MTTR - Uiteindelijk voelt de muziek als een soort dansmuziek

Tussen de consultaties door in zijn dokterspraktijk bouwt hij zorgvuldig aan een ander soort genezing: muziek die balanceert tussen bezieling en experiment. Micky Peeters, bekend van Birds That Change Colour en Alpacas Collective, staat onder de naam MTTR voor een sound, die laveert van elektrojazz à la Herbie Hancock tot warme, soulvolle grooves. Met producer C.J. Bolland achter de knoppen kreeg het nieuwe album een eigenzinnige vorm: een subtiele versmelting van elektronische finesse en akoestische authenticiteit. Check helemaal onderaan in #daPremiere de nieuwe videoclip bij Wish You Well, live toont MTTR zich een energiek collectief dat even strak als speels klinkt.

Het nieuwe album dat je gemaakt hebt is autobiografisch. Was het confronterend om zo'n persoonlijke periode in muziek te gieten?

Micky Peeters: Eigenlijk niet. Het hele proces is heel spontaan verlopen. Het album is in een vrij korte periode tot stand gekomen. In ongeveer een half jaar tijd schreef en nam ik de meeste nummers op. Daarna ben ik met CJ de studio in gedoken om alles verder uit te werken terwijl ik tussendoor nog wat bleef schrijven en nummers afmaakte. Op die manier was er op korte tijd eigenlijk al heel veel afgerond. In diezelfde periode gebeurde er ook ontzettend veel in mijn leven. Dat sijpelde vanzelf door in de muziek, waardoor het album eigenlijk een soort autobiografisch tijdsdocument is geworden. Het vloeide heel natuurlijk uit me zonder dat ik er bewust op aan stuurde. Pas toen alles klaar was, begon ik me af te vragen of het toch niet te persoonlijk was om te delen. Die twijfel was er wel, maar tegelijk voelde het juist om het zo te laten. Om het niet té expliciet te maken heb ik ervoor gekozen om de titel ietwat vaag te houden. Toch blijft het in de kern een heel persoonlijk, autobiografisch werk en dat maakt de plaat bijzonder.

De titel van je plaat luuidt '3G Vs. The Free Fall'. Waar staat dat voor?

De G verwijst natuurlijk naar zwaartekracht, de kracht die je voelt in vrije val. Voor mij staat die G ook symbool voor drie grote liefdeslijnen in mijn leven, die allemaal op een bepaalde manier in de plaat terugkomen. Eén van die lijnen is bijzonder persoonlijk: het verlies van een vriendin. Ze was mijn hartsvriendin die op veel te jonge leeftijd omkwam in een verkeersongeval. Ze was iemand die ontzettend veel voor me betekende, ook al heb ik nooit een echte relatie met haar gehad. Dat voelde altijd als een stuk onafgewerkte geschiedenis, iets waar ik ooit nog iets mee moest doen. Lost Dance is aan haar opgedragen, een dans die er nooit meer van gekomen is. Als ik dat speel of beluister, hoor ik haar aanwezigheid erin. Het voelt alsof er een geest in dat nummer zit.

Daarnaast zijn er nog twee andere "geesten" die door de muziek spoken. Mensen die veel voor me betekend hebben, maar met wie het contact verloren is gegaan. Eén van hen is mijn ex-vrouw. Onze relatie liep helemaal vast en in die periode kwam veel van mijn muziek voort uit dat verdriet en die breuk. Ook dat klinkt door in de plaat. Op die manier werd G niet alleen een verwijzing naar zwaartekracht, maar ook naar de zwaarte van herinneringen, verlies en liefde die blijft nazinderen. Die sfeer heb ik bewust sober en puur willen houden in de opnames.

Waarom was dat zo belangrijk?

Voor mij is authenticiteit heel belangrijk. Ik heb het gevoel dat hoe langer je aan muziek blijft prutsen, hoe meer je die echtheid verliest. Elektronische muziek werkt natuurlijk iets anders. Daar zit onvermijdelijk programmeren in met sequencers en drumcomputers. Dat is ook het boeiende aan de samenwerking met CJ: hij is ontzettend sterk in dat precieze, programmatische werk, terwijl ik zelf in de eerste plaats toetsenist en gitarist ben. Een muzikant die het liefst gewoon speelt. Voor mij werkt een nummer het beste, wanneer ik het in één of twee takes neerzet. Dan is het vaak het meest oprecht. Na vijfenzestig takes wordt het niet beter, integendeel. Daarom is deze plaat ook heel spontaan opgenomen, bijna als een live opname. Natuurlijk zijn de instrumenten afzonderlijk ingespeeld, maar de energie is altijd puur gebleven. We hebben bewust gekozen om die spontaniteit te respecteren en vast te leggen zonder eindeloos te polijsten.

