Dvkes - We kunnen niet meer klaar zijn dan nu

Het is niet elke dag dat er in Vlaanderen een debuutplaat uitkomt als 'Push Through' van DVKES. Als de jongens hun eerste show dan ook nog eens naast onze deur spelen, waren we wel verplicht om een babbel met hen te slaan. We dronken dan ook graag een Dvvel met drie vierde van deze jonge, beloftevolle band in de backstage van Togenblik in Beveren.

We kunnen niet meer klaar zijn dan nu

Er zit drie jaar tussen de vorige ep en dit album. Hoe is DVKES in die drie jaar geëvolueerd?
Joos Houwen: We zijn er zeker op vooruitgegaan. We hebben ruim de tijd genomen. En de input van Mario Goossens was natuurlijk ook belangrijk. Hij is een drukbezet man. Dus het proces verliep in verschillende periodes. Van veel nummers namen we vijf, zes verschillende versies op tot het echt helemaal goed zat. We wilden geen half werk afleveren en enkel uitbrengen wat echt goed zat. Het klinkt misschien wat cliché en raar om het zelf te zeggen, maar we klinken nu ook volwassener. Ik denk dat de songs ook iets beter zijn dan die op de ep.

Maxim Helinx: Ik vind dat de sound veel beter is en, zoals Joos zegt, volwassener. We waren destijds heel tevreden van het werk van Johannes (Verschaeve, nvdr), maar Mario Goossens heeft toch al veel meer watertjes doorzwommen. Zijn ervaring kwam goed van pas. En wij zijn natuurlijk drie jaar ouder en beter op elkaar ingespeeld. We hebben de laatste jaren veel tijd doorgebracht in het repetitiehok.

Antoni Foscez: Van laksheid kan je ons zeker niet beschuldigen. We waren ook best streng voor onszelf.

Bepaalden jullie helemaal zelf wanneer het goed genoeg was? Of kregen jullie feedback?
Foscez: Soms hadden wij bij een bepaalde track het gevoel van: ”Ja, dit is hem!”. Maar dan hoorden we Mario door de hoofdtelefoon zeggen van: “Nee, jongens, dat moet nog eens opnieuw.” (lacht)

Helinx: Maar als je ons eerste demootje hoort en dan deze plaat, dan besef je pas hoeveel we gegroeid zijn.

Als invloeden citeren jullie zelf Deerhunter, Flaming Lips, Tame Impala, Unknown Mortal Orchestra, QOTSA, The Strokes, Gorillaz, Arctic Monkeys, Millionaire. Wij horen er zelf ook Pavement anno 1992 in, maar toen waren jullie misschien nog niet eens geboren.
Houwen: Er zijn er nog die dat gezegd hebben, zeker ten tijde van de ep. Ook Weezer werd toen vaak genoemd. Het zal onbewust zijn. We kennen ze natuurlijk wel.

Foscez: Of onrechtstreeks. Ik hoorde iemand zeggen dat het nonchalante van Mac DeMarco heel erg doet denken aan  Pavement. En daar luisteren wij wel naar.

Helinx: Ik heb Pavement later ontdekt via school. Weezer heb ik nog bewust meegemaakt.

Houwen: In mijn geval is het zeker onbewust. Sommige zaken blijven terugkomen als referentie. Het zal waarschijnlijk te maken hebben met de manier waarop wij spelen of de manier waarop ik zing. Het is alleszins niet zo dat wij denken: “Laat ons zo of zo klinken.”

Jullie spelen al van bij het begin in dezelfde bezetting. Zit er nooit een haar in de boter?
(hilariteit)

Jammer dat ik nu niet jullie gezichten kan delen.
Houwen: Meestal zeggen ze dat er een dictator moet zijn in elke band, maar bij ons is dat echt niet zo. Als er iemand is die het echt niet ziet zitten om een bepaald nummer op te nemen of zus of zo te spelen, dan legt de rest zich daar altijd bij neer. Iedereen moet zich goed voelen bij wat we doen.

Helinx: Wij versterken elkaar. Zo voel ik het tenminste aan. We hebben niet allemaal dezelfde muzikale smaak, maar dat is net goed. Als we allemaal dezelfde band zouden goed vinden, werden we waarschijnlijk een kopie van die band. Het is sowieso normaal dat er al eens meningsverschillen zijn, maar tot hiertoe zijn we er altijd uitgekomen zonder met deuren te slaan.

Houwen: Iedereen doet wel eens water bij de wijn. Als de drie anderen bijvoorbeeld echt van iets overtuigd zijn, zal ik me daarbij neerleggen.

Foscez: Ik herinner me een recente discussie waarbij ik helemaal wild was van een bepaald nummer. Ik heb toen geprobeerd jullie te overtuigen door een extra demo te maken van dat nummer, maar jij (wijst naar Houwen) bleef het niet cool vinden. Iedereen vecht voor zijn mening en dat is goed. Je krijgt dan een gezonde dynamiek. We staan echt niet te roepen tegen elkaar.

Houwen: Er zat trouwens wel iets in dat nummer, maar het refrein was niet ok. En ik vond er geen ander. Maar kijk, negentig procent van de keren komen we wel overeen.

