Basement, Culture Abuse - Driemaal is scheepsrecht

Trix, 29 januari 2019

Basement, Culture Abuse - Driemaal is scheepsrecht

Sire, er wordt nog gerockt in dit land. En of dat bleek in Trix!

De Standaard - of was het De Morgen? - mag PostfuckingMalone dan wel uitroepen tot “nieuwe rockster”, er zit duidelijk nog meer dan genoeg pit in het dood verklaarde genre om al om 19u30 Trix aardig vol te doen lopen voor drie bands die de gitaar nog genegen zijn. Muncie Girls was daar de eerste van en had er plezier in om zo vroeg al zoveel liefhebbers te zien opdagen. Er is dus duidelijk nog ruimte voor iets buiten Kanye West(s ego) hedentendage.

De eeuwige glimlach om de lippen van frontvrouw Lande Hekt was in elk geval veelzeggend en haar muziek zei de rest: frisse (punk)rock die ons aan de vroege Juliana Hatfield (toen dat nog een trio was) deed denken, maar dan iets steviger met songs die ergens over gaan (zelfs een liedje over Jeremy Clarkson kan inhoud hebben). Dit was alvast een geslaagde start van een avond waarop het jonge volkje - opvallend veel jongedames in de rangen trouwens - bewees dat er nog wel degelijk gerockt mag en kan worden.

Met ‘Bay Dream’ lijkt Culture Abuse iets meer opgeschoven te zijn weg van de punk in punkrock, maar van die intenties bleef, eens het kwintet op het podium stond, nog maar weinig over. Het titelnummer van de laatste plaat werd veel rauwer, sneller en gretiger gespeeld dan het op plaat klinkt en dat gevoel zou eigenlijk het hele (te) korte optreden blijven hangen.

David Kelling droeg nog steeds, net als op Pukkelpop een paar jaar geleden, dat toeristenhoedje (dat hij aan het einde van het optreden trouwens netjes afnam voor zijn maats) en het fototoestel bengelde nog steeds op zijn buikje terwijl hij zijn teksten zong/schreeuwde in de opzettelijk te hoog opgestelde microfoon. Hij mocht het dan al hebben over lief zijn voor de bijtjes, andere beestjes en voor jezelf (in Bee Kind To The Bugs), die boodschap werd wel met het nodige venijn gebracht. En de band, die stond daar duidelijk helemaal achter en liet de gitaren gieren, de bas brommen en de drums donderen.

Let trouwens op de woordspelletjes die Kelling voortdurend in zijn titels steekt (Calm E, ’S Why) en die je aldus vaak op het verkeerde been zetten. Maar “Everybody have a good time” was in Trix het motto en dat werd ook zo overgebracht. Iedereen tevreden dus.

En dat zou ook niet meteen veranderen, want Basement had wel degelijk de nodige fans op de been gebracht om de eerste paar meters voor het podium uit te bouwen tot een krioelende, wriemelende massa waaruit steeds weer een arm of een been stak of waarover een heel lijf zeilde. Nochtans duurde het toch twee nummers voor de vlam echt in de pan sloeg.

Niet dat de logische opener Disconnect niet kon rekenen op het nodige enthousiasme, maar het laatste album ‘Beside Myself’ is toch iets minder puntig dan de vorige, waardoor de band in dat specifieke nummer eerder klonk als de late uitgave van (het helaas ter ziele gegane) Minus The Bear. Desondanks bereikte de lont in het derde nummer Nothing Left – toch ook afkomstig van de nieuwe plaat – het TNT vlak voor het podium en werd er voor een eerste keer (misschien ook wel omdat frontman Andrew Fisher hen prees voor de inzet) lustig heen en weer gepogood.

Echt ontploffen deed het dynamiet dan bij Whole, toen het podium gebruikt werd als startbaan voor een onstopbaar aantal losse projectielen die rond de muzikanten dartelden om zich dan met ware doodsverachting opnieuw in de zaal te storten. Vermoedelijk is het niet toevallig dat deze song, net als het later opgeviste Pine uit ‘Colourmeinkindness’ afkomstig, verantwoordelijk was voor overkokende fans.

Maar dat neemt niet weg dat wij een track als Reason For Breathing (wel afkomstig van ‘Beside Myself’) wel degelijk konden smaken. Misschien is deze op termijn ook goed voor zo’n monumentale uitbarsting als bij de oudere nummers. Hoe dan ook werd er voor afsluiter Promise Everything (yep, weer een ouder nummer) nog één keer alles uit de kast gehaald. Gelukkig had Fisher voordien al de massa lege bekers vooraan op het podium netjes aan kant gezet om ongelukken te voorkomen. Basement kan duidelijk rekenen op een stel hondstrouwe fans, die hen bij de lichte koerswijziging vast zullen blijven volgen.

Waarschijnlijk was er niemand van De Standaard (of De Morgen) aanwezig. Maar dat was alle aanwezigen net als ons ongetwijfeld worst.

30 januari 2019
Patrick Van Gestel