Tyndall - 'Sonnenlicht/Traumland'

RE:introducing

Bij deze weet u dat het Tyndall-effect een bizarre, chemische reactie is van moleculaire deeltjes die voor een kleurverandering zorgen bij onderlinge vermenging. Ziehier de ideale inspiratiebron voor een Duits synthesizerduo dat begin jaren tachtig op zoek gaat naar een eigen vorm van harmonie, experiment en expressie door zelfgemaakte instrumenten en improvisaties door elkaar te zwieren. Dit muzikale verhaal stoft label Bureau B weer eens netjes voor u af. Meet Tyndall.

Tyndall - 'Sonnenlicht/Traumland'

Gezien bovenstaande introductie, mag u Tyndall gerust onderbrengen bij de zogenaamde Berliner Schule. Inderdaad, die beweging avantgardistische doe-het-zelf synthesizervirtuozen die hun eigen langdradige, benevelende, instrumentale verhalen opbouwden. De pioniers die toeval en fictie lieten ontstaan uit zelf verbonden modulators, sequencers, klavieren en andere analoge apparaten die min of meer een eigen muzikaal leven gingen leiden na de eerste humane richtlijnen. Namen als Klaus Schulze of Tangerine Dream om maar even een positie te geven.

Jürgen Krehan en Rudolf Langer hebben hun inspiratie in de vier jaren die ze samen doorbrachten  – ook vier platen – niet onder stoelen of banken gestoken. Te noteren: hobbelende beats van de sequencer, een donkere basmelodie en virtuoze key-akkoorden als melodieuze bovenbouw mits wat spacey effectjes als afwerking. De tracks op debuut ‘Sonnenlicht’ zijn dan ook lange klankavonturen: dromerig, benevelend en met een fijne virtuositeit. Meer nog, met behulp van een persistent hobbelende, analoge beat kan Tyndall het zich permitteren om vijf, zeven of honderdentwaalf minuten te blijven improviseren in de eigen tijd- en ruimtedimensie.

De heren zitten bij de eerste plaat duidelijk aan het begin van het muzikale avontuur. De combinatie van mens en machine helt duidelijk over in het voordeel van de tweede. Want in alle eerlijkheid: de toetsenpingels, die voor de nodige inkleuring zorgen, zijn niet altijd even geslaagd; tot het infantiele en rommelige toe (Veränderlich). Mits wat voorkennis van akkoorden is het eenvoudig om tot in de eeuwigheid met noten te blijven goochelen.

De boodschap is vooral om door het gepingel heen een eerste verkenningstocht te maken in de roots van gelaagde techno en elektro. Want jawel, dat is dit wel degelijk. Alle bovenstaande bedenkingen kan u gerust met de borstel der liefde en voorliefde wegvagen met de stelling: “This is the real stuff”. Bij het luisteren van Tyndall zie je immers een kelder vol zelfgemaakte spullen, spaghettidraden, oscillators, klavieren en lampen voor je. Tientallen namen van latere elektronicagoden liggen voor het rapen. Of dat nu de schuld van Tyndall is, laten we even in het midden. Feit is wel dat met tweede plaat ‘Traumland’ duidelijk meer gefocust wordt op consistentie, less is more en een homogeniteit tussen de verdedigers, het middenveld en de scherpe aanvallers – voor zover voetbaljargon te rijmen valt met elektronische muziek.

Dat inzicht geeft toch een soort van “whaauw” bij deze rereleases; voor de fans van vintage synthesizer stuff dan. En ook al bleek Jurgen na vier jaar zijn eigen muzikale pad te zoeken om onder pseudoniem Nik Tyndall meer dan een decennium lang jaarlijks onbeduidende new age-platen uit te brengen, deze duidelijk evoluerende albums zijn het ontdekken waard. Want hier zit een stukje Kraftwerk in, een eerste Orbitaliaanse beat of een echo van het Berlijnse experiment. Los van het feit dat Tyndall meer dan tien jaar te laat kwam om die status echt te mogen claimen dan. Eat it or leave it.

19 maart 2018
Johan Giglot