Beck - De fun, de hits

Ancienne Belgique, 5 juni 2018

Beck die naar de AB komt, dat is meer dan zomaar een concert; dat is een evenement. We hebben het even nagekeken en op de show in Vorst Nationaal vier jaar geleden na was het al van 2000 geleden dat Beck nog eens een show in een Belgische zaal had gegeven. 

Deze keer was de AB dus het decor, al is dat ietwat onlogisch. Tijdens de vorige tournee stond de zachtere plaat ‘Morning Phase’ centraal; een plaat waarmee Beck dus richting Vorst trok. Deze tournee draait om ‘Colors’; een plaat waarmee Beck echt de intentie had om energieke en vaak vrolijke songs te laten knallen. “Stel je het voor alsof Michael Jackson een psychedelische fase zou doormaken”, zei hij er zelf over. Deze show zou dus minstens even goed tot zijn recht gekomen zijn in een grotere zaal terwijl de ‘Morning Phase’-tour net gebaat was bij een kleinere zaal.

Maar dat is uiteindelijk allemaal context en gezwam in de marge. Hoe was het concert? Daar kunnen we kort over zijn: goed! Memorabel was het niet omdat we Beck al eerder aan het werk gezien hebben en Beck altijd goed is, waardoor we zo ongeveer weten wat we kunnen verwachten. Hij had een zevenkoppige band rond zich verzameld. De drummer zat boven de frontman op een podium aan de rechterkant. Een olijk trio – waarvan het middelste lid de keytar bespeelde! – stond op een podium aan de linkerkant; en daartussen een grote videowall.

We zeiden het al: Beck was hier om ‘Colors’ te promoten, een grote, felle en kleurrijke plaat. En dus baadde ook die videowall het grootste gedeelte van de show in grote en felle kleuren. Zeker wanneer een nummer als Wow passeerde, zag je op het scherm wat Beck bedoelde met die psychedelica.

Het waren grote songs en ze waren ook luid. En zeker in de eerste helft van het concert stond daarbij het geluid niet altijd even scherp afgesteld; in die zin dat de backing vocalisten en al het muzikale geweld eromheen de stem van Beck overstemden. Maar laat dat detailkritiek zijn. Toen de rest van de band even de coulissen in ging en Beck verraste met solo uitvoeringen van (één van onze ultieme favorieten) Lost Cause en het sensuele Debra, dat voor eeuwig en altijd met 'Bevergem' verbonden zal blijven, was zijn stem perfect. Ook in de tweede helft van het concert bleek het euvel plots opgelost.

Het fijne aan Beck is dat hij elk concert zo ongeveer speelt wat iedereen wil horen. En dus kregen we ook dit concert nummers als The Devil’s Haircut (de magnifieke opener), The New Pollution, überklassieker Loser en Where It’s At (de magnifieke afsluiter) te horen. Het knappe daarbij is dat elk van die nummers elke keer een lichtjes andere uitvoering krijgt. Beck heeft Loser ondertussen al meer dan vijfhonderd keer live gebracht, maar hij slaagt er wel in om het met zo’n energie en overgave te doen, dat het de eerste keer lijkt.

Je hoorde Beck op zijn gitaar rammen, je hoorde hem krijsen en je hoorde hem rappen. We hebben de melancholische Beck gehoord en de Beck die wilde feesten. Beck was alles wat we ervan verwacht hadden. Als we het in één slogan zouden moeten samenvatten: de fun, de hits.

Dit verslag verscheen ook op Newsmonkey.be