Antwerp Metal Fest 2017 - Thrash hard!

Bouckenborgh Park, 8 juli 2017 - 9 juli 2017

De vijfde editie van Antwerp Metal Fest mag de geschiedenisboeken in als Antwerp Thrash Fest. Zoveel is zeker. Want waar de organisatie steevast de veelzijdigheid van punk- en metalmuziek wil beklemtonen, was het dit weekend toch voornamelijk thrash dat in de spotlight stond. We kropen op zondag de weide op om ons te laten overspoelen door krijsende stemmen en jankende gitaren.

Antwerp Metal Fest 2017 - Thrash hard!

Even de algemene sfeer opsnuiven. Antwerp Metal Fest is en blijft het feest waar een middelvinger een groet is en een botsing een “oh sorry” uitlokt; waar doodskopshirts bij roze berenmutsen passen; waar een grote “fuck hiphop”-banner boven een stand mag; waar cd’s van Bon Jovi en Muse voor 5 euro verpatst worden; waar de EHBO-mensen zich entertainen met een potje Mens Erger Je Niet; waar enkel maar vrienden zijn (die er vijandig uitzien); waar woeste papa’s tijdens de show kleine kindjes mee op het podium nemen, maar weigeren te beginnen als de oordopjes niet goed in zitten; waar zelfs thrashvlinders rondvliegen en meeuwen als gieren boven het hoofdpodium cirkelen; maar waar vooral ook veel muziek is, alternerend op de twee podia en gelukkig soms met enkele stille minuten adempauze.

We zagen het publiek de eerste keer opveren bij de stevige powermetal van het Belgische Pro-Pain-alike Komah, terwijl de zanger van de echte band in de backstage verhaalde over zijn bijna fataal afgelopen straataanval. moddervette grooves, furieuze zang, ratelende drums die soms vertraagden tot hard hakkende headbangpassages. “I kill people”, loeide Leny Andrieux in zijn nest van mokerende metalcore en wij geloofden hem.

Maar echte knipperlichtjes gingen pas aan bij San Diablo in de Marquee. Of hoe je in een wilde mash deathmetal, stoner, surf, punk en zelfs tropische muziek kan mixen. In een energieke set vol instrumentale songs, waarin het voortdurend zappen was tussen stijlen met instandhouding van snedige melodieën, werd de spanning intens gehouden. We citeren: “Post-psychedelic Mexican stoner with pre-cold war north Russian influences!”, maar we onthouden: de geschiftheid van een instrumentale, Antwerpse Victims Family.

Over naar de main voor een minder gekend Braziliaans gezelschap dan de mannelijke thrash-landgenoten Sepultura die de dag voordien mochten afsluiten: Nervosa; deze zomer nog te genieten naast de Belgische powermetalband Insomnia (Insomnia versus Nervosa: wat moet je daar nu van denken?). Want Nervosa, dat zijn drie furieuze vrouwen die speedthrash naar ongehoorde hoogtes brengen, met een in spannende lederhosen gestoken frontvrouw die krijst en de ogen draait als een in het nauw gedreven poema. Een topper wat betreft gitaarvirtuositeit in een pompende geluidsmuur. Gezonde kost voor oren en ogen. “Now we’re gonna play a song that talks about deaaaaaath”. Check even de videoclip van het gespeelde Hostages (weliswaar nog met de vorige drumster) en u bent mee.

Tijd voor een vaste AMF-waarde: oerdegelijke hardcore. Ditmaal gebracht door het Limburgse Moments; met marcellekes en zonder tatoeages; met bijbehorende agressieve grimassen en hakbewegingen, maar ook met een tweede gitarist die verrassend fraaie melodieën doorheen de sneltrein liet kronkelen. Je moet het lusten, maar je mag ook niet ontkennen dat deze heren de schenenschopmuziek fraai melodieus weten te omkaderen en zelfs tot een kunst durven te verheffen.

Over naar één van de toppers van de dag, hetgeen aangekondigd werd als “onze nationale thrashtrots”: Evil Invaders! Met skinny jeans, lange headbangharen, smeedijzeren ketting-met-messen-microstatieven, een drummer in een kooi, omhoog spuitende rookmachines en een wilde frontman die zichzelf Joe Anus noemt en voortdurend afwisselt tussen zang en hoog heavy metalgekrijs. Evil Invaders is een fenomeen, een show, een spel van scherpe gitaren, die voortdurend janken, en melodieën, die tot het uiterste opgefokt worden.

