Autumn Falls 17: Alex Cameron - Loser wordt winnaar

Botanique, 27 november 2017

Nee, een concertverslag zou er niet komen. We hadden Alex Cameron nog maar in augustus aan het werk gezien. Zo veel kon er nu toch niet veranderd zijn op die tijd.

Maar toch, er was dat voorgevoel dat ons toch naar de Botanique stuurde. En uiteindelijk hebben we gelijk gehad. Want naast de gelijkenissen, waren er ook de nodige verschillen met de show, die de Australiër in Brussel neerzette.

Een belangrijk punt daarbij was bijvoorbeeld dat hij op die korte tijd blijkbaar wel het geld had gevonden om een synthspeler te financieren. Meer nog, Holiday Sidewinder, zoals de jongedame heette, beroerde niet enkel de toetsen, maar zorgde ook voor backing vocals en viel daarenboven nog eens in voor Angel Olsen in Stranger’s Kiss, hoewel haar stem niet de koelte uitstraalt van die grande dame.

Maar daarnaast bleef de tape nog steeds lopen en diende Cameron zelfs, net voor Politics Of Love, de desbetreffende techniek ter hulp te springen. Geen nood, dan is er nog altijd “vriend en zakenpartner” Roy Molloy om de gaten op te vullen met een discours over waarom het zo lang had geduurd eer hij weer die microfoon mocht hanteren.

Die Roy Molloy zorgde ook nu weer voor stemmingrijke saxofoontoetsen doorheen de verschillende songs en kreeg eerder al heel even, net voor The Chihuahua, toen Cameron de akoestische gitaar ter hand nam, de microfoon toebedeeld. Hij nam meteen de kans waar om de barstoel, waarop hij gezeten was, kritisch, maar desondanks met de nodige nostalgie - het was de derde keer dat hij zijn achterwerk erop mocht planten - te beoordelen.

U had vast al begrepen dat humor van het grootste belang is in een show van Alex Cameron. Maar er is zoveel meer dat uit die prachtige retroliedjes spreekt. En vaak nam hij de kans waar om dat ook in de bindteksten uit te leggen. Hoe hij walgde van wat er vrouwen allemaal aangedaan werd, waarna hij uitlegde dat hij Candy May had geschreven toen zijn vriendin naar de winkel was. En daarna… gaf hij haar met dit nummer de bons. En zijn misprijzen voor de witte, hetero man sprak ook nog uit Marlon Brando.

In de zaal werd er intussen gesmuld van de muziek uit de twee platen, die de man intussen maakte en waarmee hij nu – in tegenstelling tot vroeger, zoals hij langs zijn neus weg meedeelde – wel een uur kon vullen zonder de pauzes vol te praten. Ook met de muziek uit ‘Forced Witness’ zijn de toeschouwers intussen vertrouwd geraakt. Dat praten doet hij trouwens nog steeds veel, maar het stoort nergens, maar maakt de shows net tot wat ze zijn.

Alex Cameron doet zich voor als een eersteklas loser, maar eigenlijk weet hij precies wat hij wil. Met een zacht “Take care of each other and be respectful”, stuurde hij ons de koude, Brusselse nacht in. Nee, dit is geen loser, maar een winnaar en een bewonderenswaardig mens.