Simon - Elk nummer vertrekt vanuit vanuit de emoties die op een dag kunnen passeren

Er is een moment waarop alles lijkt te kantelen. Waarin stilte zwaarder weegt dan woorden en wat overblijft enkel nog waarheid is. 'Als Het Neerstort', de nieuwe plaat van Simon, komt precies uit dat moment voort. Liedjes die ontstaan uit de brokstukken, uit het zoeken naar houvast, wanneer er geen vaste grond meer is. Het resultaat is een eerlijke, warme en gelaagde plaat die balanceert tussen dromerige pop en broze Americana. In een gesprek vol reflectie en emotie vertelt Simon over vallen en weer opstaan, het vinden van een eigen stem tussen zang en rap en hoe melancholie soms de meest troostende vorm van schoonheid kan zijn.

Wanneer wist je dat 'Als Het Neerstort' de titel van je plaat moest worden?

Simon: Ik vind het altijd moeilijk om titels te bedenken, zowel voor nummers als voor een album. Het nummer Als Het Neerstort bestond als eerste. Die titel lag dus al vast. Daarna begon ik na te denken over de plaat als geheel. Ik had een heleboel werktitels, maar niets voelde juist. Geen enkele titel wist het volledige gevoel of thema van het album te vatten. Op een bepaald moment was ik aan het praten met mijn manager, die uiteindelijk met de titel op de proppen kwam. Toen die titel viel, klikte het meteen. Het voelde gewoon juist. Ik heb het gevoel dat die titel de hele plaat omvat en mooi samenvat waar het album eigenlijk over gaat. De titel vat het gevoel samen van wanneer alles even ontploft of uit elkaar valt. Dat moment waarop alles kapot lijkt, maar waarin je tegelijk ook iets menselijks herkent. Die plaat komt eigenlijk voort uit dat gevoel.

Hoe verschillend voelde het schijfproces van deze plaat tegenover je debuutplaat 'Zoveel nog te doen'? 

Voor mij zat er bij de nieuwe cd een soort noodzaak achter: de drang om dingen van mij af te schrijven. Dat is eigenlijk altijd al de reden geweest waarom ik muziek maak, om iets te verwerken of te vertellen. Bij de vorige plaat ging het meer over een relatie waarin ik toen zat en die niet goed liep. Ik was aan het beschrijven hoe dat voelde, zonder dat ik toen echt besefte dat dit het was wat ik wilde vertellen. Bij mijn nieuwe plaat is het meer een weergave van wat erna komt, wat er gebeurt nadat alles neerstort. Elk nummer vertrekt vanuit die noodzaak, vanuit emoties die op een dag kunnen passeren: verdriet, opluchting, verwarring, aanvaarding,... Het zijn allemaal momenten van verwerking, stukjes van dat grotere geheel.

Op dit album zing je meer dan je rapt. Was dat een bewuste keuze?

Dat is eigenlijk vanzelf gegroeid, maar ook beïnvloed door de muziek waar ik de laatste tijd meer naar luister. Oorspronkelijk kom ik uit de strakke rock- en singer-songwriterhoek. Daar is het allemaal begonnen, toen ik een jaar of veertien, vijftien was. Dat voelt een beetje als het echte begin van mijn muzikale traject, de basis waaruit ik verder ben gegroeid. Later ontdekte ik hiphop en dat heeft mij echt lang vastgehouden. Ik heb veel gerapt en me volledig in die wereld ondergedompeld. Dat is waarschijnlijk het genre, waarin ik het langst en met het meeste plezier heb gewerkt. Tegelijkertijd ben ik altijd andere muziek blijven verkennen: van jazz tot folk, alles wat me op een bepaalde manier raakte. De laatste jaren merk ik dat ik me meer richt op zachtere muziek zoals indiepop. Dat is geleidelijk in mijn groeiproces geslopen. Tijdens het schrijven voelde ik steeds vaker de drang om te zingen, om langere melodielijnen te maken in plaats van vooral te rappen. Toch heb ik er bewust voor gekozen om het rappen niet volledig los te laten. Ik heb nog altijd zin om te rappen. Dus ik heb geprobeerd dat er subtiel in te verwerken. Vroeger was het omgekeerd. Toen vertrok ik vooral vanuit rap en dacht ik: misschien wil ik hier ook eens wat zang in steken. Nu is het precies andersom geworden en dat voelt eigenlijk heel natuurlijk.

De plaat balanceert tussen dromerige pop en kwetsbare Americana. Hoe ben jij bij die combinatie uitgekomen? 

Ik vind dromerige pop en Americana echt geweldig, al wist ik zelf niet meteen dat dat de richting zou zijn waarin ik uiteindelijk zou belanden. Het blijft voor mij sowieso moeilijk om een specifiek genre te plakken op wat ik doe. Het klinkt misschien wat vreemd, maar vaak weet ik zelf niet precies hoe ik tot bepaalde dingen kom. Je begint gewoon ergens en voor je het weet, ben je op een totaal andere plek geëindigd. Ik denk dat dat ook een groot deel van de kracht is in wat Antoine en ik samen doen. We hebben nooit het gevoel dat we iets níet mogen proberen. We denken zelden: dit genre past niet bij ons of zo'n instrumentkeuze kunnen we niet maken. We laten het gewoon ontstaan. Natuurlijk hebben we wel een bepaalde smaak en een intuïtief gevoel voor wat goed aanvoelt, maar we leggen onszelf geen grenzen op. Eigenlijk merk ik dat die vrijheid ook inhoudelijk doorsijpelt. Veel nummers gaan over vallen en weer opstaan, over het zoeken, het proberen en het telkens weer beginnen. Misschien is dat ook wel de rode draad, zowel muzikaal als thematisch.

