Shy Dog - Ik wist niet dat ik dit niveau in me had

Een gesprek onder een volle maan, terwijl onze gesprekspartner een sigaretje rookt op het terras. Dat hadden we nog niet gehad. Maar een nieuwe single van Shy Dog is reden genoeg. Op de koop toe mogen we de single in première aan je voorstellen. 

We kennen jou van Borokov Borokov en vroeger van Bed Rugs en Olden Yolk, maar als elk jaar voor zeven telt voor een hond, is Shy Dog ondertussen ook al volwassen. Toch is het al vijf jaar geleden dat je nog iets uitbracht onder die naam. Hoe komt dat?

Noah Melis: Ik breng enkel iets uit als Shy Dog, als ik er zelf nood aan heb en ook omdat het zo leuk is om bij Borokov Borokov te spelen. Dat is altijd dikke fun en als die gasten me nodig hebben, zeg ik nooit nee. Met de twee acts tegelijk bezig zijn, kan mijn brein ergens niet goed aan, denk ik. Maar af en toe dient er zich dan toch iets aan en dan moet het eruit. Nu is dat moment weer gekomen en kan ik weer voor vijf jaar in winterslaap gaan.

Qua sound was Shy Dog altijd al subtiel en gelaagd, maar op de nieuwe single lijk je nog een stap verder te gaan. Zijn de invloeden veranderd of heb je meer een eigen stijl ontwikkeld?

Het is een combinatie van beter worden in wat ik doe door er elke dag mee bezig te zijn enerzijds en anderzijds ben ik voor de eerste keer de studio ingetrokken met een echte topproducer: Peter Desmedt van studio Ledeberg. Ik heb altijd een uitgesproken idee van wat ik wil bekomen en vroeger dacht ik dat ik dat alleen kon door alles zelf te doen, maar dat blijkt niet zo te zijn. De invloeden zijn ongeveer dezelfde gebleven. Ik heb altijd een voorliefde gehad voor minimalistische muziek en mooie melodieën en ik ben nog altijd een sucker voor melancholie.

Ook al is Shy Dog jouw kindje, toch doe je niet alles alleen op de nieuwe single. Wie horen we nog allemaal?

Eigenlijk hoor je daar vooral Scott Gillmore die mijn partijen speelt. Ik ben altijd al grote fan van hem geweest en het is zijn neef Kenny, die de aankomende plaat heeft gemixt. Scott heb ik al een paar keer ontmoet, onder andere toen hij met Ariel Pink hier in het OLT speelde. En sindsdien zijn we altijd contact blijven houden. We hebben ook een aantal gemeenschappelijke kennissen in LA. Op zoek naar een geschikte mixer kwam ik al vrij snel bij zijn neef uit omdat ik heel erg fan ben van zijn werk voor Chris Cohen, Wise Blood, Julia Holter en Ariel Pink. En toen ik een eerste versie had van Blue Stain, was ik toch niet echt tevreden. En omdat we ook een beetje beperkt zaten qua studiotijd, besloot ik aan Scott te vragen of hij geen zin had om de song op te nemen. Ik stuurde Blue Stain op en aan het eind van de week stuurde hij al iets terug. Er blijft van mijn eigen opnames bijna niets meer over, behalve een klarinet. Later hebben we ook nog blazers toegevoegd, maar verder hoor je dus Scott Gillmore.

Wat is het verhaal achter de titel Blue Stain?

(aarzelt) Hoe moet ik dat verwoorden? Laat ons zeggen dat die vlek doet denken aan iets wat er nu niet meer is.

Met de single kondig je ook een nieuw album aan, ‘Classic Rock Bottom Move’ dat op 22 mei volgend jaar verschijnt. Kan je daar al iets over verklappen? Of moeten we tegen dan eens afspreken in Me And My Monkey voor een full interview?

(lacht) Zoals je wil! Ik ben er alvast heel trots op en het is met heel veel plezier gemaakt. Het is een logische verderzetting van de vorige, maar ze is iets gelaagder en bevat betere songs. In die optiek dekt Blue Stain dus wel de lading. Ik ben iedereen, die meewerkte aan de plaat, ontzettend dankbaar en samen bereikten we een niveau waarvan ik niet wist dat ik het in mij had. 

foto: Femke Appeltans