#Sly&Robbie - Garland Jeffreys - Murder Jubilee (1992)

We waren al langer van plan om een week in te zoomen op de wonderlijke output van Sly & Robbie, die een behoorlijk indrukwekkend adresboekje moeten gehad hebben. Maar we werden ingehaald door de brutale realiteit, toen eind 2021 bleek dat ene Robert Warren Dale (Robbie) Shakespeare (Kingston, 27 september 1953 – Miami (Florida), 8 december 2021) niet meer tot de levenden behoort.

Het was niet altijd voor de productiecapactiteiten dat Sly & Robbie werden ingehuurd. Ook de retestrakke ritmesectie was een gewild item. Ze beweren zelf op één of andere manier bij tweehonderdduizend songs betrokken te zijn geweest, hetgeen licht overtrokken lijkt, maar het zijn er in ieder geval heel veel.

En zo vormen the Rhythm Twins op die manier alleszins één van de meest populaire Jamaicaanse exportproducten. Handelsmerk was het strakke ritme dat tezelfdertijd toch een speelsheid vertoonde die onevenaarbaar was. Meer nog: instant herkenbaar. Onze kleine held uit Brooklyn, Garland Jeffreys, huurde hen ook in als ritmesectie voor twee nummers op het ondergewaardeerde 'Don’t Call Me Buckwheat' uit 1992. Met name op Murder Jubilee en Color Line.

Jeffreys producete de plaat zelf, een plaat die heel veel voor hem betekende, omdat hij er afrekende met het racisme en onrecht dat hem ten deel viel in zijn jeugd, toen de term "buckwheat" werd gebruikt om zwarte kinderen te kenmerken. Buckwheat coal waren kleine anthraciete kolen en was een gewas dat verbouwd werd door slaven in Noord-Amerika. Het was Jeffreys' eerste plaat in negen jaar en die was met Hail Hail Rock ‘n’ Roll ook nog eens goed voor een forse hit. De mooie hoesfoto’s waren van de camera van Anton Corbijn.