Marta Del Grandi - 'Invertebrates' (Eigen beheer)
Het debuut van de Italiaanse zangeres Marta Del Grandi bevat fijne pop gekruid met rocktinten, maar evengoed duiken er invloeden van soul, folk en chanson op. Muziek en teksten werden geschreven ergens tussen Gent, Milaan en Kathmandu. De opnames vonden dan weer in het Italiaanse Brescia plaats.
De hoes intrigeert en doet naar meer verlangen. Nu de songs nog. Daarin worden we ondergedompeld in de wat vreemde wereld van Grandi. Negen songs, evenveel persoonlijke verhalen die ze met de rest van de wereld wil delen.
De Grandi kan een heerlijk potje zingen. Dat bewijst ze tijdens het zwoele, jazzy Lullaby For A Boy dat het album fraai afsluit. Ook muzikaal bijzonder want de groep (Artan Buleshkaj op gitaar, Nils Vermeulen op bas en Simon Raman op drums) plakt gelukkig niet alles vol en laat stilte eenvoudigweg stilte zijn. De gitaarklank herinnert wat aan het werk van Bill Frisell terwijl De Grandi vocaal naar heldinnen als Billie Holiday lonkt. Met dergelijke songs pakt ze de luisteraar bij het nekvel vast.
Eenzelfde, jazzy invalshoek heeft opener White Snow, dat op een koel marsritme drijft en fraai openbloeit. Her en der zijn er wat onverwachte melodiewendingen, al is het vooral De Grandi zelf die de aandacht naar zich toe trekt, al weet de band de luisteraar voortdurend op het verkeerde been te zetten en te verrassen.
Als de sneeuw wat is gaan liggen, is er de goed gemaakte popmuziek in het singlewaardige Shoes, Rocks And Boxes dat een kwiek ritme heeft en de ideale soundtrack vormt om mee uit je bed te komen.
Walking Hats – hallo, René Magritte - klinkt initieel dan weer dromerig en romantisch, maar trekt dan spannende zijwegen in. Eens de song op dreef komt, wordt het bochtenwerk eveneens surrealistisch en verdwijnt de organische feel van het album helaas een beetje.
Helaas komen niet alle songs op het album even sterk uit de verf. Here Lies Love, waarin ongetwijfeld goede bedoelingen zitten, weet geen blijvende indruk na te laten.
Variatie is er in de vorm van Life When The Season Fades, dat opgetrokken wordt uit stevige rockgitaren en vooral lange vocale uithalen met zich meebrengt. Ook in een rockcontext gedijt de stem van De Grandi, al horen we haar veel liever frisse pop en/of jazz brengen. Daartegenover durft ze ook risico te nemen en te experimenteren met genres.
Dat doet ze ook in het trage Some Days waarin Artan Buleshkaj even voluit mag gaan, een song die ondanks het schipperen tussen torchsong en gitaarrock, toch indruk maakt.
En dan is er nog een folky ding als From The Pines waarin De Grandi haar beste Joni Mitchell neerzet. Een ukelele en een stem, meer heeft ze niet nodig. Aan het eind van het eveneens aan Mitchell verwante I Don't Wanna Marry gaat De Grandi wat in overdrive en klinkt ze zowaar venijnig, hetgeen meteen het spannendste moment van dit album oplevert. En dan is er alweer die afsluiter, het hoogtepunt van dit album.
In zijn geheel is dit 'Invertebrates' een aangenaam debuut, al overheerst vooral de experimenteerdrift en klinken sommige songs niet helemaal volgroeid. Vooral rock is iets dat haar niet lijkt te liggen. Maar als ze haar bijzondere stem zwoel en verleidelijk rond jazzy klassesongs als Lullaby For A Boy weeft, slaat ze iedereen k.o. Benieuwd waar de toekomst haar zal brengen.