The Dream Syndicate - 'What Can I Say? No regrets … Out of the Grey + Live'
Serieuze boterham vol Dream Syndicate! ‘Out Of The Grey’, de opvolger na het legendarische ‘Medicine Show’ was het album dat deze eighties psychedelische rockband uit de zogenaamde Paisley Underground (Green On Red, Opal, …) echt op de rails moest zetten. Tot de band drie jaar later de handdoek in de ring gooide dan. In elk geval krijg je hier een pittige dosis van drie bomvolle schijven met popvriendelijke, punk-geinspireerde bluesrock onder de neus gewreven.
Ten eerste heb je natuurlijk een schijf met de geremasterde versie van ‘Out Of The Grey’. Met de speciaal voor de cd versie gemaakte bonussen dan om de songteller op zeventien te zetten. Toegegeven, extra’s als een akoestische, sobere ballad I Won’t Forget zijn geen grootse toevoegingen.
Maar we hebben het wel over een heerlijke dosis tijdloze, melodieuze evergreens à la Forest For The Trees die in de spirit van Tom Petty zowel meezingbare poprefreinen bevatten als een achtergrond van scherp rockende bluessolo’s. Of van die tragere, schurende bluessongs met stampende drums als een sneaky 50 In A 25 Zone, waarin je de ziel van Neil Young op je bord krijgt. Zeker in de uitgerokken live versie op de tweede cd. Of riffmonsters (vooral riffmonsters!) zoals Slide Away, waar een Strand Of Oaks nog een puntje aan zou kunnen zuigen. En charisma. Verdorie, wat heeft die Steve Wynn toch een eeuwigdurend charisma!
Vervolgens krijg je een weergave van een knallend concert in New York in 1985, de hoogtijden van The Dream Syndicate. Al gaat het eerder om een optreden in een toendertijd alternatieve Scorgies club, voor zo’n tweehonderd fans. Wat wil zeggen: eerder dof qua opname, nogal los van aanpak (met een lang aarzelende opstart waarin het publiek Ghost Busters en The Doors als verzoek indienen) en enigszins flat en met weinig hoorbare ambiance. Lees: een hebbedingetje waarin de band aarzelend start – zoals vaak live gebeurt – maar na een song of tien explodeert in een veertien minuten lange John Coltrane Stereo Blues. Een nummer dat compleet uit de bocht giert in één lange jamsessie met jankend gitaargeweld en getormenteerde snaarherrie.
Grappig hoe de groep live solo’s langer uitrekt en zich wentelt een soort van obscuur, Velvet Underground-achtig sfeertje. En nu stoppen we met vergelijkingen maken! Onthou vooral dat de band (en zeker ook de stem van Wynn) niet helemaal zuiver op de graat spelen. Maar hey. It’s rock ’n roll, dude.
En dan krijg je op het derde schijfje een hand of vier vol met “Odds & Sods”. Te beginnen met zeven ruwe demoversies. Nu ja, “ruw” betekent in dit geval niet optimaal gemastered en geproducet. Maar je krijgt wel netjes een assemblage van alle in de studio opgenomen partijen en dus songs die ietsje kaler en scherper klinken dan het eindproduct. En dat doet een rockend Now I Ride Alone bijvoorbeeld zeker deugd.
Vervolgens gaat de schijf over in enkele covers die de band als B-kantje uitbracht (of zelfs nooit durfde releasen): Another Brick In The Wall of Brain Damage (Pink Floyd), Papa Was A Rolling Stone (Bob Dylan), 16 Ways (Green On Red) of de themasong van sitcom 'The Munsters', een grappige surf instrumental. Die zijn dan weer wel echt rommelig, fragmentarisch en soms zelfs zonder echt begin of einde. Of als onderdeel van een live opname. Leuk voor de fans. Weinig essentiëel. Maar er moet natuurlijk voldoende reden zijn om deze monsterlijke heruitgave te willen aanschaffen. Voor ons volstaat het originele ‘Out Of The Grey’-album wel.