Je hebt de naam al laten vallen: CJ Bolland. Een grote naam, maar het was niet jullie eerste samenwerking. Hoe anders was het deze keer in vergelijking met jullie eerste project samen?

Er heeft duidelijk een evolutie plaats gevonden tussen de eerste en de tweede plaat. Bij dat eerste album ben ik meteen naar CJ getrokken en hebben we alles samen uitgewerkt en geproducet. Daardoor droeg hij heel sterk bij aan de sound en het uiteindelijke resultaat. Bij deze plaat heb ik CJ pas later betrokken. De nummers waren toen al grotendeels uitgewerkt en verder geëvolueerd. Zijn rol was dit keer meer die van klankbord en structuurbrenger, iemand die mijn soms chaotische ideeën wist te ordenen, beslissingen hielp nemen en technisch advies gaf om de juiste accenten te leggen. Hij zette als het ware de puntjes op de i, ook in de rol van sound engineer. Op die manier heeft dit album de hoogtes kunnen bereiken die ik voor ogen had. Waar CJ bij de eerste plaat misschien nog sterker inhoudelijk meespeelde, is deze bewuster akoestisch gehouden.

Er zitten op de plaat invloeden van soul, jazz en Afro-funk. Hoe heb je die genres gecombineerd met de typische elektrische sound van MTTR?

Dat is allemaal heel spontaan gegroeid. Uiteindelijk voelt de muziek als een soort dansmuziek. Of dat nu elektronisch is of akoestisch, dat maakte voor mij weinig verschil. Die invloeden zaten er vanzelf in. Tijdens de opnames heb ik veel gewerkt met vintage synthesizers. Een instrument dat me echt keer op keer blijft verrassen, is de ARP 2600. Dat is misschien wel de meest waanzinnige monofone synthesizer die ik ken. Hij klinkt ongelooflijk warm en organisch. De basklanken, die je eruit haalt, doen soms denken aan een echte basgitaar. Dat instrument gebruik ik heel vaak. Daarnaast speel ik veel met de Prophet-synths van Sequential Circuits. De Prophet-5, de allereerste polyfone synthesizer, is een klassieker die zijn stempel drukte op de popmuziek van de jaren tachtig, van funkpioniers als Parliament tot zelfs Abba.

Voor dit album kon ik een Prophet T8 op de kop tikken, een achtstemmige versie die zo uitgebreid is dat je er bijna pianogevoelig op kunt spelen. Die veelzijdigheid hoor je op heel wat nummers terug. Ook de Solina String Ensemble heeft een belangrijke rol gespeeld. Dat is een legendarische strijkers-synthesizer die vaak door Jean-Michel Jarre werd gebruikt. Die herkenbare, vioolachtige klanken geven bepaalde nummers een heel bijzondere sfeer, onder meer in de single Wish You Well. Wat ik vooral hoop, is dat luisteraars de plaat rustig tot zich laten komen. Het is een album dat je bij voorkeur op een zondagochtend beluistert en dat beter wordt naarmate je het vaker hoort. Ik wens dat iedereen er telkens weer iets nieuws in ontdekt, dat de muziek je meeneemt, dat ze tussen de regels door iets met je doet. Zelfs in de instrumentale stukken zit een reis verborgen, een gevoel dat je ergens naartoe kan brengen.

Jullie treden op in trio-bezetting met visuals. Hoe belangrijk is dat visuele aspect voor jullie live ervaring?

Raf Linmans doet de visuals en dat is echt tof. Hij doet dat ook heel goed en zeker niet vrijblijvend. We repeteren zelfs samen met hem: hij luistert naar de muziek, kijkt wat het bij hem oproept en komt dan met ideeën die hij uitprobeert. Op die manier sluit alles heel smaakvol en mooi aan bij de sfeer van de nummers. Het voegt echt iets toe aan het geheel. Want eerlijk: met twee muzikanten en een stapel synthesizers op het podium is dat op zich niet het meest dynamische om naar te kijken. Dankzij de visuals ontstaat er toch een volledige sfeerbeleving, waardoor het plaatje helemaal klopt voor het publiek.

Wish You Well is een afscheidssong. Het gaat over het moment waarop je besluit elkaar de ruimte te gunnen en het allerbeste toe te wensen. De song is geweven rond een melancholische pianoriff, die naar een apotheose wordt gestuwd door de blazerssectie met Edward Capel op sax (Happy Camper, Anneke Van Giersbergen band) en Jon Birdsong op trompet (Black Flower). De video is van de hand van Arto Cornelis (Mensch Gallery)

Crate Records viert op zaterdag 23 augustus het vijfjarig bestaan met een dag vol muziek. Het feest op het Overbekeplein van Kortrijk start om 11 uur. De toegang is gratis. Naast optredens van onder meer Kissak, LeBlanc en Sillatune is er een speciaal concert van MTTR. Hij neemt het publiek mee in een meeslepende liveset om 19u.