Wilderman

De regen doet de kinderkopjes glanzen. De tonen van een baritonsax waaien naar buiten uit een kapotgeslagen zeemanskroeg. Er dwaalt een man met verwilderde blik door de straten. Het is Wilderman.

Wilderman is het kwartet rond bassist Chris Carlier en zanger Elvis Peeter (Aroma Di Amore, De Legende…) compleet gemaakt met de baritonsax van Koen Van Roy (Cro Magnon) en Toon van Dionant (o.a. Robin Verheyen Trio) aan de drums. Samen brouwden ze twaalf songs met jazzy structuren en teksten die zowel opruiend als (vooral in de twee laatste tracks) poëtisch zijn en op een theatrale manier gezongen, geschreeuwd en gezucht worden door Elvis Peeters.

“Wat moeten wij met rust, wij zijn vuil en ongeblust?” vraagt zich af Peeters in Lawaai. Niet veel zo blijkt, want het gros van de nummers is behept met een stevige punkattitude of draagt fier een stevige rock-‘n-rollvetkuif. Maar ook jazz is alomtegenwoordig en zorgt ervoor dat de wimpel der vrijheid over het geheel wappert.

En zo is er zowel plaats voor fijnzinnigheid en diepzinnigheid (Goed  en Andere Mens) als lolbroekerij (Rommelpot) en vaak worden beiden ook op surrealistische wijze door elkaar gebruikt zoals dit citaat uit Misverstand aantoont: “Een misverstand/ Niets aan de hand/ zij hield van mij/ Ik hield van haar/ Het is voorbij/ Niemand kwam klaar.”

Het meest geraakt werden wij door Dit Is Verdriet waarop de sax bijna klinkt als een didgeridoo en Peeters duidelijk maakt dat er geen verdriet kan zijn, waar geen liefde was en hij een zeldzame keer zijn vocale uitspattingen sterk in toom houdt.

Zeer sterk is ook het afsluitende trio met de wel bekende single Smijt Een Bom, het dichterlijke In De Grond over de nietigheid van ons sterfelijke bestaan en de betoverende slottrack Laat Mij met de lieflijke Anna Carlier als tegengewicht voor Peeters.

De Nederlandstalige teksten confronteren de luisteraar ruw met grote vragen en houden hem een spiegel voor waarboven ongenadig fel tl-licht geen onvolmaaktheid verborgen houdt. De virtuositeit van de drie topmuzikanten zalft hier en daar, maar zet even vaak de emoties in de verf. Het geheel is dan ook een buitengewone luisterervaring.