Edouard Van Praet - 'Cycles'

Een Englishman in New York is nog niets in vergelijking met een Canadees in Brussel.

Vorig jaar stak de nu vijfentwintigjarige Edouard Van Praet de neus aan het muzikale venster met eerste ep ‘Doors’, een plaat met vijf psychedelische folkrocksongs, vernoemd naar één van zijn lievelingsbands. Eén van zijn vele idolen, want het muzikale palet van Van Praet is eclectisch. Wordt het gevoed door de neurosesp of desychose waarmee hij kampt? Hoe dan ook, het is verrassend en vernieuwend en het maakt van hem een ongrijpbaar artiest, ook al opereert hij onder eigen naam.

Als hij in het Frans zingt, zoals op recentste single Ivresse de Minuit, klinkt hij als een jonge, geïntoxiceerde Malcolm Mooney, maar zingt hij in het Engels, dan kunnen er, zoals in de jazzy ballad Clementine elementen uit Frans chanson doorklinken. De voormalige psychiatriestudent lijkt door alle genres heen te glijden.

Dat blijkt al vanaf opener The Rise Of President Blops dat start met militair tromgeroffel, maar snel vervelt tot een psychrocker. “Nothing gets me down when I’m insane”, klinkt het in de trance-opwekken. Wat dat laatste betreft, lijkt Ride de verklanking van complete gekte. Hier wordt de stem van Van Praet vervormd en lijkt hij rond te dwalen in een kathedraal, waar zoemende elektronica in de ruimte echoot.

Alles komt tot rust in afsluiter Moonfall, al is dat nu ook weer niet helemaal waar. Van Praet zoekt op onnavolgbare wijze de laagste noten op en gaandeweg klinkt hij ook hier weer angstaanjagend en wordt hij bedolven onder een verwoestende instrumentale lawine om pas helemaal aan het eind vredevol de ogen te sluiten.

‘Cycles’ is een echte rollercoaster, maar er is dan ook niets leuker dan een paar keer overkop te gaan en kriebels in je buik te voelen.