RW19 - de zaterdag

Voorbeschouwing

RW19 - de zaterdag

Tussen 27 en 30 juni jagen Herman Schueremans en de medewerkers van Rock Werchter weer alle koeien op stal en maken de viervoeters plaats voor muziekliefhebbers uit alle hoeken van het land en ver daarbuiten. Wij bij daMusic zouden geen muziekwebzine zijn, moesten we u zonder enige voorbereiding de wei insturen. Na een stevige doorlichting van het programma kropen onze journalisten in de pen en schotelen wij zo onze aanraders, tips en moeilijkste keuzes voor. 

Twee zware festivaldagen achter de rug, de ogen gaan al moeilijker open en de benen voelen aan als zakken cement, maar de plicht roept. De plicht neemt op dag drie van Rock Werchter onder meer de vorm aan van Strand Of Oaks (The Barn, 14:15). De band van Timothy Showalter bracht begin dit jaar met ‘Eraserland’ een fenomenale plaat uit, die, wat ons betreft, eindlijstjesmateriaal is. Wie zin heeft in ronkende gitaren, uitgespannen solo’s en een lekkere portie melancholie, begeeft zich best richting The Barn.

Als u na Strand of Oaks nog niet helemaal wakker bent, nemen we u graag mee naar de jongens van The Murder Capital (The Slope, 15:20). De Ierse heren werden al meermaals vergeleken met IDLES, maar dat zou de band oneer aandoen. De muziek laat zich het best beluisteren met een Guinness en een klavertje vier in de hand. Maar alle Ierse clichés even terzijde: wie om 15h20 niet aan The Slope staat, is de verliezer van de dag.

Nadat we helemaal murw zijn geslagen door de moshpits en de warmte, zoeken we de rust en kalmte van Tourist LeMC (The Barn, 16:00) op. De Antwerpse stadstroubadour bracht met 'We Begrijpen Mekaar' een plaat uit die bol staat van de Belgische wereldhits. En een nummer als Spiegel zou al genoeg motivatie moeten zijn om u die tent in te jagen. Of we ons aan een gastoptreden van Raymond Van Het Groenewoud of Alice On The Roof mogen verwachten, durven we niet zeggen, maar een mens mag hopen.

Het parcours op deze zaterdag begint stilaan veel weg te hebben van een jojo. Het heen en weer gaan tussen The Barn en The Slope doet uitschijnen dat er op de andere podia niets te zien valt, wat natuurlijk de reinste onzin is. Nu we het toch over onzin hebben: maak kennis met Donny Benét (The Slope, 16:55). De Australische zanger ziet eruit als een foute charmezanger uit de eighties, maar klinkt als een zomerse bries vol synths, ideaal met een pintje erbij.

Alle respect voor Florence Welsh en Marcus Mumford, maar in een rechtvaardige wereld stond The Good, The Bad & The Queen (The Barn, 21:50) op het hoofdpodium. Al kunnen we de redenering van Schueremans best begrijpen, want de band maakt niet de meest toegankelijke muziek. Het album ‘Merrie Land’, het muzikale relaas van Engeland in een post-Brexit-tijdperk, bleek één van de beste platen van 2018 te zijn. Zij, die zich openstellen voor het muzikale talent van de band en vakmanschap van frontman Damon Albarn, zullen met een glimlach The Barn verlaten.

Foto: Facebook The Good The Bad & The Queen

25 juni 2019
Nick Van Honste