Autumn Falls 17: Julien Baker - Een oceaan van pijn en verdriet

Botanique, 12 november 2017

Dat haar vorige passage in de Botanique het eerste concert van de Europese tour was en dat het volgende nummer daarom toepasselijkerwijs Happy To Be Here heette, Het was één van weinige bindteksten die we van Julien Baker te horen kregen. En of ze echt blij was om bij ons te zijn is nog maar de vraag.

Autumn Falls 17: Julien Baker</b> - Een oceaan van pijn en verdriet

Gewoon al omdat Julien Baker overkomt als een zeer onzeker en verlegen meisje en omdat Happy To Be Here geen ‘feel good’-song is, maar een nummer over haar gevecht tegen drugsverslaving en depressie; die angst en schuchterheid vergeven we haar, want we geloven best dat Julien Baker nog steeds wat met het leven worstelt.

De nummers zijn stuk voor stuk bloedmooi en we begrijpen volledig dat een glimlach moeilijk en ongepast is, als de sfeer wordt gezet door zinnen als “Maybe it's all gonna turn out all right / And I know that it’s not / but I have to believe that it is” (Appointments) en “I know I'm a pile of filthy wreckage you will wish you'd never touched / You're gonna run when you find out who I am / it's alright, everybody does” (Everybody Does)  

De snippers vreugde in deze oceaan van pijn en verdriet moesten uit het publiek komen. De intro van Sprained Ankle bijvoorbeeld werd onthaald op enkele woehoews van herkenning. Reacties van Julien Baker waren schaars. Ze wou vooral de muziek laten spreken. Alsof we haar voordurend hoorden denken: “Er hebben mensen betaald om mij deze nummers te zien spelen. Ik ga dat zo goed mogelijk proberen doen en hopen dat het genoeg is.”

Over het algemeen was dit meer dan voldoende. Al gebiedt de eerlijkheid te zeggen dat we nummers als Rejoice al steviger voelden binnenkomen. Dat lag niet aan Bakers inleving, die overkwam alsof ze God nog elke nacht dezelfde vraag stelt: "Why did you let them leave and then make me stay?". Het nummer doet uitschijnen dat de diepgelovige Julien Baker het hier heeft over haar vrienden die stierven aan een overdosis of zelfmoord. We moeten dus niet al te ver in haar verleden graven om het karakter van deze slechts tweeëntwintigjarige dame te verklaren.

Het is moeilijk te zeggen waarom sommige songs er dan niet in slaagden de intensiteit naar het publiek over te brengen. Hoewel het publiek muisstil was, mocht het volume misschien gewoon wel wat hoger staan. In het slot van Turn Out The Lights ging Baker voor de enige keer voor een luidere climax en deze zorgde, in combinatie met de prachtige belichting, meteen voor het hoogtepunt van de set.

Daarnaast werd er ook net iets te veel authenticiteit opgeslorpt door de pedalen waarmee Julien Baker haar loopstation en andere achtergrondinstrumentatie bestuurde. Want hoewel dit altijd al haar aanpak is geweest, zijn we ervan overtuigd dat de puurheid en emotie, die in haar stem verborgen zit, veruit haar grootste kracht is. Net daarom dat Something - quasi louter begeleid door een eenvoudig gitaardeuntje – ons zo sterk wist te grijpen. Ook Go Home klonk subliem; met het enige verschil dat het hier de piano was die Baker intens streelde.

Het was bij het afscheid nemen dat de mondhoeken van Julien Baker net een beetje naar omhoog gingen en dat ze voor een fractie van een seconde iets produceerde dat op een glimlach leek. Net genoeg om de Rontonde te voorzien van een waanzinnig warme gloed. Een Rotonde die, zoals dat gebeurt met iedereen die één nummer van Julien Baker beluistert, verliefd was op deze jongedame. Dat zij te schuchter was om dat uit te buiten, maakt haar alleen maar geloofwaardiger.  

14 november 2017
Jorik Antonissen