Blijf In Uw Kot Festival - Deel 2: gloedvolle voortzetting

Ons eigen kot, 31 maart 2020

U weet het ondertussen wel. We moeten met zijn allen in ons kot blijven. Heel wat festivals en optredens worden geannuleerd. Maar de spitsvondigheid van de mens en de huidige techniek zorgt er voor dat we toch een uitweg vinden. Zo vond op de laatste dag van maart het eerste BIUK Festival plaats.

Normaal zou The Guru Guru nu op tour zijn met de nieuwe plaat ‘Point Fingers’, maar de omstandigheden zijn wat ze zijn en dus kroop frontman Tom The Bomb achter de piano met de gitaar op schoot om voor BIUK Festival een paar nummers in uitgeklede versie te brengen. Hij koos voor Skidu, This Knee On Ice en Ex Alexander en zijn blik, zijn mimiek en zijn manier van gitaarspelen verhulden nauwelijks dat hij normaal gezien de energie van het podium laat rollen als een tsunami. Uiteraard was dit een aparte ervaring. Een mooie ervaring dat wel. Vooral afsluiter Origamiwise aan de piano liet zien hoe de nummers van deze noiseband ook in hun nakie overeind blijven. 

We geven het grif toe: voor ons was High Hi onbekend terrein. Maar dat hoort er ook bij op een festival: dingen ontdekken. Even was het duo, Ann-Sophie en Didi, er zich nog niet van bewust dat ze al gevolgd werden, maar uiteindelijk viel de euro dan toch. Met zowel akoestische als elektrische gitaar brachten ze de songs, zelf volop genietend van het moment. De afwisselende zang bij de opener (Overpower) was al meteen een meerwaarde, die meteen werd doorgetrokken in Daggers. Voor haar mama wilde Ann-Sophie Anything spelen. “Oudje” Tommy rondde het mini-concertje af. Misschien toch maar eens verder opzoekwerk verrichten naar dat plaatwerk van dit groepje. Voor de “schaamteloze reclame” zorgden ze zelf.

Tijd voor een dosis bluesrock. Crooked Steps zette zanger-gitarist Lou Lippens voor de webcam om ons te doen geloven dat Bo Diddley leeft en zich in een Vlaamse huiskamer schuil houdt. De truuk werkte. Met een korte akoestische set bewees Lou Lippens nog eens waarom zijn band als winnaar van De Nieuwe Lichting uit de bus kwam. “Wij waren Crooked Steps”, besloot hij, alsof de quarantaine een samenzwering was. 

De Mark Everett van Vlaanderen, Nico Kennes heeft nog werk op de plank als hij de baard van zijn voorbeeld wil evenaren, maar de songs heeft hij al. Hij greep ons meteen bij de keel met Alix, maar wij waren dan ook laaiend enthousiast over ‘Day Trip To The Petting Zoo’, de laatste plaat van Barely Autumn. Dat de band lang geleden ook al eens vi.be van de maand was, bewezen oudjes Leave This Place (een typisch slaapkamernummert dat nu een wat ironische titel heeft) en Losing Ground (met de eveneens ironisch klinkende zin “I don’t miss you”). Maar toch waren we blij dat ook Abortion Coffee op de korte setlist stond. Zowel song als koffie smaakten heerlijk bitterzoet. 

Het is vandaag vrijdag, toch? Dinsdag zegt u? Ach, we hebben geen tijdsbesef meer door deze quarantaine en The Lighthouse maakt songs die ons in vakantiestemming brengen. Dus in ons hoofd is het alsnog bijna weekend. Zanger Bram Knockaert bracht het popgevoel tot in de woonkamers met enkele songs van nieuwste plaat 'Whatever Comes Our Way'. Zo opende hij met Catch Fire, waarin hij een klein foutje op de gitaar charmant wist weg te lachen: "Het is live. Dan kan dat gebeuren." En omdat het ernaar uitziet dat we deze zomer toch niet te ver mogen reizen, bracht hij ook een akoestische versie van Tel Aviv. Dan maar een muzikale reis. De winnaar van De Nieuwe Lichting 2017 sloot gepast af met Hollywood. Wij dachten tijdens dit nummer nostalgisch terug aan die fantastische finale in de Ancienne Belgique. Wat was het leven mooi. 

Heel vaak zie je hem niet in een voortrekkersrol, maar onmisbaar is Gianni Marzo wel bij Marble Sounds, Isbells en nog een boel andere acts. Op BIUK deed hij het in zijn eentje met een aantal folksongs. Transported Man was het eerste daarvan en dat getuigde meteen van ‘s mans gitaarkunsten, maar liet tegelijk ook zien dat hij een knap songschrijver is. Dat zijn zangstem dan misschien niet zijn sterkste punt is, zal je hemzelf vast niet horen ontkennen, maar dat vergat je dan al snel. Ook de dobro werd bovengehaald en zorgde voor extra ambiance. Weer meer ingetogen werd het met zijn derde song, dat een bluesy inslag had en waarvoor de akoestische gitaar opnieuw werd bovengehaald. Prachtig ook hoe hij Not The Man I Used To Be van Fine Young Cannibals in alle eenvoud helemaal naar zijn akoestische hand zette.

Lees ook het verslag van deel 1 en deel 3 van dit festival.

(Christophe Demunter - Annelies Rom - Patrick Van Gestel)