Black Heart Procession - Preventief de muur omzagen

Handelsbeurs, 17 maart 2017

Wie had gedacht dat we Donald Trump ooit nog eens dankbaar zouden zijn? The Black Heart Procession stak de koppen terug bijeen om met hun eerste plaat nog eens door Europa te trekken, maar het dagelijks leven in de VS anno 2017 inspireert de band om nog eens nieuw werk te schrijven. Pall Jenkins vertelde ons achteraf dat hij hoopt dat materiaal binnenkort eens te kunnen opnemen. En afgaand op dat ene nieuwe nummer, dat ze gisteren in de Handelsbeurs weggaven, hopen wij dat met hem mee.

Black Heart Procession - Preventief de muur omzagen

Een gitzwarte, rubberen gier, een creepy poppenhoofd met flikkerende, paarse lichtjes in de oogkassen en een vijftiger die iet of wat klungelig achter een keyboard zit, dat was het decor van de Handelsbeurs aan het begin van de avond. Sam Coomes is een illustere vogel in de Portlandscene (hij speelt al twintig jaar mee op de platen van Built To Spill, zat nog in een band met Elliott Smith en heeft een band met de drumster van Sleater-Kinney) maar in het kielzog van The Black Heart Procession toert hij solo door Europa.

Hij creëerde een nogal bevreemdend sfeertje en liet de galm op zijn stem in overdrive gaan. Wat hij tussen de nummers vertelde, echode zodanig dat we er nauwelijks iets van oppikten. De melancholische tragiek, waarin zijn stem gedrenkt leek, deed soms denken aan Wayne Coyne. Na een halfuurtje concludeerde Coomes dat we het stilste publiek ooit geweest waren, waarvoor hij ons oprecht dankte.

The Black Heart Procession ontstond twintig jaar geleden - net als Pinback - als een zijproject van leden van Three Mile Pilot. De voorbije jaren was het stil rond de band, maar deze maand trekken Pall Jenkins en Toby Nathaniel, aangevuld met twee Servische muzikanten, door Europa om 'One' - u raadt het al, het eerste album - nog eens integraal te spelen. Zo'n van-A-tot-Z-setlist kan je bezwaarlijk spannend noemen (hoewel Jenkins er alsnog in slaagde een song verkeerd in te zetten), maar het was een heerlijk eerbetoon aan één van hun beste platen. Met muzikanten die afwisselen tussen keyboard en accordeon, tussen gitaar en zaag of tussen drums en viool werd een duister deken over de zaal gelegd.

Terwijl wij ons rustig lieten wegzakken in de pluchen zetels, liep opener The Waiter naadloos over in The Old Kind Of Summer. De variatie in het instrumentarium gaf de set een tijdloos donkere injectie in de indierock van The Black Heart Procession. Die hybride gelaagdheid werd overigens mooi geaccentueerd door de twee gastmuzikanten uit Belgrado wier Balkanroots perfect aansloot bij de songs van Jenkins en Nathaniel.

Na 'One' kwam het kwartet nog terug met A Cry For Love (uit 'Amore Del Tropico'). Plots besefte Pall Jenkins luidop dat hij eigenlijk nog niets tegen het publiek had gezegd. De band werd voorgesteld, hij legde uit dat ze graag de twintigste verjaardag van het debuut op deze manier vierden en duidde dat ze de bissen hadden gekozen op basis van wat zij en wij goed vinden ("A Cry For Love krijgt veel likes op YouTube") of omdat de songs nog altijd relevant zijn "in deze waanzinnige wereld die ons omringt" (The War Is Over, uit 'Three').

Het hoogtepunt van de avond zat echter in de staart van het optreden. Jenkins zei dat alle populisme en wanhoop in de VS hem weer aan het schrijven had gezet. The Black Heart Procession sloot af met een nagelnieuw nummer over de weg die iemand aflegt, over immigratie, over vluchtelingen, over hoop en wanhoop.

Jenkins en Nathaniel groeiden op in Chula Vista, halfweg tussen San Diego en de Mexicaanse grens. Hij vertelde hoe de helft van zijn vrienden vroeger Mexicaans of half-Mexicaans waren en hoe iedereen daar vredig samenleefde. Het alsmaar epischer wordende slotnummer ontpopte zich tot een anthem voor hen die nog geloven in deze wereld: "We can live again, we can try again", zong Jenkins herhaaldelijk; een diep snijdend einde van een voortreffelijk concert en hopelijk het begin van een nieuwe plaat!

Nu we het toch over Chula Vista hebben: Robin Proper-Sheppard groeide daar eveneens op. Ook hij weet evenzeer dat California niet enkel zonneschijn is, en die boodschap brengt hij met z'n band Sophia op 22 en 24 maart respectievelijk in het Leuvense Depot en in de Handelsbeurs in Gent.

17 maart 2017
Christophe Demunter