The Riddle - 'The Tree Deep In The Forest'

Raadselachtig en ongrijpbaar als de naam, dat is The Riddle op het eerste album.

The Riddle, zo heet het soloproject van Kennet De Bondt. En die vlag dekt de lading. Je krijgt immers niet meteen greep op deze plaat. Er is die verwijzing naar A Forest in de albumtitel. Dan hoor je de gesmoorde gitaar en die eightiessynths en denk je: hier hebben we een The Cure-cloon. Maar dan hoor je De Bondt zingen en schijnt er plots een zomerse zon doorheen de donkere new wave-gordijnen. Ja, dat was bij The Cure soms ook zo, maar De Bondt heeft niet die kenmerkende stem van een Robert Smith die het dubbeltje altijd deed omvallen langs de donkere kant.

Meer Nik Kershaw dan The Cure dus? (The Riddle was een eightieshit van Kershaw). Eigenlijk wel. Er zit vaak een popmelodie onder de gitaar- en synthnevel en De Bondt schrijft veel meer verhalend dan Robert Smith. De meeste van de twaalf songs gaan over een verloren liefde die – wat De Bondt betreft – nog altijd niet voorbij is. Dat levert melancholische popliedjes op met een lichtzwarte sluier erover.

Er zijn ook momenten waarop The Riddle ongegeneerd de popkaart trekt. Happy bijvoorbeeld is een zomerhit in de dop de eigen weg gaan. Ook Never Let You Go en Nicely Planned Out behoren tot deze categorie. Zelf zegt De Bondt dat hij The Cure wilde koppelen aan Don Henley. En daar zit zeker iets in, maar het is geen voor de hand liggend huwelijk.

Toch slaagt hij er vaak in om de eightiessound met zijn stem te matchen Het is dan dat ‘The Tree Deep In The Forest’ het aangenaamst klinkt. Dat is bijvoorbeeld het geval in If Only I Could Sleep, het zorgvuldige opgebouwde More, het traag opborrelende Few en het titelnummer.

‘The Tree Deep In The Forest’ bestrijkt heel wat emoties, De Bondt weet hier en daar een rake zin te schrijven en weet van wanten op gitaar, drums en synths, maar hij moet nog een duidelijke richting kiezen. Van de twaalf songs zijn er hier twee of drie te veel, maar dan blijft er toch nog genoeg over om te overtuigen.