Vandal X - 'XXV'

Vandal X hoeft geen vijfentwintig kaarsjes uit te blazen voor het kwarteeuw bestaan. Ons favoriete Limburgse noiseduo, dat meer herrie maakt dan alle toestellen van vliegveld Zutendaal samen, dooft de vlammen wel met de luchtverplaatsing die uit de overstuurde versterkers blaast. In elk geval goed voor een verjaardags-verzameplaat én een verzamelaar met extra “rarities”. Hetzij samen, hetzij apart te verkrijgen.

Vandal X is een fenomeen. En dat blijkt niet enkel uit een cv waarop opnames als allereerste band met legendarisch producer Steve Albini of een tour met het al even legendarische Fugazi prijken, maar ook een tiental langspelers die elkaar opvolgen in luidruchtigheid. Of zoals de band het zelf stelt: een uitting van woede en frustratie. En laat die nu net toegenomen zijn doordat deze C-19-kloterij zelfs de verjaardag van Günther Liket (drums, getier) en Bart Timmermans (gitaar, getier) een jaartje uitstelde.

Om maar te zeggen dat het tweetal doorheen de jaren de geluidsbarrières nog heeft weten te verschuiven tot ver voorbij het voor mevrouw Schauvliege tolereerbare. En dat krijg je op ‘XXV’ dertien keer op rij netjes en met de nodige voorhamerimpact op je trommelvliezen getimmerd. Dit zowel op oude en vertrouwde hardcore-speedpunkmanier als op de door de jaren meer geëvolueerde sludge-doom-methode. Beide overigens met hetzelfde vernielzuchtige effect. Te beginnen met anderhalve minuut Fuck ‘Em All met de heerlijke “What’s rock without noise”-sample.

Ziehier ook alvast een andere Vandal X-igheidje: dat eeuwige tekstuele cynisme over maatschappelijk verval en politieke of religieuze bullshit. Wie destijds geshockeerd was door de neurotische ebm-tonen van de Front 242-klassieker No Shuffle, probeer de furieuze 2013-versie van deze heren maar eens door te slikken! Want waar de jongens de handen ook op leggen, ze gaan genadeloos over in volle vuisten of dikke middenvingers die hoog de lucht in gaan.

In elk geval krijg je op deze plaat telkens mooi chronolisch twee songs per album gepresenteerd. Weliswaar zonder de eerste twee platen (toen er nog sprake was van een grotere bezetting), maar toch voldoende om een soort van “evolutie” te ontdekken. Voor zover noise kan evolueren dan… In elk geval zijn we net iets minder fan van een rechtdoor dravend en meer postrockend Flashlight waarin energie is omgezet in harmonie.

Misschien meer verrassend is de cd met achttien zogenaamde “rarities”. Dixit: live opnamen waar de kinetische energie, die tussen dit “two man army” hangt op podium, wordt omgezet in een hybride van overstuurde decibels en tierende teksten. Waarin echo’s op stem en oversturing doorheen de gitaarversterker nog meer betekenis krijgen. Waar je het ook vaak moet stellen met enigszins gebrekkige opname-/weergavekwaliteit. Niet dat dat een song van het eerste uur als Come On in de weg moet staan natuurlijk. Of het alomverpletterende anthem 2 Man Army. Wat ons betreft veel beter dan die productietechnisch uitgebalanceerde liedjes uit de AB-studio, waarbij Vandal X eventjes een iets vriendelijker muzikaal masker opzet. Gefelicitaart heren. Liefst met veel bloederige grenadinesaus erover.