Louie - 'Movin' On'

Wanneer de frisgewassen Gentse band Louie tot volle wasdom komt is slechts een kwestie van tijd, dat het zal gebeuren bewijst alvast hun debuut-ep ‘Movin’ On’. Groen onder de oksels maar stijf van ambitie, zoals ze bijwijlen klinken, treedt het gezelschap de scene binnen. Er wordt geluisterd, gedanst, geapplaudisseerd, en prompt afgeteld naar een full length album.  

Zwoele soulpop gedrenkt in melodieuze gitaarlijnen, met een stem die venijnig kan uithalen en waar in de verte wat echo’s van Emilie Sandé minus de gravitas in huizen: openingsnummer Monday verleidt tot superlatieven over de toekomst van Louie. Een aardige break schenkt de song de nodige body terwijl het ritme ons tot roezig slowen verzoekt met het dichtstbijzijnde mannen- of vrouwenlijf – wat maakt het ook uit tegenwoordig. Het refrein is catchy, de flow omzeggens verslavend: nummer één gaat zonder verpinken op repeat.   

Swingende funk in Movin’ On sleurt je met een uitnodigende glimlach de eighties dansvloer op, met onbevangen basgrooves die naar discoballen en kroeshaar doen hunkeren. De song is misschien iets te braaf en ingehouden om zich echt in het geheugen te nestelen – Louie mag hier en daar wat vaker buiten de uitgezette lijntjes kleuren – maar bekoren doet het zeker.

Het banale refrein van Flow is dan weer illustratief voor een weinig uitdagende song, doch doet de aanstekelijke energie ons overstag gaan: funky gitaarplukjes kietelen de dansbenen en toveren bij de meest verbitterde cynicus een smakelijke grijns op het gezicht. Op slag krijgt het decor van de song vorm: een in sigarettenwalmen gehuld volkscafé, een bevlogen pianist met kaduke hoed en vooroorlogs pijpje, een duchtig met de voet tikkende gitarist en een elegante verschijning achter de retromicrofoon, allen gezegend met kamerbrede glimlach: een romantisch tableau waar we maar al te graag deel van uitmaken.

De langoureuze soul van Drowning bezorgt je loze zaterdagavond wat kleur en de nodige klasse. Want gracieus zijn ze wel, deze bijna anachronistische rêverieën. Heil de cultuursnuivende vijftigers en nostalgische zestigers die met schalks genoegen mijmeren over een tijd waarin die dekselse boenkeboenkemuziek des duivels was.

Louie is een succesproject in de steigers: soms nog ietwat timide, maar ‘Movin’ On’ kan het zelfvertrouwen alvast de hoogte injagen. Onze stramme dansbenen werden getest op souplesse, onze gemoederen bestreeld en hier en daar lichtjes beroerd. Kostelijk.