Alcatraz - Dag2: Stoners en oude krakers

Kortrijk Expo, 11 augustus 2017 - 13 augustus 2017

Het metalfestivalseizoen openen, die eer is sinds jaar en dag weggelegd voor Graspop. Alcatraz werpt zichzelf dan weer meer en meer op tot volwaardige afsluiter van datzelfde seizoen. Met de tiende editie maakt het gezellige festival alweer enkele grote sprongen voorwaarts.

Alcatraz</b> - Dag2: Stoners en oude krakers

Een jubileum vieren, dat moet in stijl gebeuren en daarom had de organisatie al laten weten speciaal voor de combi's een extra dag in te plannen. De mensen die pas op zaterdag de oversteek richting Kortrijk maakten (waaronder yours truly), misten zo al heel wat goede muziek van onder meer Krokus, het plaatselijke Dyscordia, de voormalige Mercyful Fategitaristen Denner & Shermann, Udo Dirkschneider (nu wellicht voor het laatst met nummers uit zijn Acceptperiode) én een volwaardige headliner in de gedaante van Ghost.

De pijn werd op zaterdag aanvankelijk nog net iets groter, toen het onderweg werkelijk oude wijven regende. Eens toegekomen, klaarde de hemel gelukkig uit en, op hier en daar wat druppels na, bleef het de rest van het weekend droog. Zou al die kurkdroge stoner, die de komende dagen nog geprogrammeerd stond, daar voor iets kunnen hebben tussengezeten? De eerste band op het programma was – gek genoeg net zoals op Graspop – King Hiss. La Haine schudde de splinternieuwe Swamp Stage (gekke naam voor de enige plaats op het terrein die heel het weekend droog is gebleven) wakker. Tijdens Killer Hand schoof frontman Jan Caudron mee het publiek in, om vervolgens af te sluiten met Homeland. Weinig verrassingen dus, maar veel energie en zeker opnieuw een sterke performance van het West-Vlaamse viertal.

De organisatie maakte zich op voorhand sterk van een zo groot mogelijke affiche te hebben gemaakt zonder enige overlappingen. De concerten op beide podia pikten immers telkens op elkaar in. Toch moest je tijdig vertrekken aan het ene podium, wilde je de start van het volgende concert niet missen. Sweet Savage was intussen al bezig aan haar set op het hoofdpodium, dat tot Prison Stage herdoopt werd. Erg veel materiaal is er niet te vinden van de Noord-Ierse - noem ze zeker niet Brits! - band. Oude NWOBHM-fans herkenden nummers als Powder Monkey, het geweldige Vengeance en Killing Time, dat nummer dat door Metallica werd gecoverd, zoals fontman Ray Haller wel enkele keren opmerkte. Vroeger beschikte de band over twee gitaristen, wat voor wat meer body zorgde. Nu ging er toch veel kracht verloren telkens de enige overgebleven snarenplukker Phil Edgar een solo inzette.

Met Vivian Campbell had de band nochtans een voormalig lid in de backstage zitten. De Noord-Ier tourt momenteel met de voormalige Dio-tributeband Last In Line. Voormalig, want met 'Heavy Crown' heeft het vijftal nu ook nieuw materiaal uit. Toch waren het vooral oude krakers als Holy Diver, The Last In Line en We Rock die het publiek uit haar dak lieten gaan.

En dan plegen we het immer enthousiaste Death Angel nog bijna over te slaan. De Filippijnse Amerikanen hebben intussen een geschiedenis met het festival. Zo prijken ze niet geheel toevallig op het spandoek aan de ingang; het is immers al de vijfde keer. Vervelen doet dat niet. Frontman Mark Osegueda mag dan wel eeuwig staan preken over hoeveel ze van muziek houden, eens gitarist Rob Cavestany een klassieker zoals Evil Priest, Seemingly Endless Time of Thrown To The Wolves inzet, is heel het publiek mee. Daarnaast speelt het vijftal ook altijd redelijk wat nieuwe nummers, zoals in dit geval Father Of Lies, Lost en The Moth, dat het zelfs al tot afsluiter wist te schoppen. Volkomen terecht trouwens, want het nieuwe 'The Evil Divide', waar die nummers van afstammen, is echt wel een pak beter dan voorganger 'The Dream Calls For Blood'.

Met namen als Brant Bjork, High on Fire, Monkey3 en later op de dag ook nog Sleep is de Swamp Stage op zaterdag voornamelijk voorbehouden aan de stoners. Op de voorgevel van de gezellige rockbar El Presidio, waar een groter assortiment aan bieren verkrijgbaar was, prijkte zelfs het logo van stonergrootmeesters Kyuss. Zelf zijn we niet zo'n stonerliefhebbers en dus bleven we (of toch eens High on Fire het lichtjes geweldige Snakes For The Divine had gespeeld) aan het hoofdpodium plakken voor Iced Earth. Voornaamste vaststelling: wat een strot heeft die Stu Block toch. Hij wist nummers vanop 'The Dark Saga' (zoals de titeltrack, Vengeance Is Mine of I Died For You) en 'Something Wicked this Way Comes' (Burning Times, My Own Savior en de prachtige afsluiter Watching Over Me) te brengen alsof hij erbij was tijdens de opnames en liet ook eigen nummers zoals Dystopia of Cthulhu uitstijgen boven de albumversies. Elke falsetto en schreeuw klonk spot on en nooit plat of geforceerd.

