Nele Needs A Holiday - Dit is geen ironie, het is archeologie

Hoe je het ook bekijkt: Nele Van den Broeck, de Nele uit Nele Needs A Holiday blijft een buitenbeentje. Maar dan wel één met een eigen agenda. En over die agenda zijn nogal wat vragen te stellen; zeker met 'Love Yeah', haar nieuwe album in het achterhoofd.

Hoe belangrijk is de muziek met een dergelijk verhaal als achtergrond?
Nele Van den Broeck: Ik zie verhaal en muziek niet los van elkaar. Een tekst kan een heel andere inkleuring krijgen door een wending in de melodie, de akkoorden of door een ander arrangement. Het is wel zo dat de tekst bij mij eerst komt. Als ik een nummer begin te schrijven, is dat niet vanuit een riff of een beat, maar vanuit de vraag: wat wil ik vertellen?

 

En waarom dan toch in het Engels?
Net omdat ik wil dat zoveel mogelijk mensen mijn verhaal begrijpen. En mijn Chinees is niet goed genoeg.

 

Wat was er eerst: het verhaal of de songs?
De songs! Ik wist wel al dat ik een plaat over de liefde wou maken en had een stuk of twintig demo's klaar, maar ik wist niet welke daarvan op de plaat zouden komen. De producer, Richie Stevens, raadde mij aan om een verhaal te schrijven dat de nummers met elkaar verbond, en zo vielen er vanzelf een paar weg omdat ze niet in het verhaal pasten. Het resultaat is "Whole Waffle Love", een verhaal over een alien van de planeet Pelgië, die naar de aarde komt om te onderzoeken wat liefde is.

 

Hoe ver ligt Nele, het Belgische meisje, af van Ney-la, de Pelgische researcher?
Het verhaal over de Pelgische alien is een gefictionaliseerde versie van mijn eigen leven. Ik heb soms zelf het gevoel dat ik van een ander planeet komt. Ik zie mensen rond mij gelukkige koppeltjes vormen en ik heb geen idee hoe ze het doen. Na tweeëndertig jaren in dit leven heb ik geen idee hoe liefde werkt. Maar ik blijf researchen.

 

Is liefde sowieso hopeloos? Of lijkt dat alleen maar zo uit je plaat?
Ik heb ooit eens de slechtste taart ter wereld gebakken. Die was flinterdun en steenhard. Ik heb ze opgegeten, maar met bijgestelde verwachtingen. Als ik taart verwachtte, dan was mijn taart inderdaad een bittere mislukking. Maar als ik op een korst brood van een week oud rekende, en dan een stukje van mijn taart naam, dan was die verrassend lekker. Misschien geldt dat ook wel voor de liefde. Het is niet elke dag taart. En dat is een zware teleurstelling. Maar als je niets meer dan droog brood verwacht, dan valt het best mee. Het is de mythe van taart die de liefde kapot maakt. Die mythe probeer ik met mijn plaat te ontmijnen.

 

Is ironie niet een soort van schild?
Ik denk niet dat ik ironisch ben. Integendeel, ik ben hypereerlijk. Als je de realiteit maar ver genoeg doortrekt, word ze vanzelf grappig. Ik heb soms het gevoel dat ik een ontginner van gedachten ben. Ik graaf tunnels in mijn eigen brein op zoek naar gedachten die zo ver weg steken, dat ik ze bijna niet durf te denken. Als ik zo een gedachte vind, schrijf ik er een nummer over. Als ik mensen in het publiek zie glimlachen, dan is dat omdat ik net een gedachte heb blootgelegd waarvan ze niet wisten dat ze ze zelf ook hadden. I Love You But I Google Other People bijvoorbeeld. Of Will You Still Love Me If I Look Like My Mum? Dat is geen ironie; het is archeologie.

