Björk - Grillig

Sint Pieters Plein, 10 juli 2018

Björk - Grillig

Zo’n twaalfduizend mensen zouden er geweest zijn op het Sint-Pietersplein. Op zich al niet min, maar dergelijke massa’s op de been te brengen met muziek die zo grillig en idiosyncratisch als die van Björk, getuigt van haar unieke status als artiest. De Ijslandse godin ging naar Gent en nam mee: een sprookjesbos, een fluitseptet en twee far out voorprogramma’s.

De Londense Klein zocht het in verknipte stemsamples, restanten van clubbeats en melancholische piano’s. Het nochtans frisse resultaat waaide wat uit over het gigantische plein. De choreografie die ze met haar danseres en dj bracht zag er evenwel klein uit op dat grote podium, maar gaf het geheel wel een welkome extra dimensie. Haar rijke, diepe soulstem wendde ze aan om verder te desoriënteren. Benieuwd of en hoe dit verder evolueert.

Lanark Artefax ging van start met abstract IDM-bombast waar later in de set meer en meer puls in kwam zonder dat de muziek aan complexiteit verloor. Muziek voor de liefhebbers, en muziek die beter gedijt in een donkere zaal. Artefax slaagde er bij momenten toch in ons binnen te zuigen in zijn wereld, waar Aphex Twin  en Autechre samenvloeien met techno en bass. Die eerste was trouwens fan van het eerste uur. Net als Björk, die haar planten op het podium ondertussen nog wat liet bijschikken.

Niet lang daarna ging het doek op een ietwat knullige manier naar beneden (zo’n vijftien mensen moesten knopen gaan losmaken) en kregen we het decor in volle glorie te zien. Björk, gehuld in een très Björk jurk, zong Arisen My Senses, ondersteund door een harpiste, percussionist en live elektronica. The Gate volgde en lokte het Ijslandse fluitensemble Viibra uit hun roterende giga-plant. 

Het zou nog drie songs duren voor we iets te horen kregen dat niet van op Björk’s meest recente plaat ‘Utopia’ kwam. Ook daarna bleven nieuwe songs de set domineren. Geen greatest hits dus - wat op zich zeker te appreciëren valt. Het is wel zo dat ‘Utopia’ verre van een makkelijk verteerbaar album was: weinig meezingbare melodieën, veel chaotische productie en, eerlijk is eerlijk, een paar songs te veel. Isobel van op ‘Post’, dat liep als een treintje en een stel heerlijke na na na’s kent, zorgde dan ook voor de eerste grote reactie van het publiek. Ook het heerlijke Human Behaviour kon op bijval rekenen.

Dat die oudere nummers naar ‘Utopia’’s dwarsfluiten gebogen werden leverde zowel aardige als overbodige arrangementen op. Werd de fluitenpracht je even te veel, kon je altijd even focussen op de visuals achter en naast het podium. Wij zijn niet van het type dat zomaar naar mooie kiekjes van kolibries gaat googelen in onze vrije tijd, maar moesten een paar keer vaststellen even verdwaald te zijn in (simulaties van?) openklappende rozen of majestueus rennende waterkippen. Kitch, zegt u, maar we wisten allemaal waar we aan begonnen. 

Wanderlust kreeg zijn prachtige clip en beatgeweld mee, Blissing Me toonde Björk’s matriarchale ‘Utopia’ op haar helderst en bijgevolg genietbaarst. Songs alsTabula Rasa en Sue Me boden dan weer weinig houvast. Vervelend werd het nooit, daarvoor was er visueel en muzikaal steeds te veel aan het gebeuren, maar het hart bleef nu en dan op zijn honger zitten. 

Enkele ‘petankt’jes later verdwenen Björk en de haren al naar de backstage. Het Sint-Pietersplein kreeg met Anchor Song en het mooie Notget nog een fijne maar evenzeer korte bisronde mee, en toen ging de stop ostentatief uit de opgeblazen reuzenbloemen. Omvergeblazen vielen we bezwaarlijk te noemen, daarvoor bleef de set te afstandelijk. Wat we wel kregen, was een zeldzame blik op de zoveelste fase van een ontegensprekelijk unieke artieste. Of die de hoge ticketprijzen helemaal waard was valt te betwisten, maar wij blijven Björk met plezier volgen. Nu maar hopen dat de pit er de volgende plaat weer wat inkomt.


12 juli 2018
Kasper Cornelus