Berlaen - Het is de man in de straat die uiteindelijk oordeelt

Het nieuwe album van Zultenaar Wouter Berlaen ligt in de platenrekken. ‘Van mijn erf’ telt tien songs in onvervalst dialect uit het Leiedorp Zulte. Op de plaat brengt Berlaen autobiografische songs over vriendschap, verwantschap, verraad en vertrouwen. Bij de plaat hoort ook een clubtournee die de zanger op kleinere concertlocaties van de kust tot de Kempen brengt.

Het is de man in de straat die uiteindelijk oordeelt



Hoe anders is deze plaat in vergelijking met je vorige twee platen?
Wouter Berlaen
: Voor mij is het de meest persoonlijke plaat tot nog toe. Er staan rechttoe rechtaan teksten op, wat betekent dat de plaat vooral autobiografisch is. Vroeger putte ik vooral uit levens van anderen. Nu is het iets meer persoonlijk geworden. Het gaat over de laatste drie jaar van mijn leven. Thema’s als vriendschap, verraad en verlies komen hierin aan bod.

Hoe moeilijk is het om autobiografische songs te schrijven?
Niet zo moeilijk; een liedje laat zich schrijven als je lang genoeg wacht. Er komen altijd wel ideeën naar boven als ik een gitaar vastneem. Zowel tekst als muziek komen er dan vaak in één geut uit. In die zin is het de logische opvolger van de vorige plaat. Daar dienden de liedjes zich ook spontaan aan.

Houdt jezelf bloot geven een zeker risico in?
Ik denk het niet. Zoiets moet zeker kunnen omdat het zo spontaan komt. Als de liedjes zouden gaan over dingen die verder van me af staan, had ik ze ook wel op het album gezet, maar ik geloof keihard in de eerlijkheid en de oprechtheid van een songwriter. Die songs gaan ook naar het hart van het publiek. Als die liedjes zich zo spontaan aandienen, is het niet zo moeilijk om je bloot te geven. Eens de plaat aan de wereld gegeven wordt, zullen sommige mensen, die ik ken, zich er wel in herkennen. Ik wou geen jammerplaat maken over mijn eigen frustraties. Ik wou gewoon enkele negatieve ervaringen van me afschrijven.

Er staan positieve en minder positieve dingen des levens op de plaat. Wat overweegt?
Ik geloof dat alles mooi in balans is. Er zijn vijf nummers die heel erg autobiografisch zijn; daarnaast zijn er dingen die gewoon biografisch zijn; zoals een liedje over liefdesverdriet waarvan ik gelukkig gespaard ben gebleven (lacht). Ik ken wel andere mensen die gewrongen zaten in zo’n gevoel. Daarnaast is er ook een lied over iemand, die denkt dat hij goed bezig is, maar toch zijn leven niet op de rails krijgt. Op de plaat hoor je geen verbitterde zanger. Zo zie ik dat toch.

Hoe situeer je de plaat muzikaal in je oeuvre?
Ik wil dat elke plaat een nieuw experiment is. Als je begint aan de productie van de plaat, kruip je in een speeltuin en word je getriggerd door dingen die je nog nooit hebt gedaan. Die derde plaat is dan ook heel anders dan mijn twee vorige platen. Ik ben met mijn live band de studio in gedoken waarbij we quasi live in de studio konden starten. Het gaf een totaal andere vibe aan onze nummers. De vorige plaat was veel meer een kwestie van programmatie.

Door welke andere muziekjes wordt iemand als jij zoal beïnvloed?
Dat kan door gelijk welke artiest zijn, zowel instrumentaal als vocaal, het genre doet er niet toe. Elke muzikant, die muziek maakt recht uit zijn hart, kan me raken. Muziek is voor mij hit of shit; er is weinig daartussen. Je hoeft niets van muziek te kennen om te zeggen of je iets goed of minder goed vindt. Ik geef wel toe dat ik veel gehad heb aan de muziek van Blake Mills, een ongelofelijk gitarist-singer-songwriter, die vooral bekend is door zijn werk voor Jackson Browne en Alabama Shakes. Het is iemand die het extreme opzoekt, maar toch blijft het popmuziek.

Welke ambities horen bij deze plaat?
Ik blijf realistisch in deze moeilijke tijden voor de muziek. Waar moet het uiteindelijk met de cd naartoe? Dat achtervolgt de muziekindustrie nu al tien jaar. Ook de culturele sector wordt zo weinig betoelaagd. Ik kan nu een toer doen van zaaltjes van ongeveer honderd man, ideaal om mijn muziek op de mensen los te laten. Ik hoop dat ik daarna wat festivals kan doen en daarna de culturele centra kan gaan bezoeken. Daar wordt nu keihard aan gewerkt. Dat komt wel los. Ik heb daar veel vertrouwen in. Ik wil de plaat zo ruim mogelijk aanbieden, maar het is de man in de straat die uiteindelijk oordeelt.

Tot slot: vele artiesten vinden het verzinnen van een albumtitel erg moeilijk. Hoe is ‘Van mijn erf’ er gekomen?
De titel verwoordt perfect wat ik in de laatste drie jaar heb meegemaakt. Ik moet op persoonlijk vlak mijn grenzen beter afbakenen. Je kunt niet voor iedereen goed doen. Als je dat blijft proberen, kom je soms bedrogen uit. Je kan de titel interpreteren als: “ga weg”, maar ook als: “Dit is mijn erf, dit zijn grenzen”. Wie niet geïnteresseerd is, moet maar buiten blijven. Daarnaast heb ik thuis in Mariakerke ook een studio gebouwd en daar zijn de songs ontstaan. Op mijn erf dus en nu stuur ik ze met plezier de wereld in.

Alle info over plaat en tour vind je op www.berlaenfromzulte.be.

28 december 2015
Steven Verhamme