Daughter - Trieste muziek doet je gewoon het meest voelen

Drie jaar na het alom prezen debuutplaat ‘If You leave’ komt binnenkort de tweede langspeler van het Londense trio Daughter uit. ‘Not To Disappear’ zal het beestje gaan heten. Genoeg reden dus om bij te schuiven tijdens een ontbijt in Brussel. En dat dit een hangover-ontbijt na een feestnacht in het Delirium café was had duidelijk geen effect op hoe gepassioneerd Elena Tonra, Remi Aguilella en Igor Haefeli over muziek spreken.

Na zo’n emotioneel zwaar album moeten we je wel vragen of alles in orde is met jullie?
Elena Tonra:  Haha …euhm… ja! Misschien niet helemaal toen ik de songs aan het schrijven was, maar nu is alles dik in orde. Al denk ik niet dat het een nieuw gegeven is. Ons vorige album - en eigenlijk ook onze ep’s - heeft da toch ook: het gaat allemaal over zeer persoonlijke dingen, is emotioneel. Ik ben nu eenmaal een emotioneel iemand.

Over het algemeen geef je geen uitleg over de betekenis van de teksten, maar we gaan het toch proberen...
Tonra: Tegenwoordig durf ik al eens van die regel af te stappen.
Remi Aguilella: ...maar stel je verwachtingen niet te hoog in!

Waarover gaat het album?
Tonra: Dat kon ik eigenlijk niet zeggen tot we ermee klaar waren. Zelfs een albumtitel bedenken was moeilijk. Over het algemeen proberen we een stuk tekst te vinden, die het hele album omschrijft. Maar nu moesten we onszelf afvragen: wat betekent dit?. Pas toen alles af was, begon ik te beseffen dat dit eigenlijk een dieptestudie is van eenzaamheid en van de verschillende manieren om daarmee om te gaan.

Hoe moeilijk is het om muziek bij deze teksten te bedenken als ze zo persoonlijk zijn voor Elena?
Aguilella: Tijdens het maken van de ep’s en het eerste album hebben we ontdekt hoe het moet. Maar het is eigenlijk best moeilijk. Het creëren en het opnemen, maar ook het produceren, zijn een constante strijd. We weten dat er verschillende wegen zijn, maar er is slechts één weg, die werkt, en zolang we die niet vinden, klopt het niet. Ik mag nog zoveel muzikale ideeën hebben, die zijn allemaal irrelevant als Elena er niet helemaal mee akkoord is. Ik wil niet dat de muziek de betekenis van de teksten wegneemt. Het is zoals met alle kunst: vanaf het moment ,dat je die deelt met iemand, transformeert ze. De moeilijkheid zit hem in het vinden van de juiste transformatie.

In welk nummer geef je je het meest bloot?
Tonra: In allemaal eigenlijk. Maar in Doing The Right Thing vertolk ik de visie van mijn grootmoeder; hoe zij eenzaamheid ervaart. Ik kijk naar de wereld door haar ogen. En eigenlijk heb ik het geschreven zonder er bij na te denken; het kwam er gewoon uit. Ik wist dat het me beïnvloedde, maar had geen idee in hoeverre. Het is een vreemd gevoel dat ik niet echt kan uitleggen.

Aguilella: Het is fascinerend want dat nummer gaat het minst over jou [Elena, nvdr] als persoon. Maar op de een of andere manier is het uitgedraaid dat dit de meest persoonlijke song is.

Maakt donkere muziek jullie blij?
Tonra: Jazeker! Zelfs als kind vond ik de triestigste nummers van gelijk welke plaat de beste. Sommige mensen zouden het depressief noemen, maar voor mij is er iets uplifting aan trieste muziek; iets wat sommige mensen niet ervaren. Ik weet niet waarom. Misschien ben ik gewoon wel een beetje “a creepy little kid”.

