Idles - Anders zijn, daar streven we naar

Wie zijn punkarrangementen graag gevaarlijk, doorzopen en recht voor de raap wil, verwijzen we door naar het Britse IDLES. Met hun nieuwste album ‘Brutalism’ brachten ze een agressief en vooral verslavend baasje ter wereld dat onder lovende commentaar bedolven wordt, ook bij ons. Dour en Leffingeleuren waren er als de kippen bij om hen in hun hart te sluiten, nu jullie nog. Hoog tijd om de man, wiens keelholte wel eens vergeleken wordt met een kaasrasp, eens aan de tand te voelen: zanger Joe Talbot.

Een uurtje voor ons telefonisch gesprek draait het Instagram account van IDLES plots overuren. De bandleden staan, onder een brandende eerste zomerzon, in de file richting een uitverkochte show in London. De drank vloeit, er wordt ruzie gemaakt en de band buldert enthousiast mee met System Of A Down. Kortom: de sfeer zit goed. Met een bang hartje nemen we de telefoon ter hand voor een interview, ervan overtuigd dat we enorm ongelegen komen. Gelukkig zit zanger Joe Talbot ergens anders gezellig te wezen.

Talbot: System Of A Down? Ah Christ (lachje), dan ben ik blij dat ik in een taxi zit. Ik ben niet bij hen op dit moment, ik had een radio-interview in Brixton en ben nu onderweg naar de zaal.

Vertel eens wat meer over je bandleden. Wie zijn ze en wat steken ze allemaal uit?
Talbot: Ik ben Joe, de zanger. Vervolgens hebben we Dev op de bas, John op de drums - hij heeft het meeste talent van ons allemaal – Mark Bowen op de leadgitaar en Lee op de ritmegitaar. Dev en ik hebben elkaar ontmoet in een college in het zuidwesten van London. Toen we eenmaal naar de universiteit trokken, gingen we vooral als dj’s aan de bak. We draaiden hiphop, grime, garage en organiseerden indie avonden, tot we plots besloten om onze eigen muziek te maken.

Oorspronkelijk deden we het omdat we vonden dat de muziek in Groot-Brittannië saai en vervelend begon te worden. Wij dachten uiteraard dat we het veel beter konden. Owen was een techno dj die we erbij haalden, Lee was een oude vriend en voor een drummer hebben we een kleine auditie gedaan. We zijn gewoon allround muziekfans die het heft in eigen handen namen en proberen een verschil te maken in het muzieklandschap.

De bandleden zijn uit London en Newport, maar het kloppend hart van de band ligt in Bristol. Kan je mij vertellen hoe de kunst- en muziekscene eruit ziet al ginds?
Talbot: Het is een heel erg vreemde plek. Er wonen meer muzikanten in Bristol per vierkante meter dan in elke andere stad in Europa… of maak daar maar Groot-Brittannië van, want nu twijfel ik toch. Maar er gaat heel wat muziek de ronde in onze stad. En door de lange immigratiegeschiedenis is het al heel lang een zeer multiculturele stad. Ik denk dat de mensen in de muziekscene in Bristol met een heel open geest naar dingen luisteren, en dingen maken. Iedereen viert deze verschillen op hun eigen manier, en iedereen steunt elkaar, welk genre het ook mag zijn. Het is een vreemde stad, maar een heel fijne en mooie plaats om te vertoeven.

Klopt het dat Bowen een tandarts is? Een heel lugubere tandarts als je het mij vraagt! Kunnen jullie al leven van jullie band?
Talbot: Oh neen, wij hebben allemaal nog jobs. Ik ben een hulpverlener voor mensen met leerstoornissen en mentale beperkingen. Schizofrenie, mensen met psychoses, noem maar op. Bowen is dus de griezelige tandarts, zoals je weet. Lee is een technieker in een muziekschool. Dev runt een muziekzaaltje bij ons in Bristol. En John werkt in een kunstgalerij. Muziek brengt dus nog niet genoeg op, maar dat doet er niet toe. Het gaat niet om het geld, man.

Laten we het even over jullie album ‘Brutalism’ hebben. De titel is een verwijzing naar een architecturale beweging, die meestal kritiek krijgt omdat hun gebouwen niet echt bij andere gebouwen in de omgeving passen. Is dat een beetje het beeld die we van IDLES moeten krijgen?
We zijn net als veel andere bands in Bristol gewoon “anders”. En anders zijn, daar streven we naar, daar zijn we trots op. We passen niet echt in het plaatje van wat fashionable of hip is op dit moment. Maar de metafoor achter ‘Brutalism’ is zeker en vast de architectuur. En onze muziek past daar perfect in, want we zijn even klunzig, bruut en onhandig. We zijn niet elegant. We zijn oud, we zijn chubby en vlezig en we passen niet in het plaatje. We doen het omdat we van muziek houden en we leren elke dag bij. En ik denk dat mensen dat wel weten te appreciëren.

Naast architectuur geeft ook kunst jullie muziek richting. Als ik het nummer Stendhal Syndrome even onder de loep neem, blijkt dat dit een syndroom is waarbij men een overweldigende reactie krijgt van een bepaald kunstwerk.  Wanneer kreeg jij het laatst last van een Stendhal syndroom?
Ik ging laatst naar de expositie van Robert Rauschenberg in Tate Modern. Een Amerikaanse immigrant denk ik. Het was verbluffend. Soms zie ik dingen in kunst die me enorm raken, zoals iedereen waarschijnlijk. Volgens mij leunt zijn kunst ook echt dicht aan bij wat wij doen met onze muziek. Zijn kunst ziet eruit zoals wij klinken.

