke platenverkoper, bijvoorbeeld, een recensent van een krant of (muziek)blad die af en toe ook eens een paar regels wijdde aan minder bekende acts, ‘OOR’s Pop-encyclopedie’ (sic), de collectie van vrienden of “toevallige ontdekkingen” op een festival.

Wat die Amerikaanse, alternatieve gitaarbands betreft, sloeg bij ons de vonk over op zondag 7 juli 1985, ergens rond het middaguur, toen we ons tijdens onze eerste Rock Werchter drie kwartier lang stonden te vergapen op de passage van R.E.M. en – vooral – zijn nogal bizarre frontman. Groen achter de oren als we toen waren, hadden we nog nooit van de band gehoord (al meenden we wel (Don’t Go Back To) Rockville vaag te herkennen), en het eerste wat we de volgende dag deden, was naar de stad fietsen om een exemplaar te kopen van hun recentste plaat ‘Fables Of The Reconstruction’.

Het werd de eerste plaat van een almaar uitdijende collectie elpees en cassettes van Amerikaanse gitaarbands, die – zo leerden we, niet zelden met terugwerkende kracht – konden worden ondergebracht in genres en stromingen als jangle pop, collegerock, cowpunk, garagerock of Paisley Underground. Het was (en is nog steeds) een van de leukste episodes uit ons bestaan als muziekliefhebber (en -verzamelaar), en tot op vandaag zijn we veel van de bands die we toen leerden kennen (R.E.M., natuurlijk, maar ook The Dream Syndicate, The Feelies, Green On Red, The Del Fuegos, om maar het topje van de ijsberg te noemen) altijd blijven spelen.

Een van de – in ons “netwerk” althans – minder bekende namen, was die van Rain Parade. De band was al een eerste keer gesplit, toen we via-via hun fantastische debuutplaat ‘Emergency Third Rail Power Trip’ uit 1983 te horen kregen. Dat hierna nog een geweldige mini-lp (‘Explosions In the Glass Palace’) en een tweede langspeler (‘Crashing Dreams’) waren gevolgd, wisten we toen niet, want van enige “drang naar volledigheid” (lees: meteen àlles in huis willen halen van elke artiest die we ook maar een beetje goed vonden) was toen nog geen sprake. We hadden er het geld niet voor en de manieren om onze muziekkennis bij te spijkeren waren dus, zoals gezegd, helemaal anders dan vandaag. Er was bovendien nog zoveel meer om te ontdekken, dat we ook niet te lang bij één bepaalde groep wilden blijven hangen.

Tot onze scha en schande moeten we dus toegeven dat Rain Parade zo één van de bands werd die na enkele jaren wél van onze radar verdwenen. Tot ze daar twee jaar geleden weer verschenen, in alweer een nieuwe bezetting (van de oorspronkelijke bezetting blijven alleen nog Matt Piuci en Steven Roback over) en met een gloednieuw album (‘Last Rays Of A Dying Sun’). Vorig jaar speelden ze zelfs in ons land (in Djingel Djangel), maar belangrijker was dat in 2024 ook een deluxe editie verscheen van het vermaarde debuut.

De groep, in 1981 opgericht in Los Angeles, werd dankzij ‘Emergency Third Rail Power Trip’ meteen één van de speerpunten genoemd van de zogeheten Paisley Underground - bands die speelden met een punkattitude, maar hun inspiratie haalden bij zowel klassieke rock, als bij de (Californische én Britse) psychedelische muziek, de experimentele rock en de protopunk uit de late jaren zestig. Ondanks de zeer lovende kritieken – en het feit dat de plaat het ook in het Verenigd Koninkrijk erg goed deed – liep het pad van de band niet bepaald over rozen. Na het debuut stapte medeoprichter David Roback op, drummer van het eerste uur Eddie Kalwa volgde zijn voorbeeld na ‘Explosions In The Glass Palace’.

Het was dus met een vertimmerde bezetting dat Rain Parade in 1985 begon aan zijn tweede langspeler, ‘Crashing Dream’. De band verhuisde van het Enigma-label naar het grotere Island Records, maar zou zich die stap al gauw beklagen. Zodra de plaat af was, bleek het label niet echt veel zin in te hebben in om die ook nog eens fatsoenlijk te promoten. Na twee bejubelde releases, vielen ook de kritieken wat tegen. De nieuwe plaat was te afgelikt, zo luidde het, er waren te veel synthesizers op te horen en vooral de drums klonken wel heel erg jaren tachtig. Rain Parade maakte nog steeds knappe, catchy songs, maar van de veelgeprezen tijdloze sound van het debuut was blijkbaar geen sprake meer.

Hier en daar werd zelfs geschreven dat dit duidelijk het werk was van een ongeïnspireerde band die op het punt stond van te splitten. Dat werd door de bandleden zelf tegengesproken, met woorden én met daden, want na een tour in eigen land en nog één in het Verenigd Koninkrijk, werd al snel begonnen aan het schrijven van songs voor een volgende plaat. Die werd nooit afgewerkt, want de groep splitte uiteindelijk dan toch (in 1986 al), maar vijf jaar later verschenen demo’s van de nieuwe nummers alsnog op de inmiddels onvindbare “semi-officiële bootleg” ‘Demolotion’.

Ondertussen is de cirkel rond, want Label 51 Recordings, dat beide re-issues verzorgt, wordt geleid door Bill Hein, de man die Rain Parade in de vroege jaren tachtig tekende bij Enigma. De heruitgave van de eerste plaat werd uitgebreid met een aantal demo’s en live-opnames uit de beginperiode, maar voor die van ‘Crashing Dream’ werd letterlijk en figuurlijk alles uit de kast gehaald. Niet alleen werd de oorspronkelijke plaat geremasterd, er werden behalve zeven live-opnames (negen als u de cd koopt) ook nog eens een zevental ‘Demolition’-demo’s (van die niet afgewerkte plaat uit 1986, dus) aan toegevoegd.

En hoe klinkt dat vandaag, vraagt u zich misschien af. Heel proper en afgestoft, ook de demo’s en de live-opnames. En ja, de songs van ‘Crashing Dreams’ klinken ook nu natuurlijk nog behoorlijk jaren tachtig, maar eigenlijk hebben we ons daar nog geen seconde aan gestoord. Wat vooral telt, is dat dit stuk voor stuk sterke, melodieuze en uitermate aanstekelijke songs zijn en blijven. Om maar te zeggen dat wij heel erg in de wolken zijn met deze heruitgave en herontdekking, en dat we hen van nu aan - tot in de eeuwigheid – altijd zullen opnemen in onze playlists.