Balthazar - De Studio Brussel-vloek van deze tijd

Lotto Arena, 8 maart 2019

In een statische viermansmuur zagen we onze goede, oude kameraden van Balthazar de hand schudden met The Boatman. Het was het begin van een heerlijk weerzien met één van de grootste Belgische bands aller tijden. Al beseften we goed genoeg dat we nog verdomd veel nummers van die nieuwe plaat zouden moeten verwerken.

 

Roller Coaster kwam met de Oosterse vioollijn nog enigszins weg als mysterieuze opener, maar dat geen enkel nummer op ‘Fever’ kan wedijveren met het vroeg in de set gepositioneerde Sinking Ship, mag wel duidelijk zijn.

De combinatie van de nonchalante Maarten Devoldere en de heupswingende Jinte Deprez zorgde live voor een goed sfeer, maar die laatste plaat heeft toch te veel van een samenvoeging van de soloprojecten van de beide frontmannen. Wrong Faces klinkt als een typische J. Bernardt die minstens drie keer per dag op Studio Brussel te horen zou moeten zijn. Phone Number zou dan weer – een wel heel zwak – Warhaus-B-kantje kunnen zijn. De sound en het niveau van het oude Balthazar wordt nooit meer gevonden.

Het meest interessante, dat die laatste plaat meebracht, is waarschijnlijk dat catchy refrein van I’m Never Gonna Let You Down Again, waarbij de hele band in de kopstem duikt. Spijtig dat de rest van dat nummer alweer baadde in die typische J. Bernardt-vibe.        

Het eerste deel van de Balthazar-set in de Lotto Arena werd in grote mate ingevuld met iets te veel matige ‘Fever’-songs. Dit maakte wel dat de vreugde die in het publiek rees bij herkennen van de eerste noten van The Oldest Of Sisters des te groter was. Het nummer werd grotendeels in een stripped-down versie met twee blazers gebracht en was daarmee vooral een mooie aanloop naar het fantastische Blood Like Wine. De song, die jaren als slotnummer heeft gediend, deed het typische Balthazar-gevoel wederkeren. Daar heffen wij het glas voor.

“Zijn er verzoeknummers?”, vroeg Devoldere nadat de band met Bunker de zegetocht had verdergezet. Niet de beste vraag die je in een uitverkochte Lotto Arena kan stellen, zo bleek, waarop hij zich met de zin “I'm not the man for changes”, netjes aan de setlist hield. We hadden nog Fifteen Floors willen roepen, maar gingen ervan uit dat die sowieso wel nog zou volgen.  

Het slot van de reguliere set zou losbarsten met de combo van het spannende Fever en het irritante Entertainment. We zouden het de Studio Brussel-vloek van deze tijd durven noemen, maar het bracht wel de zekerheid dat ze in de bisronde zouden teruggrijpen naar het echte Balthazar-werk.

Dat deden ze behoorlijk goed met The Man Who Owns The Place en Then What, maar ook met Do Not Claim Them Anymore, in 2012 al een vreemde keuze als eerste single van ‘Rats’; zeven jaar later nog een vreemdere keuze als afsluiter van het grootste Belgische optreden ooit. Zeker gezien het feit dat de band Fifteen Floors gewoon vergat te spelen. Een onvergeeflijke fout.