Anna Ternheim - Gevangen in het web
Botanique, 19 november 2019
Terwijl het merendeel der Belgen afzakte naar Brussel voor het voetbal, kozen wij voor een relaxte avond in de Botanique. Op het programma: de Zweedse Anna Ternheim. Trots liet ze weten dat dit zowaar het twintigste optreden was in de huidige tournee.
Anna Ternheim begon er al vroeg aan. Om 8u liep ze al het podium op. Zonder enige aankondiging kwam ze, samen met de band, het podium met forse tred opgewandeld. Ze wond er geen doekjes om en begon het concert met This Is The One, gevolgd door Everytime We Fall, één van de meest opzwepende nummers van de avond. Na deze twee nieuwe songs, afkomstig van het meest recente album “A Space For Lost Time”, was het tijd voor enig ouder werk. En zo werd de toon gezet voor de rest van de avond. Nieuw materiaal werd moeiteloos afgewisseld met oudere liedjes uit het repertoire.
Niet dat de setlist haastig werd afgerammeld. Elk nummer werd met de nodige emoties gebracht en hier en daar nam Ternheim de tijd om wat meer uitleg te geven. Zo liet ze weten dat ze Such A Lonely Song tot op vandaag maar weinig live heeft gezongen. Het is een nummer over een eerder pijnlijke periode uit haar leven; een periode waar ze ook niet per se trots op is. Het gaat immers over het bedriegen van je partner en je daar schuldig over, maar ook goed bij te voelen. Het is hoe dan ook een prachtig nummer met alleszeggende lyrics, die haar gevoelens moeiteloos weerspiegelen. En dat kan Ternheim als geen ander. Elk nummer vertaalt een bepaald gevoel en daar wijkt ze niet van af. 4 In The Morning gaat bijvoorbeeld over het onveilige gevoel dat vrouwen overvalt wanneer ze ’s nachts alleen over straat lopen en die gevreesde voetstappen achter zich horen opduiken, terwijl The Longer The Waiting het heeft over het verlangen naar elkaar.
De intieme setting van De Rotonde zorgde ervoor dat de boodschappen In al die songs vlot overkwamen. Het meest intieme moment was toen Ternheim Minns Det Som Igår bracht. Hiervoor hield Ternheim een lamp bij haar gezicht en werd de rest van de zaalverlichting zo goed als volledig gedoofd. Alle aandacht werd op die manier naar haar getrokken. En hoewel we geen woord verstonden van het nummer, was dit simpelweg adembenemend en ongetwijfeld het hoogtepunt van de avond.
Voor de eerste bisnummers nam Ternheim plaats achter de piano, waarbij ze twee kaarsen aanstak. Zonder verdere begeleiding bracht ze een prachtige versie van Better Be.
Ternheim weet hoe ze de aandacht van een publiek moet grijpen en vasthouden. Gezien het merendeel van de nummers eerder rustig is, is dat geen overbodige luxe. Maar door details toe te voegen aan de liedjes en een open houding aan te nemen op het podium werd het publiek helemaal gevangen in het web dat Ternheim op die manier door de zaal spon.