Aguilella: Het is gewoon de muziek die je het meest doet voelen! Droefenis kan zoveel verschillende vormen aannemen. Het is niet noodzakelijk puur een downer. Melancholie en nostalgie zijn ook goede dingen: ze houden je scherp en zorgen ervoor dat het leven echter is. Iemand, die enkel maar blij zou zijn, zou de meest saaie persoon ooit zijn! Daartegenover staat dat het schrijven van happy songs wel enorm moeilijk is. Als je het gaat analyseren, heeft heel veel muziek wel ergens die trieste twist in zich. Misschien niet in echt pure mainstream maar toch…

Tonra: Ik denk dat Justin Bieber wel erg triestig is hoor!
Aguilella: (lacht) Ja, hij is waarschijnlijk een zeer triest persoon!
Tonra: Ik denk dat het ook te maken heeft met hoe wij naar muziek luisteren. Wij houden van donkere dingen, dus dat is wat we horen. Soms zie ik neerslachtigheid in iets dat helemaal niet triest is.

Hoe ziet een perfecte dag in het leven van de band Daughter er uit?
Aguilella: (wijst naar de tafel) Ontbijt!
Igor Haefeli: (heeft zich net bij de andere twee gevoegd aan tafel) Niet teveel drank de dag voordien!
Aguilella: Absoluut geen absint!
Tonra: Oh Jesus, you guys!
Aguilella: ik beantwoord vragen als: “Wat is je je favoriete dit of je favoriete dat?”, niet graag. Maar voor mij is een succesvolle dag in Daughter wanneer er iets muzikaals gecreëerd wordt. Of dat bij een repetitie, in de studio of op het podium is maakt me niet zoveel uit.

Nu je toch over succes begint: wanneer zal ‘Not To Disappear’ geslaagd zijn voor jullie? Of is het dat nu al?
Haefeli: Voor ons is het hardste werk al gedaan.
Tonra: klopt! Het heeft lang geduurd - althans zo voelde het toch - om dit album te maken. Om dit met drie verschillende meningen, drie verschillende invalshoeken te verwezenlijken is voor mij al echt geslaagd! Maar ik kan niet wachten om de nummers live te brengen.

Jullie zijn bekend, je wordt gespeeld op de radio, maar is er een groter doel bij het maken van muziek? Of is het vooral voor jezelf?
Tonra: Vooral voor onszelf. We proberen gewoon iets moois te maken. Dat is waar we van houden. Ik hoop wel dat in het grotere geheel van de muziekindustrie iedere band dat kan doen. Niet omdat het moet voor het geld.

Igor Heafeli: Ik hoop echt dat mensen ons ontdekken en niet dat onze muziek wordt opgedrongen. De muziek, die we maken, vertegenwoordigt wie we waren en wat ons bezig hield in die periode. En nu is dat uiteraard anders dan voor ons eerste album. Nu touren we terwijl we voordien T-shirts vouwden in een winkel en tafels afruimden in een restaurant.  Dus ja, het is anders, maar wij zijn nog steeds dezelfden.

Aguilella: Het is ook zeer instinctief. We doen het gewoon; zonder er al te veel over na te denken. Ik ben er ook van overtuigd dat, als je tijdens het maken van een plaat te veel bezig bent met je af te vragen wat iets betekent, je geen kwaliteit creëert. Interviews nadien, die dienen om je die vraag te stellen.

Jullie Europese tour wordt afgesloten in Brussel. Toeval of keuze?
Aguilella: Toeval. Al is Brussel wel een plaats waar we al veel geweest zijn en ons altijd enorm welkom hebben gevoeld. Dus het voelt wel als de juiste keuze om een tour hier af te sluiten.

Tot slot, wat is jullie favoriete karaokenummer?
Haefeli: Vreemd! Ik heb daar gisteren nog over zitten nadenken. You Can Call Me Al van Paul Simon is cool. Maar als je de tekst niet volledig kent, ben je eraan voor de moeite! Maar als het een duet is, zou ik gaan voor Islands In The Stream van Dolly Parton en Kenny Rogers.
Tonra: Goede keuze! Volgende keer weet ik wat ik wil zingen met je. Hoewel, Beyonce is ook wel altijd een goeie keuze. Of nee: Sister Sledge! Alles van Sister Sledge!
Aguilella: ik ga voor een klassieker, Dancing In The Dark van Bruce Springsteen  
Haefeli: ik wil ook graag eens Rock Lobster van de B-52’s doen.

Wel, wij hopen om op 10 februari Rock Lobster in een Daughter-jasje te kunnen horen in de Ancienne Belgique.

'Not To Disappear' komt uit op 15 januari bij 4AD