Eind september komt eindelijk de tweede, volwaardige langspeler uit bij Napalm Records. En daar mochten de vele fans nu al van snoepen, getuige het bisnummer Back And Forth. En oh ja, zo kwaadaardig zijn deze invasiegasten nu ook weer niet: ze werden een paar maand geleden voor de eerste, Amerikaanse show opgepakt en na een nachtje cel terug op het vliegtuig gezet. Exit invasion.

Na tien minuten pauze nam Carnation over en mochten de deathmetalfans van het eerste uur het hart ophalen. De zoals steeds met bloed beschilderde frontman Simon Duson (de enige uit het vijftal met korte haren) brulde permanent over een constante muur van metaal. Met titels als Rituals Of The Flesh en Explosive Cadavers rond etenstijd op het publiek afvurend en een luidruchtig “Fuck you Antwerp”, toen de muziek te zwaar bleek om op te dansen. Soms traag en loodzwaar, maar vaak ook erg snel. De titeltrack uit de enige langspeler, Cemetary Of The Insane, kreeg gelukkig wel veel beweging in de bloedhete (heb je hem?) marquee. Stevige kost (of kots?) in elk geval.

Het werd een ondankbare taak voor publiekslieveling Diablo Blvd om weerwerk te bieden aan al dit stevige geweld. Tijdens de lange afwezigheid uit het livecircuit en met een speciale, korte tussenpauze voor Antwerp Metal Fest, heeft de band rond de charismatische Alex Agnew hard gesleuteld aan de binnenkort te verschijnen, vierde langspeler ‘Zero Hour’ (wees er zeker bij op het releasefeest op 23 september in Trix!). Zo speelt de band meer met melodie en grooves en minder met power of het aan Danzig schatplichtige gehuil van Agnew.

Maar dat betekent plots ook een stuk rock in een wereld van metal. Een stukje tragere stoner en meezingmateriaal in Follow The Dead Lights of Fear Is For The Enemy. De band leek zich zelfs aanvankelijk wat in te houden en te concentreren op het trouwens erg strakke, technisch complexe spel en schoot halfweg pas echt goed uit de startblokken met klassieker Rise Like Lions. Maar de gevleugelde woorden “Antwerpen, ik heb u gemist”, waren duidelijk ook wederzijds, want AMF en Diablo Blvd zijn en blijven dikke vrienden.

Over naar een ander icoon in de AMF-geschiedenis; de enige band die drie keer op het podium heeft gestaan en waarvan de geschifte, energieke grollen van frontman Wally in ieders geheugen gegrift staan: Toxic Shock. Opnieuw voor het uitkomen van een nieuwe plaat (‘Twentylastcentury’, releaseshow in Trix – ook deze niet te missen!), en enkele uren nadat de band er online een nieuw nummer uit vrijgaf, ging het combo er als een pletwals doorheen. Wat korter dan voorzien, maar met wat voor energie! Crossover thrashpunk met grote letters. En aangekondigd door niemand minder dan de gehate, Antwerpse burgemeester Bart De Wever! (Of toch iemand minder?)

Met als introtape een stukje snedige techno. En met Wally duivelshorens-interesseren-me-gene-zak,-ik-wil-jullie-zien-dansen die ronddoolt, overal opklimt, zich tot bloedens toe verwondt (en meteen na de show de fans in de merchandisingstand wil te woord staan). Singalong Letdown? Wild punkgegier. Het is duidelijk dat Toxic Shock een stuk scherper en snediger is geworden dan voorbeeld Suicidal Tendencies. En wanneer openingstrack Survival luid eindigt met de gevleugelde woorden “Live your fucking life”, weten we dat het tijd is om bier te gaan halen.

Death Angel als afsluiter zetten op het hoofdpodium op AMF 2017, dat is zoiets als een legende dwingen naar Merksem af te zakken. Maar wel met erg veel zin om de fans in close contact te ontmoeten, zo bleek. Want ondanks de naam, bleken de peetvaders van de Bay Area Thrash (California) de vriendelijkheid zelve. Zweverige intro’s, speedsongs, als machinegeweer ratelende outro’s, ... you know the drill. Maar Death Angel staat zeker ook voor een erg gevarieerd, scherp spel waarin de drums dubbel kloppen, de bas erover hakt, de gitaar driemaal zo snel rilt en een tweede gitaar langzaam scheert, terwijl de zang op tegenritme schreeuwt, om na nog geen dertig seconden de volledige ritmische constructie om te gooien. En dat dan met de relaxte air van routine, maar ook de techniek om met één hand te spelen en één hand te groeten, het publiek uit te nodigen op de beat van Left For Dead mee te headbangen of de vuisten de lucht in te steken. Deze vijf heren bewijzen dat thrash een vorm van kunst is.

Antwerp Thrash Fest!? We’ll be back!

10 juli 2017
Johan Giglot