Tien jaar Fleet Foxes - 'Fleet Foxes'
RE:introducing
Tien jaar geleden ontplofte er een folkbom. Fleet Foxes lanceerde haar debuut. Het effect bleef misschien niet duren, maar dat debuut bleef die impact behouden, ook nog na tien jaar.
Met de regelmaat van de seizoenen word je als muziekliefhebber ieder jaar weer om de oren geslagen met “onmisbare revelaties”. Groepen krijgen stempels als aambeelden rond de nek en slagen er vaak niet in de opgeklopte verwachtingen waar te maken. Jonge groepen worden in vakjes gestoken, vergeleken met gevestigde waarden en krijgen het moeilijk om hun eigen identiteit op te bouwen. Ook Fleet Foxes zullen het moeilijk hebben om aan deze vloek te ontsnappen. Ze hebben een fantastische debuutplaat afgeleverd en we moeten bij het schrijven van een recensie echt ons best doen om met de voeten op de grond te blijven.
Als schuldige hiervoor wijzen we Robin Pecknold met de vinger. De twintig nog niet lang gepasseerd, maar hij schudt de ene prachtige song na de andere uit zijn mouw. Na een in beperkte oplage uitgebrachte ep in 2006, tekenden ze bij Sub Pop als zoals dat hoort als echte Seattle band en brachten ze eerder dit jaar de alom bejubelde 'Sun Giant EP' uit (later opgenomen dan de songs op 'Fleet Foxes').
In vergelijking met het snel opgenomen, impressionistische sfeerwerk van de 'Sun Giant ep', vormen de tien songs op het full album een duidelijk samenhangend geheel dat als een puzzel van een prachtig landschap in elkaar past. De formule op 'Fleet Foxes' is dezelfde. De vocale harmonieën vliegen je om de oren (Beach Boys! Crosby, Stills, Nash!). Met de bouwstenen van de rijke Amerikaanse folk- en rocktraditie wordt er rond ieder nummer een sfeervolle schrijn opgetrokken die bij de luisteraar bewondering en verwondering afdwingt.
Op de cover van de cd prijkt een schilderij van onze eigenste Pieter Bruegel de Oude. Een prachtig gedetailleerde prent waarop verschillende spreekwoorden uit het boerenleven van de late middeleeuwen worden uitgebeeld. De hoes is niet alleen de perfecte motivatie om de plaat op vinyl in huis te halen, maar past ook perfect bij de muziek van Fleet Foxes. Songs als White Winter Hymnal en Ragged Wood laten de huidige trends flagrant links liggen, en dat is eerlijk gezegd een verademing.
Er staan geen zwakke songs op deze plaat, maar toch hebben wij natuurlijk onze favorieten. Wanneer He Doesn’t Know Why de huiskamer binnen rolt, gaat het haardvuur spontaan branden, en de kat begint te spinnen. De vrouw gaat brood bakken, en vader houdt zich klaar om op repeat te drukken, of de naald een paar streepjes terug te zetten. Bij het beluisteren van Your Protector voelen wij ons een heldhaftige ruiter die zijn geliefde achterlaat om naar het front te trekken, en de vermelding van een gemiste vlucht in de tekst van het sublieme Blue Ridge Mountains is een van de enige aanwijzingen die deze muziek in ons huidige tijdvak plaatst.
Fleet Foxes hebben een debuutplaat afgeleverd die wij gerust tijdloos durven te noemen. Omdat ze klinkt alsof ze ook twintig of veertig jaar geleden opgenomen zou kunnen zijn, maar ook omdat ze als geheel aan je botten blijft plakken, en je het plezier van muziek beluisteren weer opnieuw laat ontdekken. Maar laat je luisterplezier vooral niet vergallen door al te hoge verwachtingen. Ga deze plaat gewoon zelf eens beluisteren en vorm je eigen mening.