Voorbeschouwing Humo's Rock Rally 2018, Deel 1

Voorbeschouwing

Zondag is het zover: uw tweejaarlijkse afspraak met de toekomst. Van de achthonderdvierentwintig ingeschreven bands zijn er nog slechts tien over die zullen strijden om de titel. Wij zouden natuurlijk uw favoriete online muziekmagazine niet zijn, moesten wij deze tien finalisten niet bij voorbaat aan een grondige doorlichting onderwerpen. Wij presenteren u de grote daMusic-voorbeschouwing van de Humo’s Rock Rally 2018! In twee delen, voor dubbel zoveel leesplezier.

We beginnen met Budget Trash, de reden dat u zondag uw oordoppen niet mag vergeten. De naam klinkt exact zoals het geluid: noisy en snel. Zo’n jonge band waarvan de meest legendarische show toch waarschijnlijk die ene avond in het jeugdhuis zal blijven, toen de zanger met zijn broek op zijn enkels het publiek in dook terwijl de drummer met een fles wodka zijn floordrum kapot ramde. De kans dat ze op het einde van de avond op het hoogste trapje zullen prijken, lijkt klein. Dat we een vettig feestje gaan beleven, is dan weer een garantie.    

Een band die we wel hoog zien eindigen is Danny Blue And The Old Socks. De band, die met Humo’s Rock Rally én de Nieuwe Lichting op twee wedstrijden tegelijk inzet, is de voortbrenger van een gezellige variatie aan zomerse indie. Een oorwurm hebben ze nog niet te pakken, maar het grootste gemene deler-karakter van de sound zou weleens in hun voordeel kunnen spelen. Dat bedoelen we zonder negatieve connotatie, want we moeten toegeven dat een poppy nummer als King Of The Trashcan ook bij ons lekker binnenglijdt. Ergens horen we ook al iemand "Publieksprijs" fluisteren.

Een finaliste, die de voorbije rondes wel al enkele indrukwekkende nummers aan de audiorecorder heeft toevertrouwd, is Josefien Deloof. Stuk voor stuk songs die de klassieke genretypering meedogenloos bijeenharken. Nummers, die zo radiovriendelijk zijn opgebouwd dat het haast ongemakkelijk wordt, redden het dankzij de intrigerende breekbaarheid in Deloofs soulstem. Onverstaanbaar hakkelt ze met haar hese stem door een spanning die we voorheen niet kenden. Catchiness in het kwadraat en een dikke gooi naar de titel.  

Als er één band mee dat vettig feestje van Budget Trash gaat verzorgen, is het wel Diane Grace. Dit zootje ongeregeld is dan weer de reden dat Humo beter een Parental Advisory-sticker op de affiche van de Rock Rally had gezet. Een uit de hand gelopen vrijgezellenfeestje van punkmuziek en andere vetzakkerij, u gebracht met een varkenskop en een transseksuele dwerg. Kan dit winnen? Laat ons hopen van niet.

Ver weg van al dat bombastisch gebrul vinden we EMY. De wijze waarop de achttienjarige Emy Kabore met die verlegen soulstem melodieus rond de gitaarlijntjes kronkelt, maakt haar nu al de Lianne LaHavas van Vlaanderen. Hoe ze vervolgens met Bob Dylans One More Cup Of Coffee aan de haal gaat zonder de meester ook maar één keer onrecht aan te doen, is verrukkelijk. “We gunnen het haar!”, geven we nog snel toe, alvorens onze schrijfmachine in traanvocht verdrinkt.