Camilo Donoso - Met mijn muziek probeer ik vooral zo eerlijk mogelijk tegenover mezelf te zijn
Met 'Music Voor De Jeugd' brengt Camilo Donoso een eerlijke ode aan de Nederlandstalige muziek. Hij zoekt naar vernieuwing binnen de kleinkunst, naar oprechtheid en emotie in een taal die dichtbij hem ligt. Zijn ep vol melancholie en hoop bestempelt hij als "pure hartpop". In dit gesprek vertelt hij over de spontane ontstaansgeschiedenis van de plaat, over de balans tussen eerlijkheid en mysterie en over de invloeden die zijn muziek kleur geven: van de poëtische klanken van Silvio Rodríguez tot de heldere melancholie van Luc De Vos.
De titel van je ep is 'Music Voor De Jeugd', ook al beweer je graag dat de plaat voor alle leeftijden bestemd is. Wat betekent "jeugd" dan voor jou in die context?
Camilo Donoso: Als ik het over "jeugd" heb, dan doel ik vooral op nieuwe luisteraars die een frisse wind kunnen ontdekken in het genre. Voor mij betekent dat iets nieuws proberen te brengen met kleinkunst, met Nederlandstalige muziek. Ik wil mensen warm maken voor iets dat ze misschien nog niet kennen. Ik wil het publiek aanspreken dat houdt van Nederlandstalige muziek, maar die er ook iets extra's in zoeken, een zekere meerwaarde, iets dat hen raakt. De ep is eigenlijk heel spontaan ontstaan. Ik ben gewoon begonnen met opnemen, zonder duidelijk plan over hoe groot het project zou worden of welke richting het precies uit zou gaan. Samen met een goede vriend van mij, Mixmeister Michelle - eigenlijk heet hij Michiel Rensson - zijn we aan de slag gegaan. We namen zoveel mogelijk van mijn nummers op, gewoon alles wat goed voelde op dat moment. Gaandeweg groeide daaruit het idee om van die verzameling liedjes een ep te maken in de vorm zoals die nu bestaat.
Je noemt je muziek nieuwe kleinkunst of ook wel "hartpop". Kun je uitleggen wat die term betekent?
De simpelste manier om mijn muziek te omschrijven, is dat het gewoon pop uit het hart is. Het is voor mij de meest eerlijke muziek die ik tot nu toe heb gemaakt. Het blijft pop, maar wel met een oprechtheid, die heel dicht bij mezelf ligt. Vandaar dat die term mij juist leek. In die context ligt het nummer Lieve Mercedes me persoonlijk het meest nauw aan het hart. Het is het eerste nummer van de plaat en hoewel alle songs voor mij een persoonlijk verhaal vertellen, heeft dit lied iets extra's. Het gaat over mijn beschermengel, over het groeien, het loslaten en als twintiger je eigen weg zoeken. Leren om zelf keuzes te maken. Dat maakt het voor mij heel relevant op dit moment, ik denk dat het dat ook nog een tijdje zal blijven. Wanneer ik naar mijn eigen muziek luister, hoor ik vaak een zekere melancholie, maar tegelijk ook hoop. Die twee gevoelens leven naast elkaar. Het ene roept het andere bijna op. Dat is precies wat ik probeer te vangen in mijn songs.
Hoe vind je die balans tussen die twee gevoelens in je teksten en je muziek?
Ik denk dat ik van nature een positief en hoopvol mens ben, maar met mijn muziek probeer ik vooral zo eerlijk mogelijk tegenover mezelf te zijn. Dan stel ik me echt de vraag hoe ik me voel en wat mijn echte gevoelens zijn. Eerlijkheid in muziek is voor mij iets essentieels, al is het niet altijd eenvoudig om dat te vatten. Voor de nummers op de ep heb ik wel het gevoel dat het me goed gelukt is om echt te zeggen wat ik voel. Niet per se letterlijk. Dat hoeft ook niet. Muziek mag enig mysterie behouden. Door dingen in een liedje te gieten, krijgen ze automatisch een andere vorm: iets kunstzinniger, iets verdraaid of verteld vanuit een ander standpunt en toch blijft het voor mij oprecht. Het voelt nog altijd eerlijk aan, alleen misschien een beetje vermomd in melodie en woorden.
Waar vind jij je inspiratie als songwriter?
Ik heb twee grote voorbeelden die er toch wat bovenuit springen. De eerste komt uit Latijns-Amerika: Silvio Rodríguez, een Cubaanse zanger en muzikant. Men zou hem een singer-songwriter kunnen noemen, maar eigenlijk is hij vooral een folklorezanger, die met klassieke gitaar prachtige, poëtische liederen maakt. Zijn muziek uit de jaren zeventig, tachtig en negentig, heeft landen weten te verbinden en doet dat vandaag nog steeds. Mijn vader heeft me met zijn muziek laten kennismaken. Hij is pas nog voor het eerst in jaren weer naar Chili gereisd en dat bracht veel herinneringen boven. Silvio Rodríguez' liederen, met die zachte gitaar en diepzinnige teksten, raken me nog altijd enorm. Dat is de Zuid-Amerikaanse kant die ik meedraag in mijn muziek. Langs de andere kant is er de Belgische invloed, waar ik op een heel andere maar even diepe manier door geraakt word, vooral door het werk van Luc De Vos. De manier waarop hij schreef, tegelijk helder en toch mysterieus, vind ik geweldig. Zijn teksten ontroeren me nog altijd, net zoals zijn manier van denken en kijken naar de wereld. Die twee invloeden verschillen sterk in stijl, in taal, in sfeer, maar ze raken me op een gelijkaardige manier. Ik hoop dat er in mijn eigen muziek iets van allebei terug te horen is.
Wat hoop je dat bij wie de plaat beluistert, blijft hangen?
Met mijn muziek hoop ik vooral een meerwaarde te bieden, op dezelfde manier als de muziek van Luc De Vos of Silvio Rodríguez dat voor mij doet. Muziek die iets toevoegt aan het leven, die mensen kan raken of waarin ze zichzelf kunnen herkennen. Dat is wat ik het liefst wil bereiken. In de toekomst hoop ik een zanger te worden die mensen oprecht kunnen waarderen om wat hij maakt. Iemand over wie men kan zeggen: het is misschien niet helemaal mijn ding, maar het is wél goed. Dat lijkt me het mooiste compliment dat er is. Dat mijn muziek zijn plaats vindt, ongeacht smaak, gewoon omdat ze echt is.
Foto: Alice Dooreman