Best Kept Secret Festival 2017 - Het is goed geweest

Beekse Bergen, 18 juni 2017

Dag drie van Best Kept Secret ging van bij aanvang door in woestijnomstandigheden: een loden hitte en stof vreten. We dachten natuurlijk vooral aan onze fysieke en mentale gezondheid en dat deden we respectievelijk met voldoende drinken en goede muziekjes. 

Best Kept Secret Festival 2017 - Het is goed geweest

Met Kaleo troffen we onmiddellijk een band op ons pad die bij de gegeven omstandigheden paste. Stoffige Americana met bluesinvloeden en een gezonde portie assertiviteit;niet onmiddellijk verbanden die je met een band met Ijslandse roots zou leggen.

Beginnen deden ze nochtans bijzonder rustig met het meeslepende en bluesy I Can’t Go On Without You met een ingetogen, sacrale, gefloten in- en outro, maar nadien mocht de volumeknop naar rechts en kregen we een strakke set met het ene welgemikte, stevige nummer na het andere van Broken Bones en Hot Blood tot No Good. Uiteraard mocht het zwoele Way Down We Go niet ontbreken om nadien gewoon voluit verder te rocken. Slotnummer Rock ’n Roller vatte het gewoon perfect samen.

Dat het optreden om god weet welke reden tien minuten te laat begon en vijf minuten te vroeg afgerond werd om dus te stranden op slechts dertig minuten, bedekken we maar even met de mantel der liefde

Timothy Showalter van Strand Of Oaks kan sinds ‘HEAL’, zijn vorige plaat, eigenlijk nog weinig verkeerd doen. Met zijn nieuwe plaat ‘Hard Love’ sloeg hij een andere weg in; eentje waaruit blijkt dat hij de tegenslagen in zijn leven als afgerond beschouwt en datzelfde leven in de armen sluit.

Showalter had er duidelijk zin in. Dat was al aan zijn brede glimlach te zien bij het opkomen. Die veronderstelling bevestigde hij al snel met de woorden: “Let’s party together! Let’s get Loose!”, en hij gaf er een lap op met Radio Kids.

HEAL debiteerde hij met wijdse gebaren als een echt chroniqueur en je kon niet anders dan elk woord geloven dat hij zong. Idem met het fantastische JM. Ondanks het nieuwe arrangement boette de song niks aan kracht in en sneed het nog altijd even diep met een bot mes.

Afronden deed hij met stomende versies van Goshen 97, Everything en The Rest Of It waarbij hij van pure opwinding in blote bast eindigde.

James Blake in de late namiddag op het hoofdpodium. Het was een beetje bang afwachten wat dat ging geven, maar we kwamen absoluut niet van een kale reis thuis. Na een ingetogen begin met de cover van Vincent van Don McLean volgde het van Feist geleende There’s A Limit To Your Love waarmee het tempo zachtjes aan de hoogte in ging.

Blake speelde een set van extremen: nu eens was het zalig verstild en sober, enkele seconden later kon hij een mokerslag uitdelen. Hoogtepunten waren wat ons betreft het van subtiele en minder subtiele elektronica voorziene rnb-nummer Life Round Here en het in een potige technobeat transformerende Voyeur.   

Het Soulwax, dat we gepresenteerd kregen op Best Kep Secret verschilde veel en niet veel van wat we enkele maanden geleden zagen in de AB. Daar waar de setlist toen een afgemeten samenstelling was van de nieuwe plaat ‘From Deewee’ in chronologische volgorde met enkele crowdpleasers ertussen geplaatst, leken de broers Dewaele nu enkel uit te proberen hoe ze een stomende set binnen een tijdspanne van een uur konden proppen.

Heel simpel, zo bleek: door er een langgerekte livemix van te maken en stage TWO om te toveren tot een heuse dancehall. Openen deed de band met de laatste single Do You Want To Get Into Trouble om het tempo eigenlijk totaal niet meer te laten zakken. Heel snel passeerden Krack, Missing Wires en Another Excuse. Telkens wisten we waar het nummer begon, maar zelden welke richting het zou uitgaan. Soulwax bewees wat we eigenlijk al wisten, maar wat ze in de AB verzaakten: dat ze kunnen knallen als de besten.

Van bij de ideale sunsetsong Daydreaming tot en met het meeslepende There There wist Radiohead te boeien. Wie kwam om Creep en Karma Police te horen, bleef op zijn honger zitten, maar dat kon je nu eenmaal verwachten van een eigenzinnige band als Radiohead

Laat Radiohead naast eigenzinnig gelukkig ook bijzonder veelzijdig zijn om toch een uiterst interessante set neer te zetten. Een ideale mix van die veelzijdigheid kregen we in 15 Steps vrij snel te horen; melodie en elektronica werden in een ideale mix gevat.

Thom Yorke was bovendien bijzonder goed gezind en al lang niet meer de timide frontman van weleer. Een wervelende versie van Mixomathosis was daar het bewijs van.

Betoveren kan de band ook nog steeds met ingehouden nummers als All I Need en Pyramid Song. Het contrast met het uitgelaten Everything In Its Right Place en Idioteque was bijzonder groot.

Speelde de band dan helemaal geen klassiekers? Jawel, met Exit Music (For A Film) kregen we een imponerend opgebouwd nummer op het bord, Street Spirit (Fade Out) werd ook nog eens uit de kast gehaald en uiteraard passeerde Paranoid Android op geheel genuanceerde wijze.

Na twee uur vonden Thom Yorke en co het welletjes. Er waren kniesoren die zanikten om dat half uur dat ze "te kort" gespeeld hadden, maar laat ons wel wezen: het was goed geweest!

En hetzelfde geldt voor Best Kept Secret.

19 juni 2017
Patrick Blomme