Bert Dockx, Yuko - Eentje om in te kaderen

De Roma, Borgerhout, 2 februari 2015

Om verschillende redenen werd het een bijzondere avond in De Roma, met de interessante double bill Yuko en Dockx op het programma. Yuko speelde voor het eerst in de nieuwe bezetting, terwijl Bert Dockx (Flying Horseman, Dans Dans, Strand, Sweet Defeat, Sergeant Fuzzy,..) met een selectie covers een fraai inkijkje gaf in zijn muzikale leefwereld.

Bert Dockx, Yuko - Eentje om in te kaderen



De eerste keer met een nieuwe drummer en een nieuwe gitarist is altijd wennen. Maar het ging de nieuwelingen van Yuko goed af. Voor zijn set selecteerde de band rond frontman Kristof Deneijs vooral songs uit de twee laatste albums ‘Long Sleeves Cause Accidents’ en ‘As If We Were Dancing’. Zo kregen we onder meer erg aardige versies van Justine Part 1 en Disappearing te horen.

Tijdens het optreden viel de bijzondere falsetstem van Deneijs op, waarmee die af en toe machtig uithaalde. Zo waren er onder meer echo’s van Sigur Ros, Bon Iver en The Cure te horen. Ook dook het kleine en fragiel klinkende The Idealist op. Toch vielen er ook stevige, potige rocksongs te horen met wilde gitaaruithalen, zoals Dive! en When I’m Awake, I’ll Handle It.

Hoogtepunt was het ontroerend mooie A Couple Of Months On The Couch dat de goed gevulde foyer muisstil kreeg. Yuko combineert het beste van pop en postrock met een vleugje klassiek. De band heeft een erg volwassen geluid en experimenteert volop met interessante nummers. En inmiddels heeft die nieuwe bezetting ook zijn vuurdoop gekregen.  

En dan was het tijd voor Bert Dockx. Het was een bijzondere avond voor hem, gezien hij maar liefst twee keer zou optreden die avond : een sessie met covers in De Roma en een set van zijn Nederlandstalig project Strand in de Arenberg.

Het leek Dockx een goed idee om zijn set in te zetten met de muzikale actualiteit. Zo greep hij de recente zeventigste verjaardag van zijn held Robert Wyatt aan om te openen met een streepje van diens Stay Tuned. Profetische woorden, want er zat best nog wat aan te komen. Het komen en gaan kon wezenlijk niet beter gevat worden dan in zijn eigen, emotioneel uitgepuurde versie van Highway Kind van die andere, grote held Townes Van Zandt.

En net zoals voor elke songwriter bleek ook hier Dylan inspirerend te werken. Uit diens gigantische oeuvre selecteerde Dockx A Hard Rain’s A Gonna Fall. Het nummer werd tot een haast onherkenbaar uitgebeende versie gereduceerd, waarin Dockx’ bezeten gitaarspel vrije ruimte kreeg. Wilde gitaaruithalen en veel woede. Achteraf wilde hij nog even kwijt dat het nog steeds een erg relevant nummer was.

Het samenstellen van de setlist bleek voor Dockx een moeilijk proces, waardoor sommige favorieten afvielen, en andere, wat onverwachte nummers zich aandienden. Vanuit de zaal kwam een verzoekje voor Sonic Youth, dat helaas onthaald werd op een lichtgrijnzende Dockx  die formeel was: “Helaas geen sonic youth vanavond”.

Dockx was geen fan van Springsteen, maar desalniettemin "heeft die wel een paar mooie nummers”. Een bloedmooi I’m On Fire met een treinen van feedback was het gevolg. Van Tom Waits speelde hij Yesterday Is Here, een nummer dat bij de fans beter gekend is uit het Dans Dans-repertoire.

Op akoestische gitaar bracht hij de traditional Sinnerman, een nummer dat onder meer gekend is in de Nina Simone-versie. Ook hier weer was er die eigen invalshoek die Dockx aan het nummer gaf. Absoluut hoogtepunt was het van Fleetwood Mac geleende Albatross. Met bluesy slidewerk versierd, op en top indrukwekkend. Niet zomaar een cover, maar een fenomenale herinterpretatie die de zaal muisstil kreeg. Hulde en dank waren hier op hun plaats.

Al langer is geweten dat Dockx iets heeft met Joy Division (Shadowplay). En wat te zeggen over Black Eyed Dog, een nummer van wijlen Nick Drake, maar hier in een hartverscheurend mooie versie met gejaagde, prikkelend weerbarstige gitaarmotieven gebracht. De tijd drong, maar enige bis On The Beach (Neil Young) mocht niet ontbreken.

Niets dan lof dus voor zowel Yuko als Dockx die hiervan een concert om in te kaderen maakten. De nieuwe bezetting van Yuko liet horen dat het goed zat en Dockx verschafte een fascinerende blik op zijn muzikale inspiratie. 

2 februari 2015
Philippe De Cleen