 

Ben je niet bang om hiermee tussen de plooien van cabaret en muziek te verdwijnen?
Dat is niet aan mij om te bepalen. Het ergste, dat je als muzikant kan doen, is jezelf in een hokje steken. Ik doe wat ik doe omdat ik de drang voel om het doen. Als het grote publiek dat niet snapt, dan zal ik misschien uit frustratie mijn eigen oor afsnijden, maar dat nog liever dan iemand zijn die ik niet ben. Ik weet dat ik op andere manieren meer geld zou kunnen verdienen. Maar ik moet in de spiegel kunnen kijken. Er zijn duizend muzikanten; er zijn duizend cabaretiers; maar er zijn heel weinig mensen die doen wat ik doe. Natuurlijk ben ik bang, maar ik heb de plicht de muze te volgen, en niet de markt. Ik schrijf mijn liedjes omdat mijn binnenkant ontploft als ik het niet doe.

 

Kon deze plaat ooit gemaakt zijn door een man?
Ik schrijf vanuit mijn perspectief op de werkelijkheid en ik ben nu eenmaal een vrouw. Er zijn een paar onderwerpen, waarover een man misschien niet direct zou schrijven. Maar de liefde is een wespennest voor iedereen. Een relatiebreuk doet pijn, of je nu man of vrouw bent.

 

Hoe zie jij het feminisme ten opzichte van muziek?
Ik ben een trots feminist. En in de muziekindustrie is er nog veel werk. Maar ik ben optimistisch. Toevallig of niet, toen mijn eerste plaat uitkwam, drie jaar geleden, waren alle muziekjournalisten, die mijn interviewden, op één na, mannen. Dit jaar heb ik al drie interviews met een vrouw gedaan.

 

Er zitten nogal wat muzikale contrasten in dit album: van kleinkunst tot venijnige rock. Was dat belangrijk om de verschillende facetten van de liefde te duiden?
Klopt! Ik heb dat concept nooit gesnapt, waarbij je naar een concert gaat of naar een plaat luistert en elk nummer klinkt hetzelfde. Omdat Nele Needs A Holiday bepaald wordt door het verhaal en de teksten, heb ik een ongelooflijke vrijheid om met de muziek te experimenteren.

 

Je kiest hier en daar nadrukkelijk voor klassieke genres als doowop. Hoe is dat gegroeid?
Als kind - en eigenlijk nu nog steeds - was mijn favoriet radioprogramma De Préhistorie op Radio 2. Mijn moeder zei wel eens dat ik naar muziek luisterde die al oubollig was toen zij nog kind was. Daar zal wel iets van zijn blijven hangen. Voor Like My Mom wou ik het gevoel van een koppel dat gaat lindyhoppen om hun relatie te redden. Ik hou ervan catchy muziek te combineren met donkere teksten. Maar de outro van dat nummer is dan weer symfonische bombast. Fuck genres.

 

Bodybuilder is behoorlijk gespierd. Was dat ook het opzet?
Ja. Ik wou een nummer maken waarop je kon rennen, alle hartzeer van je af kan lopen. Terwijl ik dat nummer schreef, zag ik telkens die scène uit de film 'Flashdance' voor mij, een montage waarin iemand zich kapot sport. Dat gevoel wou ik in Bodybuilder steken.

 

Jaagt je dat schrik aan, ouder worden (en dan misschien de liefde (van je leven) kwijtspelen) zoals in Like My Mom?
De liefde is een risicoinvestering. Elke beleggingsadviseur zou het afraden. Natuurlijk ben ik bang, wie niet?

 

De hoes en de inlay doen aan Bollywood en ook aan religie denken. Was dat de bedoeling? Wat wil je daarmee aantonen?
Ik wou al langer met foto's van Carmen De Vos werken. Haar foto's zijn rock-'n-roll, mysterieus en sexy. De foto op de cover stelt voor mij een alien voor, die op aarde geland is om op date te gaan met iemand die niet komt opdagen. De inlay is voor mij een voorstelling van het idee dat de liefde je kan redden, dat er op een dag iemand met een aureool voorbij zal komen, die alles in je leven ok zal maken. Dat zie ik erin, maar het staat iedereen vrij er iets anders in te zien. Ik vind de foto's hoe dan ook prachtig.

 

En dat zijn ze ook.