BRLRS - 'BRLRS'

BRLRS - 'BRLRS'

Een “brieler” is een West-Vlaamse term voor iemand die er graag een smosboel van maakt; die klungelt en alles in het honderd laat lopen. Of een kleuter die meer met de verfpotjes speelt dan dat er effectief geverfd wordt. De Oostendse BRLRS daarentegen weten heel goed waar ze mee bezig zijn: met hun uitstekende live reputatie een leuke ep boetseren.

En dat is hen wonderwel gelukt. ‘Brlrs’ staat vol gortdroge zandpunk, woest en ontembaar, als een uitslaande bosbrand die bij het uitsmijten van een emmertje water alleen maar in omvang toeneemt. We horen flarden Monster Magnet en bij momenten zelfs de Metallica uit de ‘St. Anger’-periode langskomen. Een bijzonder smakelijk geheel met voldoende variatie, gaande van opzwepende intro’s, korte tempowisselingen, gitaarriffs die klinken alsof ze dagenlang niet gegeten hebben en één sleper die door merg, been en hartspieren gaat.

Opener Sonic Boom is een nog wat onwennig voorspel waarin stonergitaren eerder clichématig een tong proberen te draaien en zanger Ollie Verniers ondertussen nonsens in je oor leutert. Iets dat enkel in goede aarde valt wanneer je genoeg pinten hebt binnengekapt. Maar Watchmen raakt ons wel vol in de muzikale G-spot met gespierde riffs en dito gitaarsolo; een prachtsong zonder franjes.

The Lynx profileert zich dan weer als een lichte stonerversie van Ball And Biscuit (van The White Stripes) met de raspende klaagzang van Verniers in een glansrol en het bewijs dat BRLRS meer in de mars hebben dan het opleuken van straatfeesten of het openen van een nieuw café. Zet daar Leaving Town bij – zou zomaar op de soundtrack van ‘Red Dead Redemption’ mogen staan – en vooral Regicide, een punksong die zich als een nicotineshot in je longen vastbijt, en je kan spreken van een ep met voldoende kunde, klasse en kracht.

Wie zichzelf een kloek hersentrauma wil headbangen kan zich begeven naar het Oostendse ELysée op zaterdag 24 november voor de ep-release. BRLRS spelen er een thuismatch en worden bijgestaan door Mostly Whites, Seagull Sil, In Dog Years I’m Dead en Eastwood.

21 november 2018
Joris Roobroeck