Belle & Sebastian - Mag het een beetje meer zijn?

De Roma, 5 februari 2018

Al meer dan twintig jaar timmert Belle & Sebastian naarstig aan de weg. Je zult ze geen festivals zien headlinen, en ze verkopen geen platen zoals pakweg Coldplay dat doet, maar hun fans - ik stel ze mij voor als dromerige kantoorbewoners - zijn hondstrouw.

Belle & Sebastian - Mag het een beetje meer zijn?

In de Roma herinnerde frontman Stuart Murdoch zich nog scherp dat ze anderhalf jaar geleden in het Rivierenhof hadden gestaan, en beloofde voornoemde trouwe fans dat ze de setlist van toen er hadden bijgehaald, en zouden proberen om niet teveel hetzelfde te spelen. Ze hebben namelijk meer dan genoeg nummers, aldus Murdoch.

De band grossiert in fraai gearrangeerde, melodieuze pop die neigt naar The Smiths en Teenage Fanclub (ook al Schotten, die laatsten), en leverde met Nobody’s Empire meteen een visitekaartje af. Dat ze daarna tot tweemaal toe de mist ingingen tijdens de start van I’m A Cuckoo bedekken we met de mantel der liefde.

De hele show had vaak iets geïmproviseerds, of het nu ging om de lang uitgesponnen bindteksten, of de soms op het podium bepaalde setlist. Na een sterk begin, met We Were Beautiful, She’s Losing It en Sukie In The Graveyard zakte het geheel wat in elkaar. Nummers als Sweet Dew Lee en Electric Renaissance misten punch, het volledige middengedeelte was te vrijblijvend. Nieuwe nummers als I’ll Be Your Pilot en The Same Star deden zeker zeer lieflijk aan, maar waren toch ook weer meer van hetzelfde.

Gelukkige kwam The Stars Of Track And Field, die oude sterkhouder, de sputterende motor weer aanzwengelen met een opzwepende finale, die werd voortgezet door The Boy With The Arab Strap. Als vanouds werden er mensen uit het publiek uitgenodigd om mee te dansen op het podium, en als even vanouds zagen die er behoorlijk knullig en onbeholpen uit. Bij sommigen onder hen lichtte de wanhoop in hun ogen de ganse zaal op toen ze te horen kregen dat ze mochten blijven voor Legal Man, maar gelukkig voor ons en hun zwieperende ledematen konden ze met zijn allen op de rand van het podium gaan zitten voor dat nummer.

Na Judy And The Dream Of Horses bracht de band als toegift The Wrong Girl, een countryniemendalletje dat de band wat ons betreft had mogen inruilen voor een parel als Another Sunny Day of Asleep On A Sunbeam. Maar wie zijn wij? Omdat de Schotten nog de kwaadsten niet zijn, lieten ze het allerlaatste nummer kiezen door het publiek. Het werd Get Me Away From Here I’m Dying, en daar kon niemand rouwig om zijn. De hondstrouwe fans gingen ongetwijfeld met de glimlach huiswaarts.

6 februari 2018
Andreas Hooftman