Billy Bragg - Protestzanger met recht en reden

Ancienne Belgique, 17 juni 2018

Het was te voorspellen dat Billy Bragg zich niet zou houden aan de opdracht, voor zover daarvan al sprake was. Want uiteraard kwamen er ook andere liedjes aan bod dan die uit de vier naar aanleiding van vijftig jaar mei ’68 aangestipte albums. Zo eigenzinnig is hij dan ook weer wel.

Billy Bragg - Protestzanger met recht en reden

Want allemaal goed en wel, die vijftig jaar protestzang, dat betekent nog niet dat je het heden uit het oog mag/moet verliezen. En dus mochten Kingtide And The Sunny Day Flood en Woody Guthrie’s I Aint Got No Home In This World Anymore niet ontbreken. Het eerste was geïnspireerd op het curieuze fenomeen, dat zich meer en meer voordoet in de VS en dat aan de hand van een navulbare waterfles werd ingeleid; voor het tweede vormde de harteloze scheiding van ouders en kinderen aan de grens tussen de VS en Mexico de aanleiding. Dan was er ook nog de kale cover van Anaïs Mitchells meesterlijke Why We Build The Wall, die voor zich sprak en steevast opduikt in de setlist van de inmiddels zestigjarige bard.

Dat blijft hij immers, een bard, een troubadour, die niet alleen bewustwording creëert, maar ook gewoon levens- en liefdesliedjes schrijft, die vaak in al hun eenvoud precies de vinger op de wonde leggen. Liedjes als opener Sexuality, die het publiek al meteen in de juiste stemming bracht om met veel enthousiasme te zorgen voor de backing vocals. Het is iets dat ze nog vaak zouden doen en dat door Bragg alleen maar werd aangemoedigd.

Afwijkend van een “standaard” Billy Bragg-optreden was de bijstand die hij in de Ancienne Belgique kreeg van C.J. Hillman, die zich een uitstekend pedalsteelspeler toonde in onder meer The Warmest Room en de concurrentie aanging met Johnny Marr in Greetings To The New Brunette. Die laatste passage zette Bragg trouwens meteen aan om Morrissey een veeg uit de pan te geven. Want dat kan hij dan ook niet laten.

Maar tegelijk bleef het bijzonder interessant om hem te zien laveren van genre naar genre – “I’m genre-fluid”, zei hij zelf na enig zoeken naar het juiste woord: “And you can use that as a hashtag” – terwijl hij zijn liedjes ondersteunde met zijn best mogelijke gitaarspel. Hij gaf het immers graag toe: terwijl hij Hillman voortdurend plaagde over het hem toebedeelde licht, zijn baard of zijn jasje, bekende hij dat zijn gitaarspel eigenlijk niks waard was. Maar de kwaliteit van zijn liedjes maakte dan heel veel goed en toverde – ook al omdat hij steevast de teksten van zijn nummers durft aanpassen – voortdurend een glimlach om je lippen.

Uiteindelijk werden toch nog heel wat nummers geput uit ‘s mans vier jarentachtigalbums en kreeg je zelfs een paar al een tijdje onderbelichte songs als Waiting For The Great Leap Forward voorgeschoteld, waardoor het optreden toch een uniek gegeven werd. Want verder mocht de toespraak omtrent empathie (volledig terecht) niet ontbreken en werd die ook wel weer doorspekt met speldenprikjes richting het nationale voetbalgevoel van de fans.

Ach, je weet zo stilaan wel wat te verwachten van een Billy Bragg-concert, ook al houdt hij je altijd bij de pinken door dat concert vaak op gewiekste wijze te toetsen aan de actualiteit en de bijhorende ellende. Dan ben je meer dan gewoon een zanger; dan mag je je met recht en reden een protestzanger noemen.

18 juni 2018
Patrick Van Gestel