Jullie spelen ook elk nog in minstens één andere band. (Joos Houwen bij Helsinki, Statue en The Tellers, bassist Pieter-Jan Janssen bij  Psycho 44, gitarist Maxim Helincks bij Stavroz, en drummer Antoni Foscez bij Go March en Statue, nvdr) Geeft dat geen extra moeilijkheden?
Helinx
: Qua planning is dat soms moeilijk.

Houwen: Het valt nog mee eigenlijk. En iedereen blijft zin hebben om samen te spelen in DVKES. Het is misschien megatoevallig, maar de andere bands zitten nu meer in een schrijfproces. De zanger van Helsinki is op reis. En Stavroz speelt niet zo in periodes, maar nu eens een weekend en zoveel weken later nog eens. We kunnen ons nu concentreren op DVKES.

Helinx: Met DVKES spelen we in een korte periode acht tot negen shows.

Heeft iedereen zijn eigen favoriete song op de nieuwe plaat? Of komen jullie ook daarin overeen?
Houwen: Dat gaat wellicht nu pas komen, nu we ze live gaan spelen. Een aantal nummers hebben we nog nooit live gespeeld voor we ze opnamen, terwijl er ook zijn die al in de setlist staan.

Foscez: Bij mij verandert dat ook constant.

Helinx: Bij mij ook. Ik heb een paar favorieten op de plaat, maar dat zijn niet noodzakelijk de nummers die ik ook live het liefst zal spelen. Untie Your Hands is nu mijn favoriet, maar het zal ervan afhangen hoe het publiek daarop zal reageren.

Houwen: Ik ben over dat nummer op de plaat niet zo enthousiast. Niet dat het suckt, maar ik vind er andere leuker. De andere drie kiezen steevast voor die song en Mario ook. Ook mensen, die de plaat al hoorden, lieten weten dat dat nummer erboven uitspringt.

We hadden het al even over het verschil tussen Johannes Verschaeve en Mario Goossens als producers. Wie was het leukst om mee samen te werken?
Houwen: Het was twee keer leuk, maar nu was het serieuzer.

Foscez: Een langere periode ook.

Houwen: ...en ook op een heel andere manier.

Helinx: We hebben sowieso van allebei geleerd, maar ik persoonlijk meer van Mario dan van Johannes. Die heeft ook zoveel meer ervaring.

Houwen: Zeker qua geluid. En het was ook knap hoe hij al een beeld had van hoe de plaat moest klinken. Wij hadden natuurlijk ook een idee, maar het was wel tof om te merken hoe intens hij ermee bezig was. Wat hij supergoed deed, was ons coachen. Hij stelde de juiste vragen waardoor wij ook meer gingen nadenken over onszelf. En als we vastzaten met iets, had hij steevast tips. Soms waren die meteen goed, soms ook niet, maar altijd leverden ze gespreksstof.

Helinx: ...en zo verbeterden wij onszelf.

Was het voor jou, Tony, anders omdat Mario Goossens zelf ook een drummer is?
Foscez: Oh ja! Maar het was niet zo dat het verlammend werkte. Ik vond dat eerder grappig. Een drummer mag echt niet sucken, maar ik voelde mij comfortabel bij hem. Eerder omgekeerd, maar het motiveerde me wel om gefocust te spelen.

Houwen: Dat is volgens mij ook één van de belangrijkste sterktes van de plaat: bas en drums zitten echt retestrak.

Foscez: Ik zat onderweg naar hier nog eens te luisteren in de auto en ik ben echt superblij met alles. De plaat klinkt af. Je weet dat pas echt na een tijd. Nadat je er zo lang mee bezig bent geweest, verlies je al eens het helikopterbeeld. Maar als je er een maand later naar luistert, kan je pas echt oordelen.

Helinx: Ik ben ook super blij met hoe ze klinkt.

Houwen: Ik ook. Ik heb ook nog eens geluisterd nu de plaat ook op Spotify en al die andere streamingsites staat en ik ben ook tevreden. Ik heb nog een mailtje gestuurd naar Mario om hem te bedanken. En hij antwoordde dat hij ook tevreden was.

Foscez: Vreemd. Naar mij stuurde hij dat hij niet content was. (hilariteit)

Jullie pikten een nummer uit de vorige ep terug op, maar maakten er totaal iets anders van. Waarom was dat?
Houwen: Mario zei dat het korter moest. Er staan een paar langere nummers op de plaat omdat we dat ook zo wilden. Vier nummers gaan over de zeven minuten. We hebben die ook zo gemaakt en gerepeteerd. Lucy Called My Name was oorspronkelijk ook zo, maar om wat evenwicht te brengen en het poppy karakter van de song te benadrukken, hebben we het ingekort.

Foscez: Het grootste verschil tussen de twee versies is vooral het tempo. Op de ep is dat lazy. Nu is het meer to the point en dansbaar.

Helinx: Voor de meesten van ons moest het eigenlijk niet opnieuw opgenomen worden, maar Joos wou het per se. Achteraf gezien ben ik wel blij dat we het gedaan hebben. We gaan het nummer nu ook zo live spelen.

