Lady Linn - 'Sea Of Trees'
Vlaanderen houdt van Lien De Greef aka. Lady Linn. En dat heeft niet enkel te maken met haar eeuwig optimisme of die aanstekelijke glimlach, maar wel met een krachtige stem, waarmee ze alle richtingen uit kan en de vele projecten waarmee ze blijft verrassen. Want we kenden ondermeer al een hiphoppende Lien bij Skeemz, een dance-Lien bij Bolchi (zie The Subs), mc Lien bij deephouse-producer Red-D, ballroom-Lien met The Magnificent Seven of gewoonweg popular ‘Lien In De Liefde Voor Muziek’. Daar komt nu nog een dancepop-Lien bij in de vorm van drie ep’s onder eigen naam en faam.
‘Sea Of Trees’ is de middelste ep, na ‘I’m Fine’ en voor ‘Nocturne’. Het kleinood van vijf songs trekt de lijn van de eerdere ep door: die van lichtvoetige dansmuziek met live partijen. Die laatste mag je op dit plaatje wegschrijven onder de analoge synthesizers van Joris Caluwaerts en subtiele, maar rijke arrangementen met pizzicato violen, trompetjes, gitaargrooves of hobbelstrijkers. En natuurlijk ook onder de ietwat scherpe, uit duizend herkenbare stem van Lady Linn zelf.
“I can walk for miles”, openbaart de Gentse zangeres op dit autobiografisch werk en daar zijn we blij om. Want in een zacht opbouwende, ontluikende dancetrack wandelen we met alle plezier mee. Al is het maar omdat ze naar goede gewoonte met veel soul en emotionele oprechtheid de boodschap overbrengt en dus zorgt voor soulmuziek met een dansbaar karakter en niet voor dansmuziek met een vleugje “ziel”. Het had dus helemaal niet gehoeven om binnen die radiovriendelijke drieminutengrens te blijven, Lien.
Tegelijkertijd steken we ook graag een pluim op de hoed van Frederik Heirman, die zich mee over de verfijnde en subtiel opbouwende arrangementen heeft ontfermd. Want hoewel een totaal niet hiphoppende song als Italo Hiphop vrij kaal en eenvoudig klinkt, blijkt hij in detail te bulken van veel stemontdubbelingen, tegenritmen of toegevoegde melodie-accentjes.
Grootste verrassing is misschien nog wel zomerhit Come Out And Play, dat met soulvolle samenzang, funky baslicks (Filip Vandebril!), fijne groove en vurige trompetjes uit de schoot van Diana Ross en The Supremes gekropen lijkt. Opmerkelijk is de gedaanteverandering halfweg met bossanova en zelfs bluesgitaar. Gewaagd, al is het maar omdat het naar ons gevoel niet de meest radiovriendelijke track van de vijf is.
Waar deze ep – destijds met The Magnificent Seven ingespeeld - vijf jaar onafgewerkt op het schap heeft mogen rijpen, is het nu eindelijk oogsttijd. De termen die wij graag hanteren naast “toegankelijk” zijn daarbij vooral “puur” en “subtiel”. Termen die niet op dezelfde manier van tel waren in de meer mechanische en ernstige Corona-voorganger ‘I’m Fine’. In elk geval kijken we sowieso al uit naar het derde deel van deze trilogie, dat naar verluidt de beste latenightvibes zou bevatten.