Wat is het verhaal achter de videoclip voor Stendhal Syndrome? Klopt het dat er een link met België is?
We hebben een vriend, Ben, die de security bezig hield terwijl wij voor verschillende kunstwerken het gingen uithangen. Ben is uit België, dus daar heb je jouw link. Hij is een manager die werkzaam is in Groot-Brittannië. Heel coole gast. We zijn eigenlijk al eens in België geweest, nu ik eraan denk. In 2008 gingen we naar Rock Werchter. Het was fantastisch. En een zeer indrukwekkende line-up.

Veel van je teksten gaan over verveling, heb ik de indruk. Klopt dit?
Ja, als jonge gast verveelde ik mij constant. Ik ben in de overtuiging dat verveling en frustratie een grote rol spelen in het leven van mensen. Als je niet veel geld hebt, kan je niet veel doen in onze maatschappij. Je moet rijk zijn om te doen wat je wil in de meeste landen. En dan heb ik het vooral over je bezig houden. Ja, verveling (windt zich hoorbaar op) echt man. Massive! Als je kijkt naar London: momenteel sluiten ze allerhande jeugdcentrums voor één of andere bizarre reden. Resultaat, al die jongeren hangen rond op straat na de schooluren met helemaal niets te doen. Ja man, verveling. En een gebrek aan kansen. Dat zijn twee oorzaken doe veel problemen creëren in onze maatschappij.

Het sluiten van jeugdcentra, de Brexit, politieke overtuigingen die haaks tegenover elkaar staan en het land verdelen en terroristische dreigingen. Zijn dit donkere tijden om te leven in Groot-Brittannië?
Het is geen fijne plaats om te leven, dat klopt. De Britten lijken terug op zoek naar hun eigen identiteit. Ik denk niet dat wij (Labour) de volgende verkiezingen gaan winnen. (Dat deden ze ondertussen wel, maar daar trekt premier en Torie Theresa May zich voorlopig niets van aan). Maar toch denk ik dat we opnieuw met alle Britten een gemeenschappelijk doel voor ogen moeten hebben. Dominante ideologieën verspreiden zich als kanker over de hele planeet. Dus ja: het zijn donkere tijden. Niet alleen bij ons, maar over de hele wereld. Kijk naar wat er gebeurt met de conservatieven van Theresa May. Kijk naar Donald Trump. Le Pen was bijna aan de macht in Frankrijk. Dat is fucked up! Crazy shit! Dat zijn verdomme racisten en die hebben de leiding over de belangrijkste landen van Europa en de wereld! Dat is angstwekkend. Donkere tijden, daar zeg je het. Wanneer rechts macht krijgt, maken ze huiveringwekkende beslissingen die effect hebben op de armen, terwijl links meer en meer begint te verenigen. Dat is wat er gebeurt volgens mij. Neen, we leven niet echt in een fantastische tijd, maar doen we dat dan ooit?

Een iets vrolijker onderwerp: de komende zomer. Jullie staan op grote festivals als Roskilde en Dour Festival. Opgewonden?
Heel erg! Hiervoor vormden we de band. We sleutelen al zes jaar aan onze groep om tot dit punt te komen: door verschillende landen in Europa trekken met ons busje en mensen onze muziek laten horen. Het zal ons leven veranderen. Het is alles voor ons. Het is pas onze tweede tour ooit, dus al direct op zulke festivals mogen aantreden is gigantisch voor ons. En in veel landen zijn we ook nog nooit geweest, behalve tijdens enkele losse optredens in Frankrijk en Nederland. Kortom: heel veel zin in.

Zullen jullie ook wat tijd hebben voor wat sight seeing?
Ik hoop het! Al betwijfel ik het. Van deze tour verwachten we dat we veel op de baan zullen zijn. De landen die we doorrijden, zullen we dus ontdekken vanop de autostrade. En veel hangt ook af van hoe dicht op elkaar onze optredens gepland zijn. Maar uiteindelijk is dat bijzaak. Wij willen gewoon optreden en mensen onze muziek laten ontdekken.

Twee shows staan in België gepland, Dour Festival en Leffingeleuren. Wat zijn de eerste dingen die bij je opkomen wanneer je aan ons land denkt.
Het eerste waar ik aan denk is – uiteraard - door België rijden toen we naar Werchter gingen. Gek genoeg denk ik ook aan ‘The Eraser’, het solo-album van Thom Yorke, omdat we toen non-stop naar die plaat luisterden. We hebben toen Radiohead ook gezien op Werchter. Ik zie plots de momenten waarop we bezopen onze weg zochten, sliepen langs de Leuvense straten … ja, mooie tijden. Geweldige trip (gemeen lachje).

Wat mogen we verwachten van een live show van IDLES?
Niets. Helemaal niets. Het beste wat je kan doen bij een IDLES show is niets verwachten. Wij verwachten niets van het publiek, en zij niets van ons. Zo hoort het. Als je meer wil weten moet je gewoon komen kijken.

Klopt het dat jullie al vol op bezig zijn aan nieuw materiaal?
Zeker! We hebben al zestien nummers geschreven en zitten vol vuur. Ik denk dat we opnieuw de studio zullen induiken in oktober, maar het zou ook kunnen dat we nog wat meer tijd nodig hebben. We zien wel. Het klinkt allemaal heel goed. Ik kan al zeggen dat het allemaal wat donkerder zal klinken. Zeer donker. Want zoals je zei: het zijn dan ook donkere tijden.