Songs om je val te breken

Wiki

Deze week is de week van de val(preventie). Reden genoeg om daar even over te struikelen en met het hoofd vooruit de muziekgeschiedenis in te duiken om na te gaan wie er nogal gevallen is voor dit thema. En dat zijn er nogal wat bij nader inzien. Maar wij hielden het bij zeven songs.

 

Camel - Freefall

Down down down down down. Het eerste nummer van Camels tweede album, 'Mirage', valt midden in de actie. "I'm in a freefall, like a snowflake falling", beschrijft de ik-persoon zijn precaire situatie ietwat onhandig - hoe zou je zelf zijn? Tekstueel is Freefall geen hoogvlieger, maar de muziek voelt als de wind die je om de oren raast. Je tolt zonder controle rond en ziet de aarde almaar dichterbij komen. Tot je zo dichtbij bent dat je merkt dat niemand een vangnet opspande. En dat te pletter storten de enige plausibele optie is. Het was keyboardman Peter Bardens, in de sixties even backbencher bij Them, die de tollende progsong uit zijn mouw schudde. Hij nam ook de heerlijk onderkoelde vocals voor zijn rekening. En loodste de band achter zijn toetsen door het woelwater dat het instrumentale middenstuk is: daar krijg je plots drie maten van 6/8, gevolgd door één van 5/4. Daar vallen wij nu eens voor. Wat was de inspiratie voor deze song? Alice in Wonderland, een LSD-trip, manische depressie of een ordinaire val van de trap waarna je sterretjes ziet? Geen flauw idee, maar wat Camel hier dropt, komt wel aan.

 

 

Nomeansno – The Fall

'Wrong' was het album dat de Canadezen van Nomeansno op de hardcore- en punkkaart zette. Maar wij hebben het altijd meer gehad voor '0+2=1'. De onzin die het drietal uit de mouw schudde was zo gek dat het terug zin kreeg. Dat het album de zwanenzang van gitarist Andy Kerr werd, is achteraf gezien slechts een voetnoot, want ook als duo maakten de broertjes Wright het mooie hardcore-weer. Zoals wij zelf tot ons groot jolijt mochten ondervinden, toen ze in 2007 in Dour passeerden (en de set met dit nummer begonnen). Met deze plaat werd het hen ook menens, want een “gewone” job hadden ze niet meer en dus moesten alle inkomsten nu van de muziek komen. Maar dat betekende nog niet dat ze zich slaafs aan de regeltjes zouden houden. Dat blijkt hier des te meer als het drietal de gekste brugjes maakt en weer opnieuw begint met hetzelfde thema. “First we feel / and then we fall”. Blijf daarbij maar eens overeind staan.

 

 

 

Raymond Van het Groenewoud – Vallen En Opstaan

Simpeler kan haast niet. Het deuntje heeft bijna iets kinderlijks en stijgt net daardoor boven zichzelf uit. De titel staat bovendien model voor het leven. Geen mooier nummer dus om dit lijstje mee te beginnen. Zelf zij Raymond het volgende over dit nummer: “Vallen en opstaan' is ontstaan vanuit een bittere ervaring in mijn wereld van optredens, de wereld die er voor mij zo toe doet, ondanks alle relativering. Na een perfecte repetitie droomde ik weg van een even zo perfect optreden voor ons dierbaar publiek. Helaas, een muzikant verbrijzelde het breekbare evenwicht door plots tien keer zo luid te spelen als tevoren. Ik was er kapot van, een soort van 10 op 10 van acuut kapot zijn. Daarna, verweesd in de kleedkamer, schreef ik, telkens opnieuw, lijn onder lijn, de regel 'hoe lang nog?'. En ook, ertussendoor: 'vallen en opstaan'?”

 

 

Clan Of Xymox – Stumble And Fall

Ja, bij ons kenden we in de jaren tachtig een Belgian Wave in de muziek, maar geen inlandse band die het zo ver schopte als het Nederlandse Clan Of Xymox. Op hun eerste album uit 1985 vonden we dit Stumble And Fall, een track die eerder al verscheen op de eerste ep, toen de band nog onder de naam Xymox opereerde. Het is een liedje over hoe je over je voeten kan struikelen, enkel maar door de blik van iemand. Een liefdesliedje dus, maar wel een donker; gekruid door een gitaarsound die zo van The Cure zou kunnen zijn in combinatie met synths die zomaar van een plaat van Depeche Mode lijken weggelopen. Darkwave op zijn best.

 

 

 

dEUS – Fell Of The Floor Man

“‘How do you stumble in a cinematic way”, vroeg Kraak & Smaak zich af op Stumble, een track van ‘Juicy Fruit’. Het antwoord was twintig jaar eerder al gegeven door dEUS want niemand viel ooit van de vloer met zoveel stijl als Tom Barman in Fell Of The Floor Man. Het nerveuze nummer, waarop Scott McCloud van Girls Against Boys een gastrolletje vertolkt, rende in alle vier de windrichtingen tegelijk de kamer door en maakte menig ongewild meeluisterende ouder knettergek. Maar samen met Theme From Turnpike, Roses en Little Airithmetics betekende het wel de doorbraak voor de enige sinjoren die terecht hautain mochten doen. En zelfs meer dan twintig jaar na die knieval maken we er nog graag een buiging voor.

 

 

 

I Am Kloot – No Fear Of Falling

In 2001 bracht I Am Kloot haar debuutplaat uit. ‘Natural History’ heette die en ze werd geproducet door de toen nog niet zo waanzinnig populaire Guy Garvey van Elbow. Het publiek viel niet meteen als een blok voor het eigenzinnige trio, maar toch wist de band een trouwe en gestaag groeiende fanbase op te bouwen tot ze in 2016 tot spijt van velen splitten. Dat debuut blijft voor velen één van hun beste platen. Voor de release van de plaat waren al vier songs op single uitgebracht: Titanic met op de B-kant To You en Twist met als flipside 86 TV’s. Later werden ook Dark Star en Morning Rain nog op 7” uitgebracht. Maar wij kiezen natuurlijk in dit kader voor het simpelste, kaalste nummer op de plaat.

 

 

Oasis – Falling Down

In 2008 verscheen wat het laatste album van Britpopreus Oasis zou worden: ‘Dig Out Your soul’. Een plaat die nog verder van hun beginsound stond dan de directe voorgangers met een vooral heel psychedelisch geluid en de vertrouwde Beatles-invlioeden. Songwriter, gitarist en tweede stem Noel Gallagher schreef Falling Down en zong deze ook in. Het is veruit één van de beste songs op het al niet misselijke ‘Dig Out Your Soul’ en is volgens Noel “Three chords, one note Krautpop!”. Het zijn wel meer dan drie akkoorden. De drumtrack is de stuwende kracht en had zo onder Tomorrow Never Knows van The Beatles vandaan kunnen komen. Niet zo gek, hij werd ingespeeld door Ringo Starrs zoon Zak Starkey. Het refrein knalt er echt uit en is één van Noels mooiste ooit: “Catch the wheel that breaks the butterfly / I cried the rain that fills the ocean wide / I tried to talk with God to no avail / Calling him in and out of nowhere / I said if you won't save me please don't waste my time”

 

 

Marc Alenus, Fabian Desmicht, Gregor Dijkman