Hoe vertaal je zo'n emotioneel proces naar muziek en tekst zonder dat het te zwaar wordt voor de luisteraar? 

Ik merk dat ik soms dingen schrijf waarvan ik zelf schrik. Dan denk ik: amai, dit zit blijkbaar in mijn hoofd. Plots komt dat er gewoon uit. Tijdens het schrijven stel ik mezelf soms echt de vraag of het niet te zwaar is wat ik aan het doen ben. Toch probeer ik meestal niet te concreet te schrijven. Soms lijkt dat wel zo, maar eigenlijk benoem ik zelden letterlijk wat er in mijn leven gebeurt of wat ik meemaak. Ik zoek vaak naar manieren om daar een beetje omheen te fietsen met metaforen, beeldspraak of wat vagere beschrijvingen die het gevoel vatten zonder alles expliciet te maken. Of dat nu bewust of onbewust gebeurt, weet ik niet, maar ik denk dat het er wel voor zorgt dat de zwaarte een beetje wordt afgezwakt. Het maakt de teksten minder direct of confronterend, maar wel gelaagd.

Vind je het schrijven van teksten gemakkelijk?

Integendeel, ik heb enorm veel liefde voor de nummers, maar sommige blijven lastig omdat ze verbonden zijn aan specifieke mensen of situaties. Precies tijdens het schrijven is dat vaak het zwaarst. Je herbeleeft die momenten, je zet jezelf opnieuw in die emotie om ze te kunnen verwoorden. Maar op een bepaald moment wordt een nummer gewoon een nummer. Dan krijgt het een eigen leven, los van de gebeurtenis of de persoon waar het ooit over ging. De emotionele link blijft wel bestaan, maar je hoeft die niet telkens opnieuw te voelen om het te kunnen brengen. Soms krijgt een nummer juist een nieuwe betekenis wanneer je het live speelt. Dat had ik bijvoorbeeld met het laatste nummer van de plaat Loop Mezelf Voorbij. Dat was een intens proces om te schrijven, maar tegelijk ook een mooi en bevrijdend proces. Wanneer we het brengen, voelt het alsof er nog een extra laag bij is gekomen, iets wat het publiek mee voelt. Dat vind ik misschien wel het mooiste aan muziek: dat iets wat ooit zwaar was, kan uitgroeien tot iets dat verbindend en troostend aanvoelt.

Als je de emoties van het album in één beeld of in een film zou moeten samenvatten, welke scène zou dat zijn?

Dat is een heel goede vraag. Ik denk dat het die scène zou zijn waarin de muziek het overneemt van de tekst. Zo'n fragment waarin alles op zijn plek valt, zonder dialoog, gewoon beelden en klank. Vaak heb je in films zo'n moment waarop je terugblikken ziet, scènes van vroeger die samenvloeien met het nu. Alles valt even stil en je voelt iets van herkenning, weemoed misschien. Dat soort scènes vind ik heel krachtig. Het is alsof je even ontsnapt, maar tegelijk alles heel helder ziet. Misschien is dat een soort catharsis waarin alles samenkomt. Het punt waarop je begrijpt waar het allemaal naartoe ging en je zowel blij als verdrietig bent. Blij omdat het klopt, maar treurig omdat het ook bijna voorbij is. Er zit altijd wat melancholie in dat soort momenten. Dat gevoel dat de film op zijn einde loopt, maar dat je tegelijk nog benieuwd bent. Wat als het nog wat langer doorging? Wat zou er dan gebeuren met die personages, met die wereld? Dat gevoel van nieuwsgierigheid, gemengd met aanvaarding is misschien wel het gevoel dat ik met mijn muziek probeer te raken.

Je hebt zelf Baskische roots en woont in Antwerpen. Vind jij die mix van jezelf ook terug in je muziek en in de manier waarop je naar de wereld kijkt? 

Ik denk niet dat ik er altijd bewust mee bezig ben, maar ik merk wel dat er veel van die invloeden in mijn muziek zijn geslopen. Zeker de Baskische muziek of de songs, die ik via mijn vader heb leren kennen. Hij is zelf ook muzikant. Dat is vaak zachtere, melancholische muziek, een beetje droevig maar met een volks karakter. Die muziek is erg gericht op de tekst, op de poëzie van het voordragen. Meestal één stem, een paar instrumenten, maar altijd met de nadruk op wat er gezegd wordt. Misschien is dat toch meer in mijn eigen muziek aanwezig dan ik dacht. Ik hoop in elk geval dat mijn nummers ook diezelfde aandacht voor de stem en de tekst hebben. Dat wat er gezegd wordt, echt centraal staat. Sommige artiesten met Zuid-Amerikaanse roots verwerken hun muzikale achtergrond veel hoorbaarder, met ritmes of klanken uit hun cultuur. Bij mij is dat subtieler. Ik denk niet dat mijn instrumentatie of sound sterk geïnspireerd is op die Baskische klank, al kan het goed zijn dat het er onbewust toch wat in verweven zit. In hoe ik naar de wereld kijk, speelt mijn achtergrond zeker een grote rol. Mijn grootouders zijn tijdens de oorlog gevlucht voor het fascisme in Spanje. Dat alleen al heeft een enorme impact gehad op hoe ik denk en voel. Het maakt dat wat er vandaag in de wereld gebeurt zoals oorlogen of ander onrecht, me niet onberoerd laten. Die geschiedenis zit ergens in mij. Ik denk dat die bewogenheid en dat besef van kwetsbaarheid en verzet ook in mijn muziek doorklinkt. Ik heb hier duidelijk de genocide in Gaza benoemd en zou dit liever er zo in hebben, of niets.