Na al dat geweld was het nog eens tijd om de Swamp Stage op te zoeken voor een ferme brok deathmetal. Vorig jaar op Graspop menen wij ons te herinneren dat het optreden van deathmetalveteranen Obituary wat vaart miste door lange pauzes tussen nummers. Dan ging het ditmaal heel wat lekkerder vooruit. Drummer Donald Tardy nam de bende op sleeptouw. De zo herkenbaar klinkende gitaarriffs volgden elkaar in sneltempo op en John Tardy schreeuwde zich de longen uit het lijf.

Daarna snel weer naar buiten, want met Testament kregen we nog een brok Amerikaanse thrash voorgeschoteld. Met nieuwe nummers als Brotherhood Of The Snake en The Pale King duurde het even alvorens de vlam echt in de pijp schoot. Het duo Electric Crown en Into The Pit zorgde dan toch voor wat vuur. Tussendoor kregen we nog Low, blijkbaar op verzoek van een fan hen, maar de nadruk lag met onder meer Over The Wall, Disciples Of The Watch en afsluiter The Formation Of Damnation toch voornamelijk op de apotheose.

Met de nacht die begon te vallen, mocht het stilaan iets meer occult gaan klinken. Enter Venom, dat twee jaar geleden al eens voor een grimmige sfeer zorgde. Het trio rond vocalist-bassist Cronos houdt er bepaald geen geweldige livereputatie op na, ga op YouTube maar eens op zoek naar een geslaagde liveversie van de hit Black Metal. Toch wist het trio uit Newcastle te zorgen voor één van de beste performances van het weekend. Nummers als The Death Of Rock N Roll, Pandemonium en Countess Bathory klonken al enorm angstaanjagend en kregen nog wat extra power mee door de grote vlammenwerpers. Black Metal werd als eerste encore massaal meegescandeerd en daarna kregen we nog Witching Hour, In League With Satan en Pedal To The Metal.

Al wie de smaak te pakken had, repte zich vervolgens opnieuw naar de andere kant van de weide voor die andere blackmetalpionier. Abbath is intussen een volwaardige band, maar toch bevatte de set nog steeds voornamelijk nummers uit het oeuvre van Immortal, aangevuld met die nieuwe, naamloze schijf. Het nummer Warriors ook niet vergeten, dat de voormalige Immortalfrontman indertijd heeft opgenomen met de supergroep I. Door dat rookgordijn, dat was opgetrokken, was de band bij momenten bijna compleet onzichtbaar, maar het geluid is het allerbelangrijkste en daarmee zat het dan ook dik snor.

Intussen was het al tijd geworden voor de hoofdact en die luisterde naar de naam Saxon. Zanger Biff Byford is intussen allang de vijfenzestig gepasseerd, maar zijn stem heeft hem live nog nooit in de steek gelaten. De Britten begonnen, zoals dat hoort, met nieuwer materiaal, waarvan opener Battering Ram toch al goed werd meegekeeld. Toen Byford zich op één van de twee grote motorfietsen aan de rand van het podium neervleide, wist het publiek al hoe laat het was. Met Motorcycle Man, opgevolgd door onder meer Power And The Glory, And The Bands Played On en Dallas 1PM trok het vijftal een ferm blik klassiekers open. Voornamelijk tijdens dat laatste nummer bleek toch dat gitarist Doug Scarratt geen Graham Oliver is. Een gitaarsolo komt live vaak beter tot zijn recht, maar niet in dit geval.

Het publiek was het in elk geval worst. Met Strong Arm Of The Law, Heavy Metal Thunder en Princess Of The Night kwam er zo stilaan een einde aan de reguliere set. En maar meezingen! Byford had intussen zijn setlist al verorberd. Toen hij na de eerste encore Wheels Of Steel vroeg welk nummer het publiek nog wou horen, kwam daar opnieuw weinig verrassend Crusader uit de bus, gevolgd door afsluiter Denim And Leather. Dikke schijf, daar niet van, maar toch waren we benieuwd wat de man zou doen, moest het publiek plots uit volle borst één of ander nieuw nummer beginnen scanderen. Tussendoor had hij immers ook al eens gegrapt nog een paar nieuwe nummers te spelen. Zeker voor één van de grootste metalzangers is zelfrelativering een deugd. Hoedje af, Biff!

26 augustus 2017
Nic De Schepper