Zak AFF naar Genk voor stevig potje Stratego

Achtergrond

Het blijft een buitenbeentje, dat Absolutely Free Festival. En het feit dat het (virtueel) gratis is, is eigenlijk maar een fait divers. Want dit is nog steeds een festival waar de muziekliefhebber zich kan gaan ingraven in minder voor de hand liggende namen uit binnen- en buitenland.

Dit jaar heeft de organisatie zich zowaar overtroffen en een indrukwekkende macht opgesteld. Want naast lokale verkenners, is er een internationale maarschalk die naar Genk afzakt. Om nog te zwijgen van zijn staf, waarin de rollen mooi verdeeld werden tussen Belgisch en buitenlands. Maar genoeg gewatertand, tijd om tot de feiten te komen en een stratego-isch plan uit te werken.

De verkenners

De beste verdediging is de aanval. Een oud, militair gezegde en de kerels van 30,000 Monkies nemen dat bijzonder ernstig. Gitaarmijnen worden begeleid door clustervocals, die de vijand meteen in de war brengen. En intussen worden de spionnen van Hypochristmutreefuzz achter de linies gedropt om er de vijand te verschalken met iets dat zoetzuur aandoet. Er is iets mis mee, alleen kan je er niet meteen je vinger op leggen. Net zoals wij het graag hebben dus. Voor Go March zijn wij al een tijdje gewonnen. Hun artillerie zal de nodige kraters slaan. Kraters die ze dan meteen weer vullen met spannende, complexe structuren en onverwachte wendingen.

De bommen

Gegarandeerd goed voor een slachting: De Staat. Een fantastische liveband, die zijn songs als de projectielen uit nagelbommen door elk kogelvrij vest doet boren. Bereid je alvast voor op een feestje van jewelste. Van een heel andere aard, maar even dodelijk: Blaue Blume. Tikkeltje 10000 Maniacs, vlokje Antony Hegarty (die stem), druppeltje indierock en je krijgt een molotovcocktail met de kracht van duizend muzieknoten.

De onderofficiers

Hun naam klinkt als een Italiaanse folkband, maar vergis je niet: Fanfarlo kan behoorlijk overrompelend zijn. Op Les Nuits 2012 bezorgden ze ons tuitende oren die maanden bleven fluiten. Als Stratego een luchtmacht had, waren deze multi-instrumentalisten de luitenants en kapiteins die via het satellietsysteem hun precisiebommen dropten.  Ogenschijnlijk Britse gedistingeerd maar behoorlijk destructief.  Getuige daarvan de titel van hun laatste plaat: ‘Let’s Go Extinct’ . Als ze die titel letterlijk nemen, weet u dat het nu of nooit is.

“Get Away giert door je lichaam als drie pakjes dextro-energy tegelijkertijd”, schreven wij ooit over hun debuut, toen Sergeant Yuck even zich in het oog van de storm bevond en alle aandacht naar zich toe zoog. Inmiddels zijn de jongens opgeschoven van de noisepop naar indiepop met de bijhorende promotie tot onderofficier tot gevolg. Beklijven doen ze nochtans nog altijd. En is dat niet waar het hem om draait ? Het zou ons verwonderen als dit geen hoogtepunt wordt.

De hogere staf

Ze mogen dan een beetje een buitenbeentje zijn in de Belgische muziekscene, ze krijgen altijd wel respect voor hoe ze het aanpakken. En dat respect levert hen telkens weer zalen op waar het dringen is voor een plaatsje. Madensuyu heeft dan ook het strategisch inzicht om tranceverwekkende gitaren in te zetten tegen de verveling. Om ze net zo lang te laten mitrailleren tot het randje bereikt is om dan plotseling een scherpe bocht te maken. Gedurfd, maar wel getuigend van originaliteit en een stel stalen ballen.

De Maarschalk

De maarschalk van al het jeugdige geluidsgeweld op AFF? Eeuwige roodhaar Thurston Moore: in een ver verleden ingelijfd bij het gitaarlegertje van Glenn Branca, maar vooral bekend als aanvoerder van Sonic Youth. Tot hij de boel daar liet imploderen door zijn scheiding van bassiste Kim Gorden. Sonic Youth vuurde jarenlang het ene na het andere briljante wapenfeit af. En meer dan eens schoten die rechtstreeks de annalen van de rockmuziek in: ’Daydream Nation’, ‘Goo’, ‘Murray Street’, …

Nog geen reden genoeg om de veteraan in Genk te gaan bewonderen? Haal zijn recente soloplaten er dan bij: stuk voor stuk sterkte staaltjes van songwriting en gekartelde, maar beheerste gitaarrock van de man die het “genre” mee een smoel gaf. Bovendien speelt hij dezelfde dag zelf voor doelwit tijdens een q&a-sessie. Jouw kans om de oude rot met je vragen te bestoken. Ook benieuwd of hij strategisch gaat antwoorden of het achterste van zijn tong laat zien? Want zo onvoorspelbaar is hij wel: die Maarschalk Moore.

Neem dus het zekere voor het onzekere en zak AFF op 1 en 2 augustus. Of sla onze aanbeveling in de wind, en vergeef het jezelf nooit dat je een memo(o)r(e)abele avond liet schieten!

Fabian Desmicht, Patrick Van Gestel, Marc Alenus