Kings Of Edelgran - 'Kings Of Edelgran'

Voor een Belgisch debuut klinkt dit album van Kings Of Edelgran best internationaal. De indie-meets-folkrock, die de groep hanteert, ligt goed in de markt. Dat beseffen ze ongetwijfeld, maar of het loont om de sound ergens anders te halen?

Kings Of Edelgran - 'Kings Of Edelgran'

Kings Of Edelgran werd opgericht door Jérome Caudron en Josias Delcourt in 2013 en bracht eerder twee ep's, 'Kor Isen' en 'Volcano', uit. Op 'Anchor' hernemen ze die songs, maar breiden ze het repertorium ineens ook uit. Folkrock was ooit het hoofdingrediënt en, ook al blijft dat ergens de basis, toch laat deze groep zich sterk leiden door Bon Iver, Volcano Choir en Sigur Ros. Met hen deelt ze een voorliefde voor natuur en weidse landschappen

Dat maakt de mooie, winterse albumhoes gelijk al duidelijk. Steevast duiken er verwijzingen op naar ijzige landschappen met sneeuw, bergen en zelfs vulkanen. Dat is met de hele plaat eigenlijk het geval.

Opener Volcano' tracht, na een traag opborrelende intro, de luisteraar te verleiden met subtiele close harmony en dromerige indiefolkmelodieën. Niet echt origineel, want de groep lijkt het geluid van voornoemde bands gewoon te kopiëren.. De hoge, vocale uithalen, het bombastische, het uit zijn voegen barstende geluid met trompetsound, ... het klinkt erg toegankelijk en mooi, maar wezenlijk origineel en inventief is het niet.

Ook Tephra lijkt zo uit het songboek van Bon Iver weggelopen, zeker ook omdat de groep niet enkel het soms kale, minimalistische geluid benadert, maar ook vocaal de vaak gepijnigde zang van Justin Vernon echoot. Hoezeer we ook ons best doen, de schaduw van Vernon hangt gewoon over het hele album. En het is behoorlijk lastig om daar vanaf te geraken. 

In Fire & Gold tracht de groep daar verandering in te brengen door zich een wat robuuster en rauwer geluid aan te meten. Het mag even wat wilder en rommeliger. Maar dan duikt Walking, WI op, dat onmiskenbaar toch weer verwijst naar de afwisselend pastorale en bombastische folkrock, die Justin Vernon maakt. 

Met deze plaat werpt Kings Of Edelgran in zekere zin een anker uit. Toch is net dat het grootste probleem. Het blijft vasthaken aan een overbekende sound zonder er echt iets creatiefs mee aan te vangen. Het album is opgevat als een filmische roadtrip in het Noorden, maar de beelden en geluiden wekken helaas vooral een déjà-vu-et-trop-entendu-gevoel op. Gemiste kans.

2 mei 2017
Philippe De Cleen