Autumn Falls 2015: Will Johnson - Klein, kleiner, ...

Muziekcentrum TRIX, Borgerhout, 7 december 2015

Urenlang hebben we genoten van de platen (en optredens) van Centro-Matic en South San Gabriel. Maar energiebron van die bands Will Johnson besloot, in overleg met de rest van de band, om die schakelaar uit te zetten. Nu doet Johnson het in zijn eentje. Anders, maar nog steeds even gloedvol.

Op zijn meest recente plaat 'Swan City Vampires' schijnen die bands nochtans nog wel eens door. Helemaal anders dan dat het geval was in Muziekcentrum TRIX, waar Will Johnson in zijn dooie eentje Autumn Falls kwam vieren.

Voor zijn boots lagen drie setlists waaruit hij naar believen citeerde; als geheugensteuntje. Want hij bekeek ze zelden en liet zich inspireren door het moment of door de verhalen, die hij, naarmate de avond vorderde, vertelde. Verhalen als dat van de fan, die hem aansprak en hem steeds vreemdere vragen ging stellen; een vertelsel dat de aanleiding tot Pulleys was. Of over zijn wasgoed, dat nu - bij het derde concert van de tournee - nog niet naar kippeboutjes rook, voor hij Almost Let You In inzette, een nummer van de fantastische plaat, die hij maakte met de betreurde Jason Molina.

Verder viel er, zoals je kan verwachten van een dergelijk soloconcert, weinig visueels te beleven. Johnson leefde zich in met de ogen verborgen onder zijn baseballcap als hij die niet gesloten had. Enkel de verbeten trekjes rond zijn mond gaven aan dat de songs meer waren dan gewoon wat woorden.

En dat gold ook voor het publiek. Met uitzondering van de obligate, grote bek, die het niet kon laten om tijdens de songs zijn verhaal aan de buurman te doen, werd er met veel aandacht geluisterd. Nochtans was het niet altijd even eenvoudig om de teksten op te vangen. De protagonist maakte er een gewoonte van om binnensmonds te zingen als hij zijn mond niet in vreemde hoeken vertrok, hetgeen de verstaanbaarheid niet altijd ten goede kwam.

Niet dat iemand daarom maalde want ook nu lieten songs als Mulnomah en afsluiter The Watchman je wegzinken in dromen, die je naar believen kon invullen. En dat bleef het hele concert zo. De twee bisnummers, die hij, na niet eens van het podium te zijn afgegaan, speelde - met het schitterende (en deze keer in de tekst opnieuw naar Molina refererende) I Feel Too Young To Die van South San Gabriel als orgelpunt – waren daarvan nog het beste bewijs.

Het moet niet altijd groot, groter zijn. Soms kan klein even mooi of zelfs veel mooier zijn. En precies dat werd door Will Johnson onderstreept.