Bell Witch - Kracht door eenvoud
Magasin4, 2 april 2018
De laatste plaat van Bell Witch had duidelijk één en ander losgemaakt bij het doompubloek, want de Magasin 4 liep aardig vol. Terecht trouwens, want ‘Mirror Reaper’ mag nu al beschouwd worden als een klassieker in het genre.
Nu AmenRa de deur heeft ingebeukt voor de metal en de zalen voor allerlei metalgenres stilaan “hooked” raken, biedt dat uiteraard kansen voor Belgische metalbands. De Magasin 4 is daarin steeds voorloper geweest door jonge, Belgische metalbands de kans te geven zich te tonen. Dat was nu niet anders.
Deze keer kon je kennismaken met Lethvm, afkomstig uit het zuiden des lands en trotse makers van debuutplaat 'This Fall Shall Cease', die met de nodige inzet voorgesteld werd. Rechtdoorzee zang werd afgewisseld met screams op de maat van doommetal, die aansluiting vond met sludge. Van Neurosis en het eerder genoemde Amenra vind je ongetwijfeld sporen terug, zowel in de muziek als de performance, maar in de eerste plaats blijven ze zichzelf, wisselden de muzikale passages zich voortdurend af, waardoor je geboeid bleef kijken en luisteren. En dan kunnen wij alleen maar onder de indruk zijn.
Van een heel andere orde was Monarch. Deze (verre van vrolijke) Fransen hebben hun sporen al verdiend binnen het extreme doommetalgenre door de hele wereld af te schuimen. Het was dan ook met volle overtuiging dat zij dit concert aanvingen. En hoewel zangeres Emilie Bresson van achter haar altaar van kaarsen en effectknoppen een lichtpunt was en kerkgezangen met screams vermengde, bleef dit geheel verder steken in een drammerige (dronerige?) eentonigheid. Grunts werden toegevoegd, maar konden uiteindelijk ook al niet overtuigen. Bovendien leek de zaal soms helemaal verzwelgd te worden in een stuurloos geluid. En nochtans was de keuze aan T-shirts aan de merchandise-stand veel groter dan die van de hoofdact.
Doe ons dan toch maar Bell Witch. Twee kerels – (zessnarige) bas en drums – die samen zo veel nuance legden in wat doorgaat voor een eentonig genre, dat je niet anders kon dan meegesleept worden.
Bassist-zanger Dylan Desmond gebruikte zijn vingers niet enkel om aan de snaren te plukken, maar om een zo breed mogelijk spectrum aan klanken te bekomen, liet hij beide handen over de nek van de gitaar flitsen (fingertapping heet dat, werd ons op de borst gedrukt). In combinatie met fuzz- en andere pedalen leverde dit een wonderbaarlijk vol geluid op. Aan de andere kant van het podium zat dan drummer-grunter Jesse Shreibman, die niet enkel de drumkit op stevigheid testte, maar ook nog eens zorgde voor enkele aanvullende geluiden.
Het verhaal rond de meest recente plaat van Bell Witch is intussen genoegzaam bekend: voormalig drummer Adrien Guerra liet het leven tijdens de opnames, waardoor deze indrukwekkende dubbelaar (één nummer, vierentachtig minuten lang, verdeeld over twee cd's of vier plaatkanten) meteen ook een eerbetoon aan hem werd. En als toeschouwer voelde je ook dat dit een plaat van rouw was; in de solo opening van Desmond, die de melancholie hoog deed oplaaien; of in de pijnlijke kreunen van Shreibman.
Het spreekt vanzelf dat niet de hele plaat aan bod kon komen. De inmiddels bekende curfew van deze zaal stak daar een stokje voor. Maar het uur muziek dat het publiek voorgeschoteld kreeg, ruwweg op te delen in vijf stukken, was wel intens genoeg om je de rillingen over het lijf te doen lopen. De twee muzikanten haalden het onderste uit de kan en deden de koppen netjes op de maat heen en weer bobben. Net dat repetitieve maakte deze muziek onweerstaanbaar.
In de eenvoud van dit concept zit net de kracht, hetgeen ons doet afvragen waarheen het volgende exploot van dit duo zal leiden. Maar voor het ogenblik zijn we nog wel even zoet met 'Mirror Reaper'.