Aldous Harding - Een diamant in Halloween-verpakking
Ancienne Belgique, 15 november 2017
Het overkomt ons wel eens dat een concert zo buitengewoon mooi is, dat het heel moeilijk wordt om het gevoel dat we kregen in woorden om te zetten. Terwijl de grote menigte de weg vond naar de grote zaal van de AB voor het concert van Mastodon, beklommen wij zelfzeker de trap naar de Club voor een concert dat ons zou betoveren.
Aldous Harding, was haar naam. Haar intrede was fabelachtig. De Nieuw-Zeelandse zangeres begon haar set solo op de gitaar met het innemende Swell Does The Skull. Even ergerden we ons nog aan de ruisende box, maar deze ergernis werd snel overheerst door de volmaaktheid die Aldous Harding heet. Zelden hoorden we een gitaar op zo’n manier een verhaal vertellen. De emotie, die dit lied opwekte, creëerde een sfeer waarin niemand zich nog durfde te verroeren, laat staan een woord uit te spreken. Deze stilte bleef, een heel concert lang. Ook Harding zelf sprak niet tussen haar nummers, maar dat stoorde eigenlijk nooit.
Gewoon al omdat dit deel uitmaakte van het totaalspektakel dat de dame bracht. Aldous Harding ziet eruit alsof ze recht uit een spookhuis is geplukt. Bekijk die sessie bij Jools Holland nog eens en u weet perfect waar we het over hebben. Haar verontrustende mimiek met wijd opengesperde ogen, waarmee ze meermaals een staarwedstrijdje met het publiek aanging, zouden heel wat minder aanlokkelijk zijn, als er niet zo’n hemelse klank uit haar mond kwam.
Ze bewees wat we eigenlijk al wisten en dat is dat ‘Party’ een plaatsje verdient ergens heel hoog in de eindejaarslijstjes. Songs als I’m So Sorry, Blend, Party en Imagining My Man volgden elkaar zo snel op en waren telkens weer zo intens dat we niet kunnen zeggen wat nu eigenlijk onze favoriet is. Songs met stuk voor stuk een eigen authenticiteit waardoor ze elk op hun manier uitblonken en het optreden nooit saai werd.
Met What If Birds Aren't Singing They're Screaming werd de spanning, die Aldous Harding zo deskundig creëerde, tot het uiterste gedreven. Harding stelde zich recht, kwam een stap dichter naar het publiek en met de arm wijzend boven het publiek uit sprak ze de woorden “I got high / I thought I saw an angel / But he was just a ghost”. Ludiek en verontrustend tegelijk.
Harding speelde ook enkele nieuwe songs. Zo was het enige bisnummer het onuitgebrachte, maar zeer leuke Pilot. Even leek het er ook op dat Harding nog eens ging terugkomen. En eerlijk gezegd hadden we ook nog Horizon verwacht. Die kregen we niet, maar we gaan niet morren. We zagen een fantastisch concert van een vrouw die op een uitzonderlijk hoog niveau muziek weet te brengen.