Jullie huidige single, waar het album de naam aan dankt, heet We Finally Pushed Through. Het klinkt bijna als een opluchting. Of hoe moeten we dat interpreteren?
Houwen: De tekst gaat over jezelf blijven heruitvinden en blijven proberen. De plaat in zijn geheel gaat daar ook over: blijven gaan, blijven werken, blijven geloven, hopen en doen.

Helinx: Voor mij is het ook echt een opluchting dat de plaat er eindelijk is. Het heeft lang genoeg geduurd.

Wie schrijft bij jullie de teksten. Die zijn vaak cryptisch en ze zitten er ook niet bij.
Houwen:  Ik schrijf de teksten en tot hiertoe werd er ook nooit naar gevraagd. Dat is weer een verschil tussen Johannes en Mario. Dit keer heb ik aan Mario over de meeste songs uitgelegd waar ze over gaan, zodat hij ze beter zou snappen. Maar de rest van de band weet het eigenlijk niet.

Foscez: Ik weet het wel van een paar. The Boy Cries Wolf heb je verklaard. En ook What’s In It For Me.

Helinx: (gemaakt bedremmeld) Ik weet het niet.

Houwen: Och, het is niet zo belangrijk hoor. (lacht) Ze gaan over mezelf en over wat ik rond mij zie gebeuren. Het is allemaal vrij egoïstisch (lacht weer).

Op de poster binnenin prijkt een opvallende foto van jullie voor een confettimuur, maar er zitten ook vijf kleine hoofdjes in verwerkt. Wie zijn dat?
Houwen: Geen flauw idee. We waren foto’s gaan nemen in Bar Paniek op het Kattendijkdok in Antwerpen en die confettimuur is een kunstwerk van Zena Van den Block. Achteraf wist ik dat pas. Toen onze frank viel, dachten we dat we toch misschien best toestemming zouden vragen om de foto te gebruiken. Dat was geen probleem. Ondertussen heb ik ook ander werk van haar gezien. Supermooi.

Ook de rest van het artwork is tof.
Houwen: Dat is het werk van mijn vriendin Nathalie en Tessa, de vriendin van Toni. Zij namen die polaroidfoto’s voor binnenin. Dat is hip en je kan die ook uitdelen.

Foscez: En Nathalie heeft de hoes gemaakt. Supercool.

Houwen: Het is een abstract beeld. Eerst zouden we de plaat ‘Untie Your Hands’ noemen en die twee handen lijken bergen te vormen waarop een paar mannetjes klimmen, die doorzetten, die op zoek zijn naar de sleutel van het geluk of gelijk wat je er wil in zien. En dan die vogel, dat zou de Mockingbird kunnen zijn.

Helinx: Dat is een spreeuw!

Houwen: Het is een soort collage en toch niet. Ze heeft er nog een speciale, fysieke filter over gelegd om het beeld korrelig te maken.

Helinx: We hebben er al veel complimenten over gekregen.

Wij hoorden heel wat potentiële singles op de plaat. Mogen we al weten wat de volgende wordt?
Houwen: (lachend) Moeten we daarop antwoorden?

Helinx: Kunnen we er wel op antwoorden? We gaan nog met een paar nummers - misschien wel met allemaal - naar de radio stappen. En wie weet welke zij gaan kiezen? We hopen alleszins dat Studio Brussel ons wil opnemen in de playlist. We gaan bij een aantal songs sowieso een video maken en ze proberen te lanceren. Hopelijk worden ze dan verspreid via sociale media. Dat is niet hetzelfde als media-aandacht, maar het werkt ook wel.

Foscez: Ik ken toch minstens twee bands, die ook niet gedraaid worden en toch goed aan de bak komen: Raketkanon en Steak Number Eight. Die zijn wel meer niche, maar toch.

Houwen: We moeten alleszins zoveel mogelijk van ons laten horen, want we zijn goed bezig en we moeten die lijn doortrekken. Welke zou jij kiezen?

De afsluiter Apoca Lips is heel leuk, maar er zijn dus veel kanshebbers.
Houwen: Right! Wij twijfelen nog tussen één van de eerste vier.

Ha zo! Dan krijgen de anderen misschien toch nog hun zin.
Houwen: (lachend) Wie weet.

Foscez: Untie Your Hands is wel de song die het meest “2016” klinkt.

Helinx: We zien wel. We hebben alleszins de plaat gemaakt die wel wilden maken.

Vanavond spelen jullie de eerste show in het kader van de nieuwe plaat. Zijn jullie er klaar voor?
Helinx: Ik ben zo hard aan het aftellen naar acht uur!

Houwen: We kunnen niet meer klaar zijn dan dit.

En lopen de boekingen vlot binnen?
Houwen: Jazeker; ook al voor volgend voorjaar. Zo mogen we op 27 februari naar het Depot in Leuven en op 17 februari  spelen we in het voorprogramma van Magnapop in De Casino in Sint-Niklaas. Maar eerst spelen we nog op 1 december in Trix, op 8 december in Hasselt en op 16 december in De Zwerver in Leffinge.

8 december 2016
Marc Alenus