Tien jaar The Black Keys – 'Attack & Release'
RE:introducing
Het is rustig rond The Black Keys dezer dagen. Dan Auerbach bracht vorig jaar nog een soloplaat uit, maar de band ligt nog even op apegapen. Dat was tien jaar geleden wel anders. Toen begon de hype pas echt op te leven en verscheen 'Attack & Release', waarin het potentieel van de band stilaan duidelijk werd.
Danger Mouse kennen we natuurlijk als de hippe producer die Jay-Z en The Beatles door de hakmolen haalde, achter de knoppen zat voor het tweede Gorillaz album, en zelf succes oogst als helft van Gnarls Barkley. Wat er gebeurt als je die man loslaat op de rauwe bluesrock van het Amerikaanse duo The Black Keys, valt te horen op 'Attack & Release', de vijfde langspeler van deze mannen uit Akron, Ohio.
De verrassende samenwerking kwam er op uitnodiging van Danger Mouse, die samen met The Black Keys een album wou maken met rock-, soul- en blueslegende Ike Turner. Dan Auerbach en Patrick Carney, respectievelijk de zanger-gitarist en de drummer van het duo, zouden voor de songs zorgen. Onder leiding van Danger Mouse zou Ike Turner dan later zijn stukken inspelen, en ook zingen op de plaat. Dat was het plan, maar Ike Turner overleed, en het project nam een andere wending.
De opvallendste verandering voor The Black Keys met deze release, is het feit dat ze voor het eerst in een echte studio opnamen. De plaat is professioneel opgenomen, maar de heldere klank moet niet inboeten aan authenticiteit. Ook het instrumentarium van de band werd deze keer serieus uitgebreid, met als resultaat een breder, rijker geluid. The Black Keys in technicolor dus.
In de meeste gevallen is de verbreding van het muzikale spectrum een stap vooruit, zoals het gedoseerde gebruik van banjo en moog op Psychotic Girl, en het slepende orgeltje dat Remember When (Side A) een hart onder de riem steekt. Maar te veel is soms ook effectief te veel. De dwarsfluit op Same Old Thing zaait vooral verwarring in een nummer dat nergens naartoe lijkt te gaan.
The Black Keys werden voor de opnames van 'Attack & Release' bijgestaan door ervaren rotten als Marc Ribot en multi-instrumentalist Ralph Carney, die beiden hun strepen verdienden in de begeleidingsband van Tom Waits. De onopvallende vrouwenstem op de gezapige afsluiter van de plaat Things Ain’t Like They Used To Be is afkomstig van de achttienjarige bluegrass-/countryzangeres Jessica Lea Mayfield.
De plaat houdt het voor het grootste deel bij de tweede versnelling. Slechts een handvol keren slaat de vlam wel zonder pardon recht in de pijp. I Got Mine kan zich meten met het beste van The White Stripes en dankzij Strange Times ontdekten wij de endless repeatknop op onze cd-speler. 'Attack & Release' is een plaat die zich niet opdringt, en het initiatief aan de luisteraar laat. Maar wie investeert, wordt beloond. De grootste troeven laten zich pas echt zien als er ook voldoende tijd aan besteed wordt.
De originele recensie vind je hier terug.